I'm Not Her (Nederlandse vertaling)

Hoofdstuk 3: Ik ben aan het liegen

"Ik weet het, ik had moeten bellen,"zegt Zayn schouderophalend, terwijl hij begint te blozen. Ik geloof dat mijn blik hem in verlegenheid heeft gebracht, want hij verplaatst zijn gewicht rusteloos van zijn ene voet naar de andere. "Maar ik wilde dat het een verrassing was." Hij steekt de bloemen naar me uit. Ik neem ze aan en ruik aan een van de bloemknoppen.

Waarschijnlijk denkt hij dat ik het niet zie, maar zijn klamme handen vallen me heus wel op. Hij ziet er erg nerveus uit -was mijn blik dan zo angstaanjagend?- en veegt zijn handen af aan zijn spijkerbroek.

"Ze zijn prachtig, Zayn, dank je wel." Ik glimlach en kijk op naar hem, aangezien hij langer is dan ik. Best wel wat langer, maar niet zo lang dat zelfs hoge hakken geen uitkomst meer bieden. Ik heb een hekel aan hoge hakken, want daar krijg ik altijd blaren van, maar het zou een uitkomst kunnen bieden.

Ik open de deur van Perrie's/mijn appartement om hem binnen te laten.

Feitelijk is het nog steeds Perrie's appartement.

Maar ik ben nu Perrie.

En ik maak mezelf hier alleen maar meer mee in de war. Alweer.

"Ik heb je gemist,"zegt Zayn, terwijl hij dichterbij komt. Hij staat recht voor me, nog geen meter tussen ons in -te dichtbij voor mij om me op mijn gemak te voelen. Langzaam leunt hij wat naar voren, om dat ene te doen waar ik al de hele tijd bang voor was. Zayn leunt naar voren om me een kus te geven.

Op mijn lippen. Nee, nee, nee, nee, nee.

Kom op, Penelope, verzin iets! Een afleidingsmanoeuvre. Ik kan hem nog niet zoenen. Niet nu, ik heb hem pas net leren kennen. Ik ga hem niet zoenen. Echt niet.

"Hatsjoe!"nies ik, net voordat zijn lippen de mijne raken. Ik buig mijn hoofd voorover terwijl ik mijn nep-nies uitvoer, waarbij ik Zayn op een haar na een kopstoot geef. Ik bedek mijn neus en mond met mijn hand, alsof het snot uit mijn neus bungelt. Heel charmant, ik weet het. Maar het is niet echt, aangezien het slechts een afleidingsmanoeuvre is.

"Ik ga even een zakdoekje halen,"mompel ik, met mijn hand nog steeds over mijn neus en mond. Ik moet dit zo echt mogelijk laten lijken. Hij moet me geloven, omdat ik een vreemde echt niet zomaar ga zoenen. Dat zou echt vreselijk zijn. Behalve als die vreemde het vriendje van je zus is.

Oh ja, en lid van een wereldberoemde boyband. Ik durf te wedden dat wel een miljoen meisjes met liefde mijn plaats over zouden willen nemen, maar zouden zij dat doen onder dezelfde maffe omstandigheden als ik? Dat lijkt me wel heel sterk.

Zayn fronst, maar stelt geen vragen bij mijn plotselinge actie. Goed, dat valt mee. Wat ik doe ziet er geloofwaardig uit... Denk ik. Hij denkt waarschijnlijk dat ik gek ben geworden, wat misschien niet heel vreemd is. Ik ben ook wel een beetje gek... Maar Perrie natuurlijk niet.

Verdomme, waarom is dit zo moeilijk?

Ik ga naar de keuken en trek een tissue uit de doos. Ik snuit mijn neus om de act hoog te houden, gooi de tissue in de prullenbak en keer dan terug bij Zayn. Hij vindt mijn neussnuit-geluiden vast extreem aantrekkelijk en helemaal niet smerig. En let vooral niet op het sarcasme in die gedachte.

"Hoe was het met je familie is South Shields?"vraagt Zayn. Hij slaat zijn sterke, getinte arm om me heen en begeleidt me naar de woonkamer, waar we samen op de bank gaan zitten. Zijn tatoeages vallen me op. Het zijn er niet zomaar een paar, zijn hele arm zit onder de tatoeages. Meestal word ik een beetje bang van dat soort mensen, maar Zayn komt helemaal niet intimiderend over. Sterker nog, hij lijkt me eigenlijk best lief.

Maar wat weet ik daar nou van, want ik ken hem pas vijf minuten.

"Het was erg leuk. Het was leuk om iedereen weer te zien en weer bij te kletsen met mijn zus. Ik had haar al zo lang niet meer gezien,"beantwoord ik zijn vraag. Leugens, leugens en nog eens leugens. Ik weet niet eens zeker of Perrie wel zou zeggen dat ze het leuk vond om mij weer te zien. Als ze een reflectie van zichzelf wil zien, kan ze net zo goed in de spiegel kijken, daar heeft ze mij niet voor nodig. Maar hoe het ook mag zijn, het is wel waar dat ze me lang niet meer gezien had. Zes maanden, een halfjaar, om precies te zijn. En ik heb wel foto's van haar gezien in de media en we hebben een paar keer geskypet, maar dat was het wel.