Mijn vader Voldemort

Hoofdstuk 18 - Charlies vrienden

Bedankt @melkmilkyway , @HazzaSleepyStyles en @itsmetheyoutubefreak voor het stemmen op mijn verhaal!

Zonder Ron en met de mogelijkheid dat Malfidus weet wat we van plan zijn, werd het plan moeilijker. Desondanks heeft Harry gelijk.
'Het is te laat om van plan te veranderen. We hebben geen tijd om Charlie nog een uil te sturen en dit is misschien onze enige kans om Norbert kwijt te raken. We moeten het er maar op wagen. En per slot van rekening hebben we de onzichtbaarheidsmantel. Dat weet Malfidus niet.'
Bij het benoemen van de onzichtbaarheidsmantel wordt mijn hart verlicht. Natuurlijk! Hoe kon ik die ooit vergeten?  Hopelijk zal het daarmee beter verlopen.

We gaan Hagrid toe om hem het te vertellen. Hij opent de deur niet, maar het raam.
'Ik laat jullie maar niet binnen,' hijgt hij. 'Norbert is op een moeilijke leeftijd - niet dat ik 't niet aanken, hoor.'
Ik zucht. Ten eerste, hij heeft geluk dat het niet ijskoud is of iets dergelijks omdat ik anders hoe dan ook het huisje in zou komen. Ten tweede, Norbert is waarschijnlijk in zijn puberteit. Net zoals, wacht, elke student hier op Zweinstein.
Dan vertelt Harry over Charlies brief. Tranen springen hem in de ogen. Het was onduidelijk of dat komt door het nieuws of doordat Norbert hem in zijn been bijt.
'Aaauw! O nee, 't valt mee,' ratelt hij door. 'Hij heb alleen me laars te pakken. Hij is nog zo speels, hè? Tenslotte is 't maar een baby.'
De "baby" slaat met zijn staart tegen de muur en de ramen klapperen. Snel lopen Harry en ik terug naar het kasteel met het gevoel dat het niet gauw genoeg zaterdag kan zijn.

Voordat zaterdag zijn weg vindt door de week, houden Harry en ik Ron gezelschap in de ziekenboeg. Wanneer Harry eens weg is om te leren - ik weet het, erg abnormaal - ga ik een interessante conversatie met Ron aan.
'Doet je hand nog steeds pijn?'
Hij haalt zijn schouders op. 'Natuurlijk, maar dat is wel logisch.'
'Ja, maar goed. Doet het veel pijn?'
'Dat niet meer.'
Na een korte stilte waarbij we beiden niet weten wat te zeggen, opent hij weer zijn mond. 'Hoe wist je bij die les die je aan me gaf de doorspreuk?'
Ik was helemaal vergeten dat ik, toen ik hem de Vloek van Beentjeplak leerde, uit paniek een doodsvloek op Foppe had afgestuurd. Voor een seconde overweeg ik het idee om een vergetelspreuk op hem af te sturen, maar dat zou enkel argwaan wekken aangezien de tweeling en Foppe hemzelf er ook van weten.
Ik haal mijn schouders op in dezelfde manier als hij een paar minuten eerder deed. Tenslotte vertrouwt iemand je (ongemerkt) eerder wanneer je zijn of haar bewegingen kopieert. 'Ik las het ergens in een boek en het leek me een goed idee om het te onthouden.'
'Natuurlijk deed je dat. Maar nu even for real.'
Ik kijk hem verward aan. Mijn acteerkunsten zijn al opgescherpt sinds de laatste keer dat ik iemand recht in de ogen moest kijken en een leugen vertellen. 'Ik heb je de waarheid al verteld. Wat zou het anders kunnen zijn?' Het laatste gooi ik er lachend achteraan. Grappen werken toch goed om iets te verbergen?
Hij kijkt me nog even onzeker aan maar keert zich dan weer naar zijn handen die op zijn schoot liggen. 'Het spijt me dat ik je beschuldig van iets. Ik weet niet eens waarvan, om eerlijk te zijn.'
'Maakt niet uit. Je maakt je waarschijnlijk gewoon zorgen om Harry.'
Hij knikt. 'Dat zal het wel zijn.'

