•°Нууц Үлгэр*

Танилцуулга

Дахиад л намайг хэн ч бишийг минь санагдуулам хэрүүл, яриа би үүнийг үнэхээр үзэн яддаг.
Ээж-Тэгээд!? Насаараа хэлгүй болчихвол яах юм?? чи ганц охиноо тахир дутуу хүн болгох гээюу?
Аав-Тэгээд яах юм!? Эмч зүгээр л цочиролд ороод ярьж чадахаа байсан гэсэн!!
Ээж-Би лав энэ охинтой амьдарч чадахгүй!!
Хэмээх дуу чихэнд минь хангалттай тод сонсогдож байна. Тэд намайг юм сонсдог гэдгийг мартсан бололтой.

Жундэ чи сонсож байна уу!? чамгүй би амьд үхдэл шиг л амьдарч байна. Яагаад намайг орхиж явсан юмбэ!? Өөдгүй амьтан!

Болсон явдлын эхлэл:
Жундэ-Хөөе хаана яваад байгаа юмбэ!? хэмээн утасны цаанаас орилон надад гомдоллож байлаа. Жоохон хүүхэд шиг гэдэг нь!
Би-Жундэ гуай тавхан минут хүлээ заюу!? гэтэл тэр уйлагнан -"Би чамгүй үхэхнээ!!!" хэмээн орилж маяглсаар түүнийхээ байгаа газарт ирэн замын цаана зогсох жундэ руу инээмсэглэн гараа далаллаа. Тэр минь надруу инээмсэглэн хэлээ гарган бид хайрандаа аль хэдийн умбачихаж!
Тэр өөрлүүгээ гараа заан надруу зааснаа зүрх гаргаж маягласаар аль хэдийн ногоон гэрэл асаж! Бие биетэйгээ хурдан уулзахыг хүссэн бидний сэтгэл аль хэдийн биеийг минь эзэмдчихэж! Гэтэл хаанаас ч юм нэг машин гарч ирэн жундэг мөргөчихсөн!! Саяхан л миний өмнө инээмсэглэн алхаж байсан тэр хүн миний урд машинд мөргүүлэн хэвтэж байна! Хамаг хурдаараа түүнлүүгээ очин тэвэрч орилсоор бүх зүйл эхэлсэн юм. Тэрнийг эмнэлэгт хүргэж би түүний өрөөний гадаа суух тэр агшинд миний амьдрал бүрэн сүйрсэн!
Ж.Ээж-Мууу бузар эм!!!! яаж миний хүүг ийм болгож чадваа!! хэмээн намайг алгадан орилох бөгөөд жундэгийн ээж угаасаа намайг үздэггүй байсан. Анх жундэтэй гэрт нь ороход л тэр намайг ядуу айлын бузар эм гэж харсан байх!
Би-Намайг уучлаарай!! Гхдээ жундэ зүгэр үү эгчээ!? Хэмээн уйлан түүнээс зүүгдэх бөгөөд тэр намайг хойш түлхээд -"Миний хүү чамаас болж үхчихсэн!!!!! Би чамайг эрт сал гэж хэлж байсан биздээ!! Хэмээн доош суун уйлж харин би түүний хэлсэн үгэнд итгэж ядан зогсож байлаа. Жундэ чи үнэхээр намайг орхиод явчихлаа гэжүү!?
Ж.ээж-Түүнийг зайлуул!!! Муу бузар эм!! удахгүй чи шангаа хүртэх болно!! хэмээн тэдний бие хамгаалагч намайг новш шиг л гадаа гаргаж хаян би эмнэлэгийн гадаа уйлан сууж байлаа. Жундэ чи амьд биздээ!? Гуйя намайг битгий орхиочдээ!

Гэнэт толгой эргэн ухаан санаа минь орж гаран газар уналаа. Тэгээд л өглөө эмнэлийг тааз намайг угтан авч харин би ярьж чадахаа байчихсан.! Хэдий үнэхээр хичээж ярья гэсэн ч цаанаасаа амнаас минь үг унаж өгөхгүй байлаа. Эмч хэлэхдээ цочиролд хэт гүн орохоор ямар нэг зүйл тохиолддог гэж хэлсэн. Тэгээд л би ярихаа байсан. Магадгүй жундэгийн ээжийн хэлснээр би төлөөсөө өгч байгаа байх!!
Болсон явдлын төгсгөл:

Хэдэн сар хэлгүй хүн шиг байх үнэхээр хэцүү ч надшиг ганцаараа хүнд үнэхээр амар. Хэнтэй ч ярихгүй харьцахгүй. Харин ээж намайг дахин сургуульд явуулна гэж хэлсэн. Би хэдий хүсэхгүй байгаа ч ээжийн үг хууль шүүдээ. Хэрвээ хэлж болдог бол би түүнд хэлэхийг хүссэн үг зөндөө байна.!
Заримдаа хүнд сэтгэлээ нээтэл юм ярихыг хүсдэг ч энэ бол миний мөрөөдөл! Хязгааргүйн төгсгөлд байх хүсэл!