"Tja, hij zal toch nog enkele dagen moeten rusten voordat hij het ziekenhuis kan verlaten, de wonde is echt ernstig." Ik open mijn mond en probeer iets te zeggen, maar alles wat er uitkomt is een droge hoest, de twee vage figuren die midden in hun conversatie waren, schrokken op.
De ene komt meteen naar me toe om me iets te zeggen, maar de ander hield hem tegen. "Laat hem eerst nog wat rusten, binnen een paar uurtjes kun je hem spreken, maar nu moet zijn lichaam eerst nog bekomen van de verdovende middelen." Ik breng mij hand naar mijn voorhoofd, dat hevig bonkt, en voel de naden van een speciaal soort pleister, zoals ik achteraf te horen krijg.
