#1 De kracht van vuur

Hoofdstuk 17

Het is vreemd om terug te zijn in Charissa's wereld na alles wat er is gebeurd. Ze zit op een klif vanwaar ze een prachtig uitzicht heeft over de velden en miniatuurdorpjes. Het aanblik is niet veranderd, maar toch is alles anders. Nevan is dood. En de magische vorsten van de andere twee rijken hebben het koninkrijk van Virgil opgesplitst en aan hun eigen rijk toegevoegd.
Wat dat betreft is er voor het volk niets veranderd. Ook over deze vorsten doen slechte verhalen de ronde.
Robyn probeert snel ergens anders aan te denken. Aan de vakantie naar Frankrijk die haar ouders hebben gepland. De dingen die ze nog moet kopen. Alles om niet aan Virgil te denken die ze in brand heeft gestoken.
Of aan Sanora met haar flitsende mes.
Het ergste vindt ze nog dat toen eenmaal bekend werd dat Virgil dood was, de revolutionairen zijn familie hebben vermoord.
Hadden ze dat niet moeten voorkomen?
'Hé.'
Ze reageert niet als ze zijn donkere stem achter zich hoort. Ze heeft Alessio zoveel mogelijk ontlopen. Het voelt als verraad dat hij zich heeft aangesloten bij een revolutie die al haar hoop op vrede heeft vernietigd.
Hij gaat naast haar zitten. Robyn negeert hem. Een tijdlang zegt hij niets.
'Ik hoop dat je je niet schuldig voelt over wat er met de mensen in de koepel is gebeurd. Je hebt er goed aan gedaan om Virgil te verbieden nog langer mensen te executeren. Zij... Wij wisten waar we aan begonnen. Dat we weinig kans maakten. Het was onze eigen keuze.'
'Als je je niet bij ze had aangesloten, had Nevan nog geleefd,' zegt Robyn koud.
'Dat weet ik. En ik haat mezelf er elke dag om. Ik had van het paard moeten springen om hem te redden. Niet andersom.'
Robyn reageert niet. Myrthe zou waarschijnlijk iets vriendelijks zeggen. Maar zij heeft daar geen zin in.
Alessio pakt een steentje en wrijft die tussen zijn vingers. Opnieuw is het een paar minuten stil. Op de één of andere manier lijken stiltes bij hen nooit ongemakkelijk te worden, die komen natuurlijk.
Alessio houdt het steentje stil. 'Weet je, Robyn. Je bent de meest bijzondere persoon die ik ken. En je hebt het zelf niet eens door.'
Nu kijkt Robyn opzij. Niet omdat ze een compliment krijgt, maar omdat Alessio niet iemand is die snel een compliment geeft.
Hij schenkt haar een zeldzame glimlach. 'Jij bent iemand die soldaten zouden volgen. Ik wed dat je zelfs een koninkrijk zou kunnen leiden.'
'Als je denkt dat je bij me kunt slijmen om ervoor te zorgen dat ik jou weer aardig ga vinden, dan-.'

'Nee.' Alessio gooit het steentje op en vangt het weer. 'Ik ben bloedserieus.'
Robyn kijkt weer voor zich uit. 'Ik ga geen leger leiden. En al helemaal geen koninkrijk. Ik wil gewoon... fysiotherapeut worden.'
Ze is verrast als ze Alessio naast zich hoort lachen. Ze weet niet of ze het eerder heeft gehoord. Het klinkt... warm en aanstekelijk.
'Dat weet ik. Ook dat is jouw aantrekkingskracht.'
'Dus waarom zeg je dit nu allemaal?'
Alessio haalt zijn schouders op. 'Je fascineert me.'
Robyn weet niet wat ze daarop moet antwoorden, dus zegt ze 'Oké' en kijkt weer voor zich uit.
Ze weet niet hoeveel tijd er is verstreken, als ze Charissa's stem hoort. 'Robyn! Dit moet je zien!' Ze negeert Alessio volledig sinds Nevans dood, maar hij loopt wel achter Robyn aan als die naar haar vrienden loopt.
Het is vreemd om bij hen te zijn nu ze haar geheim kennen. Dat ze grapjes maken en over dagelijkse dingen praten. En dat ze nog op dezelfde manier naar haar kijken als vroeger.
'Man, dit slaat nergens op!' hoort ze Mitchells verontwaardigde stem. 'Waarom ben ik het minste waard? Ik heb mijn magische krachten nog steeds het beste onder controle van iedereen. En ik snap dat Robyn en Myrthe een magiër hebben verslagen, maar dat verklaart niet waarom Cameron meer-.'
'Dit is geen wedstrijd.' Myrthe klinkt een beetje uit haar doen. 'En niet iets om grapjes over te maken.'
Inmiddels is Robyn heel benieuwd waar dit over gaat. Ze ziet dat ze enkele vellen perkament over een rotsplateau hebben uitgespreid. Tekeningen. Zoals de gezochtsposters die ze van hun voorgangers heeft gezien.
Met een schok herkent ze zichzelf.
Het meisje op de poster kijkt haar indringend aan. Haar lippen vormen een zelfverzekerde glimlach.
Iemand slaat een arm om haar heen. 'Volgens mij probeerden ze je eng te laten lijken,' grijnst Charissa. 'Maar ik vind dat je er juist stoer uitziet.'
Er staat in sierlijke letters: 'Robyn Meijer, vuurmagiër. Gezocht: dood of levend voor de moord op een koning. € 50.000.000 voor de gouden tip.' En onderaan haar portret: 'Het helpen van deze misdadiger of het achterhouden van informatie wordt bestraft met de dood.'
'Ik snap het niet.' Robyn kan nauwelijks bevatten wat ze ziet. 'Waren de zes magiërs vrienden?'
'Nee,' antwoordt Charissa. 'Maar ik denk dat ze zich door jullie bedreigd voelen.'
Bedreigd? Hoe kan iemand die helder bij zijn verstand is denken dat ze nog een keer door die hel wil gaan?
Maar het lijkt erop dat het de vier magiërs niets kan schelen wat hun intenties zijn.
Ze hebben hen zojuist de oorlog verklaard.

Einde boek 1

Lees ook het vervolg: 'Stem van het water'

Bedankt voor het lezen! Ik zou het erg leuk vinden als je een reactie achterlaat.