I'm Not Her (Nederlandse vertaling)

Hoofdstuk 6: Ik ga geen reddingsvest dragen

Het is inmiddels een week later en volgens mij heeft Zayn niets door. Nou ja, misschien heeft hij dat wel, maar hij heeft in elk geval nog niet door dat ik Perrie niet ben en dat de echte Perrie ergens aan de andere kant van de wereld zit te bakken in de zon.

Over Perrie gesproken, ze is al een week niet meer online geweest op Skype en ik begin me een beetje zorgen te maken. Ze heeft me wel gemaild dat alles goed met haar gaat, maar ik weet niet precies hoe lang ik dit nog kan doen. De afgelopen week heb ik een hoop geleerd, dat wel. Eleanor en ik hebben veel met elkaar gepraat en het begint erop te lijken dat ik steeds vertrouwder wordt met de rol van mijn zus.

Ik check mijn laptop nog een keer en zucht. Nog steeds geen teken van leven van Perrie.

Ik wil gewoon met haar praten. Ik wil praten met iemand die me kent als Penelope Edwards. Mama kan ik niet bellen, want ze zou me vragen waar Perrie is en met haar willen bellen. Mam kent Perrie beter dan wie dan ook, dus ik zou haar niet voor de gek kunnen houden. Maar ja, welke moeder kent haar eigen kind niet als haar broekzak? Ze heeft ons wel vaak door elkaar gehaald en dat gebeurt nog steeds, maar we zijn en blijven een eeneiige tweeling. Dat gebeurt nou eenmaal. Mama heeft maar een paar woorden van ons nodig om ons van elkaar te kunnen onderscheiden.

Zuchtend draai ik me om naar de keuken, om iets te eten te gaan halen, maar precies op dat moment begint mijn telefoon te rinkelen. Het ding ligt aan de andere kant van de kamer en aanvankelijk wil ik hem maar gewoon laten rinkelen totdat de beller opgeeft. Het geluid wordt echter na een paar seconden al irritant, dus ik neem toch maar op.

"Ja?"grom ik geïrriteerd. Ik heb niet eens gekeken wie me belt, maar als het papa of mama is, krijg ik geheid huisarrest. En dat terwijl ik feitelijk al een volwassene ben, aangezien ik negentien ben.

"Vanwaar de irritatie, babe?"grinnikt Zayn aan de andere kant van de lijn. Een soort van ontspanning temt mijn irritatie. Er is iets met zijn stem dat me doet ontspannen. Waarschijnlijk is het de zorgeloze klank in zijn stem die me laat glimlachen, of misschien toch dat hij af en toe zo gek kan doen bij mij in de buurt. En ik vind het fijn dat hij zo reageert. De meeste mensen zouden mijn geïrriteerde, snibbige houding met eenzelfde houding beantwoorden. Maar Zayn luistert gewoon naar me.

"Sorry, ik heb gewoon al lang niets meer gehoord van een oude vriendin van me en dat zit me een beetje dwars,"zeg ik. En het is toch waar dat Perrie een oude vriendin van me is? We kennen elkaar al zo lang als we leven, plus de negen maanden dat we samen bij mam in de buik zaten. Technisch gezien is dit een van de weinige keren in de afgelopen week dat ik niet aan het liegen ben.

"Oh,"zegt Zayn. "Ik vroeg me gewoon af of je zin had om vanavond met me te dineren. Zeven uur, alleen jij en ik." Ik kijk op de klok en zie dat het bijna vijf uur is.

"Natuurlijk!"zeg ik. "Waar?"

"Dat is een verrassing, schat,"antwoordt Zayn. Ik zie al voor me dat hij nu knipoogt. Dat had hij vast gedaan als hij me face-to-face mee uitgevraagd had.

"Wat zal ik aan doen? Een beetje specifiek advies graag."

"Iets formeels. Maar ook weer niet te formeel."

"Dat is niet echt specifiek, idioot,"grinnik ik.

"Oké, eh... Formeel als in een leuke jurk, maar niet te veel overboord met een enorme galajurk en handschoenen en dat soort ellende,"antwoordt Zayn. "Maar al zie je eruit als een zwerver, dan vind ik je nog steeds prachtig." Maar goed dat Zayn niet kan zien dat mijn wangen plots vuurrood geworden zijn.

"Oké, dan zie ik je snel, babe,"zeg ik.

"Tot snel,"zegt Zayn en dan klikt hij me weg.

***