De Buurtpolitie- Wat als de ware dichter is als je denkt ?-

62

Eric

Ik was nog half aan het slapen als ik Brigitte hoorde huilen. Ik liet ze even doen, want ze had het nodig. Ik zie dat ze elke dag zou kunnen huilen maar dat ze zich inhoudt. Ik draaide mijn hoofd naar de klok en zag dat het 4 uur was. We kunnen nog 3 uur slapen voor we moeten opstaan voor de begrafenis. Ik voelde hoe ze het deken van haar afgooide en het bed wilde uitstappen. Ik draaide me snel om en nam haar hand vast. Ze droogde snel haar tranen en keek me dan aan. 'Probeer nog even te slapen. Je hebt het nodig.' Zei ik haar. 'Ik kan niet slapen.' Zei ze stil. Ik trok zachtjes aan haar hand zodat ze terug in bed kwam liggen, wat ze ook deed. 'Het lukt me niet.' Snikte ze. Ik trok haar tegen me aan en nam haar stevig vast. 'Je kan het wel. Het gaat ons lukken, ik beloof het u.' Ik wreef met mijn hand door haar haren om haar te doen kalmeren. Na een half uur geraakte ze in slaap en kon ook ik met een gerust hart slapen.

Brigitte zat in de zetel als ik volledig omgekleed beneden kwam. 'Heb je al iets gegeten?' Vroeg ik haar. Ze schudde haar hoofd. 'Ik krijg niets binnen.' Zei ze stil. Ik zag op de tafel haar bord met eten staan. 'Je moet iets eten, al is het maar een halve boterham.' Ze schudde haar hoofd. Ik zuchtte zachtjes. Ik nam het bord van de tafel en ging naar haar toe. 'Hier, eet iets.' Ik duwde het bord in haar handen en keek haar aan. 'Ik krijg echt niets binnen.' Weigerde ze. 'Schat, ik weet dat het moeilijk is maar je moet iets eten.' Ze keek me betreurd aan en nam dan een hap van de boterham die op het bord lag.

We kwamen aan de kerk aan. Brigitte haar ouders stonden er al. Ze liep er direct naar toe en viel huilend in hun armen. Met tranen in mijn ogen die niet veel later over mijn wangen rolden volgde ik Brigitte. Ik gaf haar vader, Mark, een hand. 'Sterkte.' Zei hij gemeend. Ik bedankte hem met een klein knikje. Hij glimlachte zwakjes en nam me dan in een omhelzing. Het voelde echt goed, want ik miste het van mijn eigen vader. 'Je bent altijd welkom bij ons he.' Zei hij. Ik liet hem los en bedankte hem nogmaals. Caty gaf mij ook nog een knuffel. Als iedereen er was kon de mis beginnen. Brigitte, Caty, Mark en ik zaten op de eerste rij. Achter ons zat het korps en daar achter waren een paar rijen waar dichtbijzijnde vrienden en familie zaten. 'Goedemorgen iedereen, vandaag zitten we samen om het spijtig genoeg niet geboren zoontje van Eric en Brigitte te herdenken.' Begon de priester. 'De ouders van deze mooie jongen doorgaan een moeilijke periode. Ze hebben hun zoon moeten afgeven zonder hem vast te kunnen nemen. Ze hebben geen afscheid kunnen nemen en moeten verdergaan met hun leven, wat niet altijd even makkelijk is.' Ging de priester verder. Na de lange uitleg van de priester zette ze een liedje op. het was Talking to the moon van Bruno Mars. Brigitte begon hard te huilen. Ik nam haar hand vast en kneep er zachtjes in.  'Eric en Brigitte, kom maar naar voor.' Zei de priester na het liedje. Brigitte en ik liepen met tranen die over onze wangen stroomde naar voor. Eerst ging ik mijn gedicht voorlezen. Ik nam het blad waar het gedicht op stond uit mijn binnenzak en legde het op de hoge bruine soort van tafel. Ik begon te lezen. 'Ik kreeg een zoon. Het was wonderschoon. Ik was zo gelukkig als ik het hoorde maar er was iets dat mijn geluk verstoorde. Mijn zoon, ik zal nooit met je kunnen spelen of mijn goede raad met je delen. Maar wat ik wel kan is van je houden, zoals andere ouders zouden. Of nee iets meer, want je bent er niet meer. Toch zal ik je in mijn hart dragen voor de rest van mijn dagen. Mijn zoon ik zie je graag en ben dan ook trots dat ik de titel, jouw vader draag.' Ik las het gedicht niet te snel maar ook niet te traag. Na mijn gedicht speelde ze het liedje Save a place for me van Matthew West af. Ik moest altijd huilen als ik dit liedje hoorde, wat deze keer ook gebeurde. Brigitte nam me stevig vast. Na het liedje was het Brigitte haar beurt. Ze nam haar blad en keek met haar betraande ogen aan. Ik zag dat ze het liefst van al zou willen weglopen. Ik gaf haar een bemoedigend knikje en even later lukte het haar te beginnen met voorlezen. 'Het eerste kind gedragen, gevoeld maar niet gekend.' Brigitte stopte even en keek me aan. Ze kon niet meer verder doordat ze moest huilen. Ik nam voorzichtig haar hand vast en kneep er zachtjes in. Uiteindelijk vond ze toch de kracht om door te gaan. 'Het eerste kind zo blij verwacht zo lief, zo zacht maar niet gekend. Het eerste kind na 8 maanden gedragen besloot het te vervagen,verliet ons voor het kwam. Een schreeuw, de pijn, en dan.....We hebben hem niet gekend.' Na haar laatste zin barstte ze weer in tranen uit. Ik nam haar stevig vast. Ook nu speelde er een liedje af. Deze keer was het  zonder afscheid van Frans Bauer. Na nog een paar woorden van de priester en een paar liedjes was de mis gedaan en werd het kleine kistje met Liam naar buiten gebracht. Eerst kregen wij nog een moment alleen met Liam. 'Jongen, we zullen u niet vergeten. We houden van u.' Zei ik stil. Ik legde mijn hand op het kistje en liet mijn hoofd zakken. Met mijn ander hand had ik Brigitte haar hand vast die huilend met haar hoofd tegen mijn schouder leunde. 'Zijn jullie klaar?' Vroeg de priester. We knikten. Twee mannen namen het kistje vast en droegen het naar buiten. Ik nam Brigitte stevig vast en samen volgden we de mannen. Toen we de deuren uitliepen zag ik het korps in twee rijen staan met hun polo van de politie aan en zij werden aangevuld door politie van Frankrijk die ons daar toen geholpen hebben. Ik kreeg een krop in de keel. Dat ze dit allemaal doen voor ons is geweldig. Ik keek naar Koen en hij knikte zachtjes. De mannen die Liam vasthadden stopten even. Heel het korps en onze Franse collega's begonnen te applaudisseren.

