doctor ❆ min yoongi✔

Final

Jungkook'un mezarının önüne geldiğimde elimdeki çiceği yavaşça bırakıyorum ve mezarın yanına oturuyorum. Etrafta kimse yok. Boş ve sessiz.

"Daha önce gelemediğim için üzgünüm." Kendimi odama kapatıp çıkmadığım zaman sürekli Jungkook'u düşünmem beni delirecek duruma getirmişti.

"Seni yalnız bıraktım ama şimdi buradayım." Gözlerimin dolmasına hiç bir şekilde engel olamıyorum. Şu an karşımda bana gülümseyerek 'Noona!' demesini istiyorum. O gülümsemeyi bir kez daha görmek için kendi hayatımdan bile vazgeçebilirim.

"Hayatım değişik bir şekilde düzene girmeye başladı Jungkook. O seninle hep dedikodusunu yaptığımız Min Yoongi ile birlikte gibiyim." Gülümserken gözümden düşen yaşı ellerimle siliyorum hemen. Jungkook'un ağladığımı hissetmemesini istiyorum.

"Ne olduğumuzu henüz kavramış değilim ama birbirimize arkadaştan daha öte bakıyoruz." Yanımdaki toprağı avuçlarken yumruğumu sıkıyorum. Ona anlatmak istiyorum ama zorlanıyorum.

"Sana anlattığım küçük gözlere doyasıya bakabiliyorum artık." Yüzümde oluşan ufak gülümseme ile Jungkook'un mezarına bakıyorum. Bunu ona böyle anlatmak değil de, her zaman yaptığımız gibi diğerlerinden uzakta bir yerde oturup gülerek anlatmak istiyorum. Böyle bir şeyi bir daha yaşayamayacak olmak beni kahrediyor.

"Senin yerine de yaşayacağım artık Jungkook. Birlikte yapmak istediğimiz ne varsa senin yerine de yapacağım." Yerimden kalkıp üzerimi silkeliyorum.

"Söz veriyorum sana kardeşim." Son kez mezara bakıp arkamı dönüyorum ve mezarlığın çıkışında arabana yaslanarak bekleyen sana doğru yürüyorum. Elini bana doğru uzatıp elimi kavrıyorsun ve göğsüne doğru çekiyorsun beni. Ayrıldığımızda gözlerimdeki yaşların izlediği yolları bir bir öpüyorsun.

"Seni seviyorum." Bunu senden duymak beni hiç olmayacağım kadar mutlu hissettiriyor Min Yoongi. Yıllarca bana söyleyeceğin günün hayalini kurduğum o iki kelime biçimli dudaklarının arasından çıkıyor. Dudaklarına yaklaşıp öpüyorum. Bu öylesine duygu yüklü bir öpücük ki tüm hislerimizi paylaştığımızı düşünüyorum.

Seninle ben, aşkın derin kuyusunda kaybolmuş,

birbirimize derin bir aşkla bağlanmıştık.

Ve ben artık bu kuyudan çıkmak için ışığa giden yolu bulmak bile istemiyorum.

BİR SÜRE SADECE KAPAĞI YAPILMIŞ , HİÇ BİR KURGU ÜRETİLMEMİŞ BİR ŞEKİLDE TASLAKLARDA BEKLEYEN VE BİR GECE DE BİTİRDİĞİM -hala ne kafayla yazdığımı dahi bilmiyorum- HİKAYEMİN SONUNA GELMİŞ BULUNUYORUZ.

ASLINDA BU HİKAYEYİ ÇOK SEVMİŞTİM HATTA EBESİNİN ŞEYİNE KADAR YAZARDIM AMA LANET OLSUN OKUL LANET OLSUN BU HAYAT