Bizden Sonra

«Bölüm 4»

Arabanın içinde oturmuş heyecanımın geçmesini bekliyordum. Gözlerimi ellerime çevirdim. Tirtir titriyorlardı. Sıkıntılı bir şekilde nefes verdim.

Kuzey bir bana bir ellerime baktıktan sonra ellerime sert bir şekilde vurdu. " Bırak titremeyi. Bana ilkokula yeni başlayan çocuk portresi çizme. Hem artık iner misin arabamdan ya? Benimde okulum var bende öğrenciyim. Zaten benim kampüsüm buraya uzak. Senin yüzünden ilk dersi kaçırmak istemiyorum Ada. Şimdi, çıkıp gider misin artık?! 15 dakikadır arabanın içinde bekliyorsun!" Dedi şakayla karışık.

Sert vurmuştu hayvan! Ellerimi ovuşturdum. Sahte bir sinirle " Tamam be yemedik arabanı iniyoruz." Diyip çantamı aldım. Arabadan inip tam kapıyı kapatacaktım ki arabanın içine doğru eğildim. " Bu arada söyle beni almaya Kumsal gelsin. Sen değil." Diyip kapıyı sert bir şekilde kapattım. Arkamı dönmüş ilerlerken Kuzey'in gülüşünü ve kapıyı sert kapattığım için bana saydırmasını duyabiliyordum. Kendi kendime sırıtıp yürümeye devam ettim.

En son buraya iki buçuk üç ay önce gelmiştim. Neredeyse hiç değişmemişti. Her şey olduğu yerde duruyordu.

Değişen  tek şey bendim. Bu binadan iki kişi çıkmıştık. Ve şuan sadece bir kişi girecektim. O zaman bu binadan çıkarken kalbim biri için atıyordu. Şimdi ise sadece boş boş kan pompalıyordu.

Yolun ortasında boş boş dikilmeyi bırakıp ilerlemeye başladım.

Bir kaç ay önceki rutinimi yapıp fakültenin önündeki meydanda bulunan güneş sistemi çeşmesine baktım. Her baktığımda, bizim aslında çok küçük, sorunlarımızın neredeyse bu evren kadar büyük olduğu aklıma geliyordu.

Gözlerimi Çeşmeden alamamış bir şekilde yürürken yanlışlıkla birine çarptım. Tam özür dilemek için ona doğru dönünce bir çift ela göz ile karşılaştım.

" Ben şey... Ben çok özür dilerim. Afedersiniz. Yani çok üzgünüm." Gibi şeyler geveledim. Oğlan sadece güldü.

" Bence özür dilemesi gereken kişi benim çünkü..." Yerde dağılmış kitapları ve 3 parçaya ayrılmış telefonu gösterdi.