Mijn vader Voldemort

Hoofdstuk 1 - perron 9 3/4

Na mijn "ouders" uitgezwaaid te hebben, ren ik door de muur heen waar mijn vader over had verteld. En inderdaad, ik kom uit op een perron met allemaal tovenaars, uilen, koffers en andere dingen die je zeker niet in de Dreuzelwereld zou tegenkomen. Snel zet ik een neplach op. Ik ben Hermelien Griffel, zeg ik tegen mijzelf, niet Hermelien Vilijn, dochter van Voldemort. Nee, je bent Hermelien Griffel, een Modderbloedje, een heks in een familie vol Dreuzels die blij is naar Zweinstein te mogen gaan. 

Ik grijp mijn koffer beter vast en loop de trein binnen. Dan bedenk ik mij iets: hoe ga ik Potter vinden? 

Opeens valt mijn oog op een gezette jongen met zwart haar die verwardt om zich heen kijkt. 'Willibrord! Kom Willibrord! Waar ben je?'

Ik loop op hem af, misschien kan ik uit hem wat meer informatie krijgen. 'Wat is er?'

Hij kijkt met een ruk op, en struikelt daarmee bijna. Op het laatste moment weet hij zich nog net overeind te houden. 'Ik ben mijn pad Willibrord kwijt en als ik hem niet terug vind wordt mijn oma kwaad en, en, en-'

'Ik help je wel zoeken,' kap ik hem af. Dit was namelijk perfect. Nu kan ik elke coupé afstruinen, vragend of die pad daar is en kijkend of Harry Potter er in zit. 

'Oh. Uh- oké.' Hij had duidelijk niet verwacht dat ik hem ging helpen.  

Ik kijk hem beter in zijn ogen aan, want ik heb het gevoel dat ik hem ergens van ken. 'Hoe heet je?'

Ongemakkelijk door mijn starende blik kijkt hij naar de grond. 'Marcel. Marcel Lubbermans.'

Lubbermans is een volbloed familie, herinner ik me. Maar ik ben ook niet vergeten dat zijn ouders behoorden tot de orde van de feniks, een groep tegen Voldemort. Omdat zijn ouders verdacht waren van het weten van Voldemorts verblijfplaats, waren ze gemarteld tot ze krankzinnig waren. Ze leven nog, maar leven nu wel permanent in het ziekenhuis. Ze weten in ieder geval niets meer over de verblijfplaats, denk ik lachend. Je moet Voldemort niet in de weg staan.

Marcel had deze lach verkeerd geïnterpreteerd en dacht dat ik gewoon lachde om aardig te zijn, maar oh, hij moest eens weten. 'Wat is jouw naam dan?'

'Hermelien V-' Ik doe net alsof ik moet kuchen, ik zei namelijk bijna mijn echte naam! 'Hermelien Griffel.'

Even is het ongemakkelijk stil, omdat we beiden niets weten te zeggen, maar dan begin ik weer te praten. 'Zal ik dan maar eerst mijn koffer wegleggen in deze coupé en dan naar links gaan en jij naar rechts?'

Hij knikt en doordat hij zich snel uit de voeten wilt maken, struikelt hij bijna. Ik wil mijn ogen rollen, maar dan herinner ik mij net op tijd dat ik het brave meisje moet spelen. Dus vraag ik hoe het gaat ('Het lukt me wel.'), leg ik mijn grote hutkoffer weg en ga ik daarna de coupés langs. Ik had expres de linkerkant gekozen, want dat is minder en dan is er minder kans dat ik die pad vind. Aan de rechterkant meer dus, maar waarschijnlijk is die Marcel te onhandig om hem überhaupt te vangen. 

Met een nepglimlach loop ik alle coupés af. Er is geen spoor van de pad, maar ook niet van Potter. Wanneer ik aan het eind van het gangpad kom, loop ik weer terug. Marcel staat wat verderop en kijkt mij meteen aan als ik aan kom lopen. 

'Hermelien!' hijgt hij. Of hij heeft gerend, of hij heeft gewoon een heel slechte conditie. 

'Wat is er?' vraag ik, met mijn stralendste glimlach.

'Ik kan Willibrord niet vinden!'

'Oh,' is mijn antwoord, 'dan gaan we nog een keer jou kant aflopen.'

Hij knikt, en we gaan naar een willekeurige coupé. Wanneer ik de klink vasthoud en hoofdpijn krijg, weet ik het zeker. Hier zit Harry Potter in. Ik open de deur en jawel, ik zie een jongen met zwart haar en het bekende litteken rechts zitten. Dan valt me op dat er rechts nog een roodharige jongen zit met een toverstok in zijn hand.