Bizden Sonra

«Bölüm 1»

Bir insanın kalbi en fazla ne kadar acıyı taşıyabilir? Bir insan yaşarken aynı anda nasıl ölü olabilir ki?

Yaşamıyordum ben. Sadece öyle gözüküyordum dışarıdan. Olanları düşündükçe bir kez daha başıma yıkıldı dünya. Ben bir katildim. Ne kadar dolaylı bir yolla olsada ben bir katildim. Omzuma konan elle irkildim." Herkes gitti tatlım. Seni bekliyoruz." Onaylarcasına başımı salladım." Bana bir beş dakika verin." Bana doğru gelip destek olurcasına sarıldı." Tamam biz seni arabaların orda bekliyoruz. Tamam mı Ada?" Başımı salladım. Arkama dönüp yavaş adımlarla mezarına doğru ilerledim. Yağmurdan çamur olmuştu toprağı. Siyah şemsiyemi mezar taşına yasladım. Yağmur göz yaşlarımı gizlesin istiyordum. Sıktım kendimi. Beni ağlarken görmesini istemedim. Gözüm tekrar mezar taşındaki isme kayınca daha fazla tutamadım kendimi.

Ağladım, cigerlerim sökülürcesine ağladım. Bağırdım." Özür Dilerim! Çok Özür Dilerim!" Toprağı avucladım. " Bilerek olmadı! Sana güvenmeliydim!" Canım yanıyordu. Nasıl olurda beni yalnız bırakırdı! Mermerleri yumrukluyor aynı anda da ağlıyordum." Özür Dilerimm!" Arkamdan iki kişi beni tutup kaldırdı. Bunlar annemle Kumsaldı.

Çırpınıyor kurtulmaya çalışıyordum." Bırakın beni!" Bir hamlede ellerinden kurtulup mezara doğru koştum. Yerlerin çamur olmasına aldırmadan mezar taşının yanına çöktüm. Bir kaç gün önce nasıl saçlarını okşuyorsam aynı şekilde okşadım taşı. Tam isminin ordan öpüp alnımı yasladım." Özür Dilerim. Özür Dilerim..." Bir kez daha isminden öpüp yerden destek alarak kalktım. Şemsiyemi kapatıp elime aldım. Islanmak istiyordum. Yağmurun göz yaşlarımı temizlemesini istiyordum. Göz yaşlarımın yağmurla akıp gitmesini istiyordum.

Ölüydüm ben. Yaşayan ölü. Bir insanın kalbini sökerseniz o insan yaşayabilir mi ki? Yaşayamaz. Tam 2 gün önce kalbimi söktüler benim. Tam 2 gün önce benim dünyam başıma yıkıldı. Bende o molozların arasında can verdim.

Zaten ağlamaktan bulanıklaşmıştı görüşüm. Başım dönmeye, bacaklarım beni taşımamaya başladı. Görüş alanım karardı. Bacaklarım artık pes etti ve yere serildim. Son gördüğüm bana doğru koşan Kumsaldı.