Dan komen we eindelijk bij de zaterdag uit. Het is en stikdonkere, bewolkte nacht. We zijn te laat bij Hagrids huisje doordat Foppe tegen de muur van de hal squash aan het spelen was en we moesten wachten totdat hij weg was. Als we ons niet zo ongerust maakten zouden we misschien medelijden hebben met Hagrid wanneer hij afscheid moet nemen. Gelukkig werkt Hagrid wel mee en staat Norbert al klaar in een grote kist.
'Hij heb ratten zat en een sloot cognac voor onderweg,' zegt Hagrid gesmoord. 'En ik heb z'n teddybeertje ingepakt, voor als ie zich eenzaam voelt.'
Vooral die teddybeer heeft zin. Dat bedoel ik natuurlijk sarcastisch aangezien uit de kist scheurende geluiden klinken die het idee geven dat teddy's hoofdje werd afgerukt.
Desondanks is alles erg emotioneel voor Hagrid want hij begint ook nog te huilen. 'Dag Norbert. Dag schatje!' Ondertussen gooien Harry en ik de onzichtbaarheidsmantel over de kist en kruipen er zelf ook onder. 'Baasje zal je nooit vergeten!'
Ik grijns. Maar draakje jou waarschijnlijk wel.

Ook al draag ik de kist zelf, toch verbaast het me hoe we erin slagen om de kist naar het kasteel te zeulen. Middernacht, de tijd waarop we met Charlies vrienden hadden afgesproken, komt steeds dichterbij terwijl we Norbert de marmeren trap op hijsen en door de donkere gangen slepen. Het lijkt wel eindeloos ondanks dat we een geheime gang nemen.
Net wanneer Harry 'We zijn er bijna' weet uit te stoten omdat we bij de gang onder de hoogste toren zijn, zien we iets bewegen en laten we de kist bijna vallen. Door de stress vergeten we dat we onzichtbaar zijn en deinzen terug in de schaduwen. Er zijn twee donkere silhouetten op een meter of drie afstand die in een worsteling verwikkeld lijken te zijn. Opeens gaat er een lamp aan en dat schouwspel is wel vermakelijk.
Professor Anderling die eruit ziet alsof ze net uit bed is gestapt, met haarnetje en ochtendjas en al, heeft Malfidus, Draco Malfidus, bij zijn oor.
'Straf!' roept ze en ik moet mijn best doen om me niet te voorschijn halen en Malfidus dik in zijn gezicht uit te lachen. Het plan van die vuile klikspaan is lekker mislukt. 'En dit kost Zwadderich twintig punten! In het holst van de nacht door het kasteel zwerven! Hoe durf je -' 
'U begrijpt het niet, professor. Harry Potter komt zo - hij heeft een draak!'
'Wat een onzin! Hoe durf je zulke leugens uitje te kramen! Vooruit, kom mee - hier zal professor Sneep van horen, Malfidus!'
Nadat hun de gang verlaten, lijkt de steile wenteltrap naar de top van de toren wel een fluitje van een cent. Pas helemaal bovenaan, wanneer we de kille nachtlucht kunnen voelen, gooien we de mantel af. Ik maak een klein vreugdedansje.
'Malfidus is erbij! Ik zou wel kunnen zingen!' Dit kan ik gemakkelijk zeggen, want ik weet dat Potter er ook plezier mee beleeft.
'Liever niet,' raadt Harry mij aan, en voor deze keer maakt het mij niet uit.
Na tien minuten - wat voor het grootste deel gevuld is met gniffelen over Malfidus - komen er vier bezems aanzweven door de duisternis. Charlies vrienden zijn een vrolijk stel. Het geïmproviseerde tuig waarmee ze Norbert tussen zich in kunnen hangen laten ze zien en ze helpen allemaal om Norberts kist stevig vast te gespen. We geven hun allemaal een hand en bedanken hen hartelijk.
Eindelijk! Norbert stijgt op en verdwijnt in het holst van de nacht.
We kunnen eindelijk weer naar de Griffoendor leerlingenkamer gaan met een opgelucht hart. Geen draak meer, Malfidus met straf, wat kan de avond nog bederven?
Onder aan de trap doemt plotseling het gezicht van Vilder op uit de duisternis.
'Wel, wel, wel,' fluistert hij en zijn woorden zorgen ervoor dat ik een koude rilling over mijn rug voel. 'Zijn wij er even gloeiend bij!'
En realiseer ik me het, en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.
We hadden de onzichtbaarheidsmantel boven laten liggen.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoi!!!!!!
Als jullie het nog niet wisten, ik heb besloten om elke 2 weken op woensdag te uploaden.
Mijn Jack Frost verhaal zal ik elke week op dinsdag updaten. Zeg niet zovan "wat dat is super oneerlijk" want bij dat verhaal zijn de hoofdstuk net zo groot als tussen 1/4 en 1/2 van de hoofdstukken van MVV.
in ieder geval

VRAGEN:
Wat vinden jullie van Norbert?
Wat vinden jullie van Draco? (kuch verklikker)
Wat vind je vAN DE DOMME ACTIE OM DE ONZICHTBAARHEIDSMANTEL, IK HERHAAL DE ONZICHTBAARHEIDSMANTEL, ACHTER TE LATEN?
Wat vind je van Ron?

Tot ziens guys!!
BwB outtt