ÜVEY (Düzenleniyor)

Sezon Arası : 1.Bölüm

- 2 Yıl Önce -

Önce gözlerini alamadı genç çocuk, kızdan. Sonra zaten bakmaya doyamadı. Belki de hayatının en zor zamanlarından birisiydi. Annesini kaybedeli 1 yılı geçmişti. Çok zor toparlamıştı, kaldı ki hep yanında olan insanlar olmuştu. O insanlardan birisi de şu an her hareketini ezberlemeye çalıştığı kız değil miydi?

Bir yandan onu sevdiğine inanıyor, diğer yandan sevgisinin eksildiğini düşünüyordu. Burcu, onu peşinde koşturmayı seviyordu. Şımarıktı. Kendini beğenmişti. Belki de onu yalnızca arkadaş olarak görüyordu. Aras ise yıllardır hissettiği duygunun azaldığını farkediyor, ona açılmaya cesaret bile edemiyordu. En çok da, hissettiklerinin basit bir hoşlantıdan ibaret olmasından korkuyordu.

"Aras?" İsminin yumuşak ve hoş bir ses tonuyla telafuz edilmesi, onu kendine getirmişti. "Efendim?" dedi zaten onda olan bakışlarını iyice Burcu'ya yoğunlaştırarak. "Deminden beri sana sesleniyorum, dinlemiyor musun?" Gözlerimi senden alamıyorum, demek istesede kendini tuttu. İçine derin bir nefes çekip yalanlarını sıralayacakken, yanlarına nefes nefese kalmış bir şekilde gelen Koray adeta kurtarıcısı oldu.

"Benimle konuştu." dedi heyecanla yanlarına otururken. "Kim?" diye sordu Burcu. "Yeni gelen ezik mi?" dediğinde Koray gözlerini devirdi. "Onun bir adı var, Hira. Ayrıca hakkında böyle konuşmayı kes." Sert çıkıştığının farkında olsa da, onun hakkında böyle konuşulması hoşuna gitmiyordu. "Pekala, sakin." dedi Burcu, hafif bir tebessümle. Aras hiç konuşmadan kahvesini yudumladı. "Numarasını aldım." dedi Koray bu seferde. Söze karışan Aras oldu. "Git açıl o zaman. Niye bekliyorsun?"

Koray, imayla Burcu'yu göstererek "O işler o kadar kolay değil." dedi. Burcu neden bahsettiğini anlayarak, gülümsedi. Ardından Aras'la göz gözel geldiler. Bir süre hiç konuşmadan birbirinin gözlerine baktılar. Ta ki, "Oturabilir miyim?" diyen ince bir sesin sahibini duyana kadar. Koray'ın kafasını kaldırıp Hira'yı görmesiyle ayağa fırlaması bir oldu. Ardından "Tabii, oturabilirsin." diyerek yanındaki sandalyeyi çekti. Hira, başını teşekkür edercesine öne eğip, Koray ve Aras'ın yanına oturdu. Burcu ile karşı karşıyaydılar.

Ardından aralarında bir sohbet başladı. Koray, Hira'ya her saniye biraz daha aşık oluyordu sanki. Aras ise hiçbir lafını kaçırmadan anlattıklarını dikkatle dinliyordu. Kendine itiraf etmese bile, Hira gerçekten hoş ve samimi bir kızdı. Burcu ise söylediği her şeyin zıttına gidiyordu. Aras'ın ona karşı olan ilgisi, sinirlerinin bozulması için yeterli bir sebepti.

"O halde daha sonra görüşürüz." dedikten sonra yanlarından ayrıldı Hira. Koray, aptal bir sırıtışla yerine oturdu. Aşk, insanı çok değiştiriyordu. "Salak." diye mırıldandı Burcu. Aras ve Koray, ona soran bakışlar attılar. "Ne?" diye çıkıştı. "İnsanlara yalakalık eden salağın teki. Koray, vazgeç bu kızdan derim." Koray, sinir karışımı bir gülümseme yerleştirdi yüzüne.

"İnsanlara yalakalık edip kendini kabul ettirme konusunda daha usta birisni tanıyorum. Kim acaba?" dedi sahte bir merakla. Aras onları umursamıyordu bile. İkisiylede uğraşmaktan oldukca yorulmuştu. Fakat bir yandan da onların atışmalarını dinlemek hoşuna gidiyordu.

Az önce yanlarından giden kızı düşündü. Hira. Onu neden bu kadar takmıştı kafasına, bilmiyordu. Güzel bir kızdı. Ama dikkatini çeken şey güzelliği değildi. Bu anlam veremediği durumdan sıyrılmak isteyerek ayağa kalktı. O kalkınca Burcu ve Koray'ın gözleri ona döndü.

"Bugün okulu asıyorum." dedi ve yürümeye başladı. Birkaç adım atmıştı ki arkasına dönüp Burcu'ya baktı. "Görüşürüz." dedi tatlı bir gülümsemeyle. Ardından yürümeye devam etti. Burcu bir süre arkasından bakmakla yetindi.