Confused (sequel to Lost) - onhold

twenty seven - never

T A E H Y U N G

Hindi maaari. Ito nanaman tayo.

"Sino si Jongin?" Hindi ako makapagsalita. Nagkatinginan na kami ng ibang members. Ito na yung pinaka worst part ng pag-alala niya, kasi ito yung pinakamasakit na memory niya, yung mga times na kasama niya si Jongin hyung.

"Sam, I-I can't answer your question." Totoo naman, hindi ako ang makakapag sabi sa kanya ng tungkol sa kanila. Hindi pwede. Kumunot naman noo niya.

"Bago ka magalit, may ibang tao pa ang may karapatan na mag-sabi sayo kung sino siya."

"Sino?" Sabihin mo na Taehyung.

"Si Chanyeol hyung." Nanlaki mga mata niya at para bang may malaking question mark ang nasa utak niya.

"Si kuya? Bakit siya lang? Anong kaguluhan 'to?"

"Just trust me on this one Sam. I swear that I'm not lying to you." Bumuntong-hininga siya at tumango.

"Sige, I believe you." That's a relief. She tried to stand up pero nahihirapan siya.

"Help me up?" I nodded. I gave her a piggyback ride at dadalhin na siya sa kwarto para magpahinga.

"V, mauuna na kami umuwi sa dorm ah? We'll let Sam rest." I nodded sa sinabi ni Namjoon hyung.

"Sige hyung, maraming salamat sa inyo." Lumabas na sila dito sa dorm ni Sam at ayun nga, dinala ko na siya sa kwarto niya. Pagkapasok eh pinapaupo ko na siya sa may kama at binuksan yung lamp niya. I sat infront of her at hinawakan parehong kamay niya.

"Why is this happening to me?" Bigla niyang tanong.

"May ginawa ba akong kasalanan para pagdaanan yung sakit na ito?" Naluluha na siya. I gave her a hug and hinihimas ko likod niya.

"Shh, babe no. Wag mong isipin yan. It's just part of remembering, panigurado ako na you will get better I promise you that." Naramdaman kong natahimik na siya. Pero parang nakatulog na ata matapos niya umiyak.

Dahan-dahan ko siyang inihiwalay sa pagkakayakap at pinahiga na siya sa kama niya.

Pinagmasdan ko yung mukha niya at mukhang pagod na siya sa mga nangyayari sa paligid niya. Nakokonsensiya ako kasi parang wala akong magawa para mas mabuti kalagayan niya. Basta alam ko eh handa ako para suportahan siya.

Inayos ko buhok niya, tumayo muna ako sa kinauupuan ko, hinalikan ko siya sa noo at lumabas muna ng kwarto niya.

Dumiretso ako sa sala at napaupo dun. I need to find a way kung paano siya makakaalala ng hindi nasasaktan ng ganito.

Pero paano?

Lutang ako ngayon kaya kung san-san ako napapatingin.

Hanggang sa tumama mata ko dun sa isang box na nasa likod ng tv. Kumunot naman agad noo ko at nilapitan ko yun. Hinili ko yun palabas ng likod ng tv at nagulat ako sa note na nakalagay sa taas.

Anong 'baby' ?

Without hesitation eh binuksan ko iyon at tumambad sa akin mga parang regalo and letters. Imposible maman kung fanmail 'to eh hindi pa nga siya kilala in public. Kinuha ko isa-isa yung mga regalo sa loob. Binuksan ko yung letter na yun at napanganga na lang ako.

Dear Natalie,
Hi ako 'to si Kim Jongin. Namimiss na kita ng sobra. Wag ka ng magpanggap na hindi mo ako maalala, alam ko naman kilala mo na ako eh. Takot ka ba? Takot ka bang maalala mo ako kasi mamahalin mo ulit ako? Don't be. Di mo naman deserve yang Taehyung na yan. Mas deserve mo ako. Hanggang ngayon hinihintay pa rin kitang bumalik dito para makidnap na kita at hindi na kita papakawalan pa :) I'm waiting for your return Sam. At kapag bumalik ka dito sisiguraduhin kong mamahalin mo na ulit ako :) i'm waiting. -Kai