De rozen en de tekeningen die onze nichtjes en neefjes gemaakt hebben maakten het kistje mooi. Ze lieten het kistje voorzichtig zakken en maakten het gat dicht. Het brak mijn hart. Ik wou hem het liefst van al nu in mijn armen hebben. Nadat iedereen ons moedige woorden heeft ingesproken liepen ze allemaal naar hun auto's om naar Brigitte haar huis of hun eigen huis te vertrekken. Wij hebben tegen het korps en onze ouders gezegd dat we een soort van koffietafel bij ons thuis houden, zodat we Liam nog kunnen herdenken met de mensen die het dichtste bij ons staan. Brigitte keek naar het kleine grafje en de tranen stroomden over haar wangen. Ik gaf een kus op haar haren en liet haar dan voorzichtig los. Ik liep de begraafplaats rond en stopte bij het graf van mijn ouders. Ook hen miste ik ontzettend hard. Ik had ze nodig in de moeilijkste tijden en nu nog steeds. Ze waren er altijd voor me. Ik bukte me en raakte met mijn hand het graf aan. 'Mama, papa...ik mis jullie.' Ik barstte voor de zoveelste keer in tranen uit. 3 mensen in één jaar verliezen en dan nog de 3 die ik het meeste nodig heb. Ik voelde hoe iemand zijn of haar hand in mijn nek en terhoogte van mijn achterhoofd legde. Ik was er vrijwel zeker van dat het Brigitte was. 'Zij zullen goed voor Liam zorgen, andersom ook.' Het was Brigitte. Ze zei het op een manier zoals alleen zij het kan, rustig en troostend tegelijk. Ik keek haar niet aan, ik wou niet dat ze zag hoe zwak ik was op deze moment. 'Alles komt goed, schat. Samen komen wij hierdoor.' Zei ze moedig. Ik knikte zachtjes. Ik stond recht en nam haar in een stevige omhelzing en huilde verder op haar schouder.

_______________________________________

Ik heb een vraagje voor jullie. Binnenkort stopt dit verhaal maar willen jullie dat ik een deel 2 schrijf of liever niet? Zeg het maar in de reacties of een berichtje 😉

Groetjes me