Στεκόταν πίσω μου φορώντας πάντα το δερμάτινο του.
"Τι κανεις εδώ;"
"Ηρθα να σου κάνω παρέα. Περίμενες κάποιον άλλο;"
"Οχι. Και τράβα σπίτι σου ή οπου πας τέλος πάντων τέτοια ωρα." Είπα αδιάφορη και γύρισα να συνεχίσω την ζωγραφιά.
Το κάρβουνο είχε μουτζουρώσει τα χέρια μου και άρχισα να σκιάζω τις γραμμές.
"Πώς είναι η αδελφή σου;"Συνεχίζει να με ρωτάει.
"Οπως την άφησα." Απάντησα απότομα.
"Σε όλους τους άλλους είσαι ευγενική σε εμένα γιατί δεν κάνεις τον κόπο να προσποιηθείς;"
"Γιατί δεν με νοιάζει για το αν θα είμαι αγενής με εσένα."
''Αουτς. Με πληγώνεις τώρα πριγκήπισσα."
"Δεν είμαι πριγκήπισσα και σταμάτα να ασχολήσε μαζί μου."
"Τι να κάνω; Εχω να ασχοληθώ με άλλα πράγματα πριγκήπισσα."
"Ωραία τότε πήγαινε και κάντα!" Φώναξα έχοντας φτάσει εκτός ορίων.
"Τουλάχιστον εγώ σε κάνω άνθρωπο και δεν σου συμπεριφέρομαι σαν ρομπότ. Αντίο πριγκήπισσα. Ονειρά γλυκά." Μου είπε και άρχισε να απομακρύνεται μουρμουρίζοντας στίχους απο κάποιο τραγούδι.
Φόρεσα τα ακουστικά μου και συνέχισα με το σχέδιο στον τοίχο. Θα φύγω όπου να 'ναι κάνει ψύχρα.
Σχεδίαζα μια καρδιά όταν ένιωσα ένα άγγιγμα στο ώμο μου και τινάχτηκα.
Γύρισα έτοιμη να αντιμετωπίσω τον Μιχάλη μα είδα τον Μάριο τώρα. Τέλεια. Ολοι σήμερα ελάτε.
"Μάριε;" Είπα καθώς έβγαλα τα ακουστικά.
"Σε τρομαξα; Σορρι φορούσες ακουστικά. Είσαι μόνη;"
"Δεν με τρόμαξες. Εσύ πες μου τι θες εδώ;"
"Περνούσα απο εδώ και σε είδα να ζωγραφίζεις." Ηρθε δίπλα μου καπνίζοντας.
"Το σβήνεις σε παρακαλώ;" Ρώτησα ενοχλημένη απο τον καπνό.
"Okay." Σβήνει το τσιγάρο στον πάτο του παπουτσιού του και το πετάει μέσα στον κάδο.
"Θα πάρεις μέρος στον διαγωνισμό;" Ρώτησε εκείνος ενώ ήμουν πλάτη.
"Δεν ξέρω ακόμα." Απάντησα ειλικρινά.
"Γιατί το σκεφτεσαι τόσο;"
"Δεν ξέρω." Είπα προσπαθώντας να αποφύγω την συζήτηση με το συγκεκριμένο άτομο την συγκεκριμένη στιγμή. Είναι ήδη πολύ κοντά μου.
