Niets, rest mij nog. Alles, ben ik verloren. Ik moet iets doen, maar ik kan niet, ik mag niet, ik zal niet, nooit, nergens. Hopeloos, is de situatie. Hoopvol, is het hiernamaals. Een martelaar mocht toch 30 kompanen meenemen naar de hemel? Of was dat een verzinsel om mensen aan te zetten tot daden, daden die men verafschuwt, mensen die men verafschuwt.
Ik denk, ik denk dat ik het kan, ik het ga doen, het doe. Ik sta recht, zet een stap. Er jaagt een schok door mijn lichaam dat plots aanvoelt als een zak aardappelen. Ik zie zwarte stippen en alles draait voor mijn ogen en ik zak weer op het krukje, hard en pijnlijk. Ik zie sterretjes, niet van de pijn, maar omdat ik ze wil zien. Gekraak, ik kijk om me heen, geen beweging meer, mijn ogen gaan van links naar rechts. Rust keert terug in mijn lichaam, het scheelt me allemaal niet meer. Ik zou geen kik geven als iemand nu op me afkwam met een mes, niet meer. Ik wil rechtstaan, maar doe het niet. Ik weet niet waarom en hoe, ik ken enkel het "wat".
