Başlıksız Duygularım

Ağlıyorum Yine Bu Gece

Mühür vurdum dilime
Hançer saplanmıştı kalbime
Kelepçe vurdum düşüncelerime
Mızrak saplanmıştı beynime

Neler olduğunu idrak edemiyordum
Kendime gelemiyordum
Hiç kimseye güvenemiyordum
Kalbimdeki acılara, sızılara dur diyemiyordum

Gözlerinde kaybolduğum sevdiğim
Hayatımda ilk dayanağım olan anneciğim
Kaderimde yer alan hüzünlerim, dertlerim
Hepsini sadece sevdiklerim için yenerim

Duygularım bir kağıt misali idi
İlk önce yazdılar
Sonra olmadı diyip karaladılar
Son olarak da buruşturup çöpe attılar

Benliğim bir esir misali idi
İlk önce yavaş yavaş beklediler
Sonra köle diyip susturdular
Son olarak da kendilerine göre yön verdirdiler

Hayatım bir kelebek misali idi
İlk önce koza idim bir şey bilmedim
Sonra açıldım, dışarı çıktım her şeyi idrak etmeye başladım
Son olarak da 1 günüm doldu idrak ettiklerimle her gün ölüp ölüp dirildim

Kalbim bir köz misali idi
İlk önce durgun, sönmüş idi her şeyi rafa kaldırmışken
Sonra rüzgar aldı, alevlenmeye başladı raftaki tozlanmış acıların, hüzünlerin, kederlerin tekrar canlanması ile
Son olarak da yandı, tutuştu tıpkı geçmişinin geleceğini yakması gibi