Hotel Room •L.r.h•

Chapter 14

Luke

Brooklyn kijkt aandachtig de film. Stiekem kijk ik soms naar haar.. Ze heeft het mij echt vergeven. Ik kan het nogsteeds niet geloven..

Als ik merk dat ik staar, kijk ik snel weer naar het scherm. Net op dat moment zie je een half verbrande mevrouw in het beeld schreeuwen. 'Holy Shit!' Ik voel dat mijn hart een slag overslaat en dan gaat hij tekeer.

Brooklyn schiet in de lach. 'Schrok je?' Vraagt ze lachend. Ik knik. 'Ja duh, ik zie ineens een half verbrande mevrouw in het beeld!' Zeg ik, terwijl ik gebaren maak naar het beeld. Brooke lacht weer.

'Sukkel' grinnikt ze en dan kijkt ze weer naar de film. Ik trek een wenkbrauw op en ik kijk haar aan. 'Wat zei je daar?' Zeg ik quasi-boos. Brooklyn begint te grijnzen en kijkt me aan.

'Dat jij een sukkel bent' zegt ze trots. 'Ben ik niet'

'Wel'

'Niet'

'Wel. Punt. Ha!' Ze glimlacht trots en kijkt me aan. Ik kijk terug.

'En ik heb het recht om dat te zeggen!'

'En waarom dan?' Ik kijk haar uitdagend aan. 'Omdat jij me jaren lang heb gepest, dus eigenlijk ben je ook een sukkel' zegt ze, raar genoeg nogsteeds trots. Meteen word ik overspoelt door een laag met schuldgevoel.
Ik kijk naar mijn handen.

'Nogmaals sorry, Brooke..' mompel ik. Ik voel Brooklyns ogen op me branden. 'Nee nee, het geeft niet' in haar stem klinkt ook wat schuldgevoel.. Waarschijnlijk omdat ze "het" onderwerp weer naar boven heeft gebracht.

'Jawe-'

'Luke, ik heb het je vergeven en hé, net ging het toch heel goed?' Ik kijk haar aan. 'Alsnog..' een kleine zucht verlaat mijn lippen.

'Nee niet alsnog. Ik heb het je vergeven en laat me nou niet van gedachten veranderen' zegt ze streng. Ergens heeft ze gelijk, ze heeft het mij vergeven. Waarom zou ik het willen veranderen? Ik moet blij zijn dat ze het me heeft vergeven en niet zeuren.

'Okey.. sor-'

'Ga nou niet Sorry zeggen' Ze grinnikt. Ik laat ook een klein lachje horen.

Er valt een stilte.. We kijken weer richting het scherm, maar ik let niet op.

Het enigste waar ik aan denk is Brooklyn..

Brooklyn

Ik kijk naar de film, niet dat ik er op let.

Ik denk aan Luke.

Zijn heldere blauwe ogen die me aankijken met spijt.

Zijn blonde haren die nog slordig zitten, maar dat maakt het niet minder lelijk.

Zijn oh zo sexy lipri- Brooklyn stop!

Je bent niet op Luke! Jullie hebben het net goed gemaakt.

Ookal viel ik al eerder voor zijn blauwe ogen...

Flashback

Ik loop door mijn nieuwe school. Gespannen houd ik mijn boeken dicht tegen me aan. Ik loop richting mijn kluisje, nou voor zover ik hem kan vinden..

130.. 131..132.. ah! 133!

Ik loop met een opgeluchte glimlach op mijn kluisje af. Ik stop mijn sleutel in het slot, waarna ik hem open. Logisch.

Ik stop mijn boeken voor na de pauze erin en ik prop mijn jas erbij.

'Jij bent vast de nieuwe' Ik draai me verbaast om. Meteen kijk ik en heldere Oceaan blauwe ogen.

Ik slik. 'Ja.. dat ben ik' Ik laat een onschuldig lachje horen. 'Ik ben Luke' stelt de jongen zichzelf voor.

'Brooklyn' Zeg ik. Ik sluit mijn kluisje en haal de sleutel er uit. Als ik me weer terug draai naar de jongen, is hij weg. Teleurstelling voel ik opkomen en ik zucht zacht.

---

De bel gaat. Meteen pak ik mijn tas en ik loop snel het gebouw uit.

'Hey Brooklyn!' Ik draai me om, maar al snel krijg ik een basketbal maar mijn hoofd. Ik val naar achteren op de grond. Luid gelach klinkt overal om mij heen. Ik pak snel mijn boeken op, die ook gevallen waren, en ik sta op.

Opeens zie ik Luke zijn blauwe ogen mij aankijken. Hij grijnst gemeen.. 'En nu weg jij' sist hij. 'Ksst!' Hij maakt bewegingen met zijn handen vlak voor mijn gezicht. Bang draai ik me om en ik loop weg.

Weer komt er luid gelach..

---

'Brooklyn?'

Geschrokken kijk ik op. 'Gaat het wel?' Ik knik zacht.. Ik ga hem niet vertellen waar ik aan dacht, hij voelt zich al zo schuldig.

'Zeker?' Ik knik weer. Luke kijkt me doordringend aan. 'Okey... Als jij 't zegt..'

Ik slik, maar kijk al snel weer verder naar de film, waar ik ondertussen al helemaal de draad mee kwijt ben.

Ik kijk kort naar Luke. Zijn ogen zijn ook weer op het beeldscherm gericht.

Zouden we ooit vrienden kunnen zijn? Of is dat onmogelijk?

-

De aftiteling komt in beeld. Luke en ik hebben niet meer met elkaar gepraat of gelachen. Gewoon de film gekeken.

Een kleine zucht verlaat mijn mond. Al snel volgt een gaap. Ik kijk op mijn mobiel.

02:44 PM

'Moe?' Ik kijk op van mijn mobiel. Luke kijkt me aan. Ik haal mijn schouders op. 'Beetje' hij knikt.

'Je mag wel naar je eigen kamer hoor' zegt hij lief. Ik knik en sta op. 'Bedankt' zeg ik. 'Voor dat ik bij je mocht blijven'

Hij glimlacht. 'Geen probleem' ik loop naar de deur en open hem. Ik kijk nog kort naar Luke die me lief aankijkt, met een kleine glimlach die zijn lippen siert. Ik loop de kamer uit en sluit de deur.

Langzaam loop in naar mijn eigen kamer. Wat nou als ik niet kan slapen? Zou ik dan naar Luke gaan?

Ik open mijn de deur van mijn kamer. Ik loop naar binnen.

Nee. Dan moet ik zeker bij hem gaan liggen? Ik sluit de deur achter me en ik loop richting bed.

Dat wordt te awkward.. Brooklyn niet te snel gaan..

Ik laat me op bed vallen en zucht.  Nog èèn keer neem ik Luke's gezicht voor me als ik mijn ogen sluit.

Denkend aan hem val ik in slaap..