Ik weet niet hoelang ik nu al aan het rennen ben, en vooral: ik weet niet hoelang ik het nog volhoud . In de verte hoor ik sirenes, maar het kan me niets meer schelen, niets kan me nog schelen. Ik geef het op, ik kan niet meer, ik zoek een rustig plekje op en ik denk, ik denk tot ik niet meer kan denken. Ik stop met denken, en ik huil. Voor de eerste maal sinds dit hele gebeuren huil ik.
Tranen van spijt en pijn rollen over mijn gezicht. Waarom? Zeg ik tegen mezelf, waarom ik? Waarom moesten deze mensen al dit onheil over ons heen brengen, gewoon om nog meer onheil te kunnen verrichten? Waarom geloofde ik wat ze me vertelden, en waarom heb ik niet geluisterd naar wat me altijd werd voorgehouden.
Ik zak in elkaar van ellende en ik val in een lange, diepe en rusteloze slaap.
