Αγάπη δίχως όριο!

23. Επώδυνος αποχαιρετησμός!

Όταν άνοιξε η Βιολέτα τα μάτια της αντίκρισε τον πατέρα της να την κοιτάει και να περιμένει να ξυπνήσει.

Είδε επίσης και τον Χάρη με την Αθηνά να στέκονται στην πόρτα και να ανησυχούν για αυτή.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και έτρεξε στην αγκαλιά του πατέρα της.

"Γιατί δεν μου είπες τίποτα; Δεν θέλω να σε χάσω μπαμπά. "

"Δεν στο είπα για να μην σε στεναχωρήσω. Αν υπήρχε θεραπεία θα την έκανα αμέσως. Ο γιατρός μου έδινε λιγότερο χρόνο ζωής όμως πάλεψα με το θάνατο και κέρδισα ένα χρόνο. Όμως κάνεις δεν γλιτώνει από αυτόν και κανείς δεν τον έχει νικήσει."

"Δεν θέλω να με αφήσεις μόνη μου. Αν χάσω εσένα εγώ δεν θα έχω κανέναν μετά. Σε χρειάζομαι. Για αυτό έφευγες συνέχεια και όχι για δουλειά. Και εγώ σου φώναζα που με άφηνες μόνη μου ξανά και ξανά. Συγνώμη μπαμπά."

"Μην το λες αυτό Βιολέτα μου. Θέλω να είσαι πάντα χαρούμενη. " Της είπε και την έσφιξε στην αγκαλιά του.

Ο Χάρης βγήκε στο μπαλκόνι του σαλονιού για να τηλεφωνήσει στον Χρήστο.

"Χάρη τι συνέβη πάλι; Αν είναι να μου μιλήσεις για την Βιολέτα δεν θέλω να ξέρω."

"Χρήστο μην το λες αυτό. Ακούμε λίγο."

"Αρκετά έριξα τον εγωισμό μου. Της μίλησα, κοιμήθηκα έξω από την πόρτα της , την παρακάλεσα και εκείνη τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να είναι καλά και ευτυχισμένη και ας είναι μακριά μου." Του είπε ο Χρήστος του Χάρη και του έκλεισε το τηλέφωνο.

"Τι έγινε Χάρη; τι σου είπε ο Χρήστος;" τον ρώτησε η Αθηνά που βγήκε στο μπαλκόνι και τον αγκάλιασε από πίσω.

"Δεν με άφησε να του το πω. Δεν θέλει να ακούσει για την Βιολέτα."

"Ωραία." Είπε εκείνη θυμωμένη. " τώρα που τον χρειάζεται αυτή, ο Χρήστος απών. Ενώ εκείνη μέχρι και στην Αμερική ήταν δίπλα του."

"Αθηνά είσαι θυμωμένη και δεν ξέρεις τι λες. Σου είπα δεν ξέρει τίποτα για το πρόβλημα αυτό της Βιολέτας. Θα ήταν είδη εδώ. Τον ξέρω καλά. Μπήκε είπε ότι θέλει να είναι ευτυχισμένη η Βιολέτα ακόμα και μακριά του."

"Συγνώμη Για αυτό που είπα Χάρη. Δεν ξέρω τι με έπιασε." Είπε εκείνη με βουρκωμένα μάτια.

"Ξέρω πως είσαι στεναχωρημένη με όλο αυτό. Μην ανησυχείς αγάπη μου. Έλα εδω. " Της είπε και την τράβηξε στην αγκαλιά του.

{...}

Το βράδυ η Βιολέτα καθόταν στο σαλόνι ,στην αγκαλιά του πατέρα της και έβλεπαν μαζί μια ταινία στην τηλεόραση.

Λίγο πριν το τέλος της ταινίας ο πατέρας της την χάιδεψε και της έδωσε ένα τελευταίο φιλί στο μέτωπό της. "Βιολέτα σε αγαπάω πολύ και ότι και αν γίνει θα σε αγαπάω για πάντα. Να είσαι πάντα χαμογελαστή και χαρούμενη. Μου το υπόσχεσαι;"

"Στο υπόσχομαι μπαμπά. Και εγώ σε αγαπάω και ποτέ δεν θα πάψω να σε αγαπάω." Του είπε και του χάρισε ένα χαμόγελο.

Μόλις το έργο που έβλεπαν τελείωσε η Βιολέτα ένιωθε το χέρι του πατέρα της πολύ παγωμένο. Τόσο που θα έλεγε κανείς πως δεν κυκλοφορούσε αίμα στις φλέβες του.

"Το χέρι σου είναι πολύ παγωμένο μπαμπά." Του είπε η Βιολέτα και γύρισε να τον δει.

Τα μάτια του κλειστά και όλος παγωμένος. Παραμιλούσε μόνη της και ήλπιζε πως θα κοιμάται απλά. Καταβάθος ήξερε πως ποια δεν ήταν ζωντανός.

Εκείνη ήταν τόσο σοκαρισμένη. Έκλαιγε με λυγμούς και τον παρακαλούσε να ανοίξει τα μάτια του. Το χέρι της και η ίδια έτρεμε ολόκληρη. Τηλεφώνησε στην Αθηνά να έρθει αμέσως σπίτι της.

Πρώτα τηλεφώνησε στον Χρήστο όμως. Τον είχε μεγάλη ανάγκη αυτή την στιγμή. Να τον ακούσει και μόνο για να μην πονάει. Εκείνος όμως το είχε στο αθόρυβο και δεν το σήκωνε. Είχε πάρει ένα βαρύ υπνοτικό χάπι για να μπορέσει να κοιμηθεί και έτσι δεν είδε την κλήση της.

Η Αθηνά έφτασε στο σπίτι της Βιολέτας τρέχοντας στον δρόμο. Μόλις έφτασε την πήρε αγκαλιά και την κρατούσε σφιχτά. " Ηρέμησε Βιολέτα. Ηρέμησε." Της είπε εκείνη ενώ έκλαιγε και αυτή.