Hier zit ik, op een krakend krukje, helemaal alleen, badend in het angstzweet. Mijn ogen doen pijn, mijn kleren zijn versleten - net als mijn lichaam. 1 klein moment... heeft mijn hele leven veranderd, mij kapotgemaakt, verwoest. Iedereen heeft me verlaten, zelfs Kevin, mijn trouwe hond, dood. Ik wil niet rechtstaan, want dan denk ik het weer. Ik wil het vergeten, maar ik kan het niet, mag het niet, ik zal het niet, nooit, nergens.Dus zit ik hier, excuses verzinnend voor die ene zin, die ene beslissing, die ene stap. Ik weet nog steeds niet waarom en hoe. Ik weet alleen het "wat". Ik raak geen hout meer aan, zelfs het krukje is volledig van staal gemaakt. Hard en koud - en niet te vergeten, pijnlijk - alles is pijnlijk, alles is hard, alles is koud; behalve mijn toekomst, die is gevoelloos, want die bestaat niet. Ongelooflijk hoeveel ongeluk, pijn en heimwee er in 1 ziel kan huizen. Ik geloof het zelf niet, ik kan het zelf niet geloven, ik mag het zelf niet geloven, ik zal het zelf niet geloven, nooit, nergens. Niets is onvermijdelijk, doch niet alles is vermijdelijk, als je maar weet hoe, waarom. Maar ik weet alleen het "wat". De toekomst is veranderlijk, maar het verleden onveranderlijk. De dood is verleidelijk, maar ook verraderlijk.
