17 NUMARA | KİTAP OLDU

Bölüm 1 | Yolcu

Hikayeye başladığın tarihi yazar mısın?

17 Numara'yı nerede gördünüz ya da duydunuz da okumaya karar verdiniz?

Tanıtım videosunu da buraya bırakayım🎬

Hellö! Siz okumaya başlamadan önce belirtmem gerek. 17 Numara kitap oldu ve bu yüzden burada yalnızca tanıtım amaçlı bölümlerin bir kısmı ve özel bölümler yer alıyor. Bölümlerin kitapta yer alan yeni hallerini paylaştığım için yorumlar da yok. Özel bölümleri okuyacaksanız mutlaka iki kitabı da okumuş olmanızı tavsiye ederim çünkü final de dahil olmak üzere bütün kitaptan spoiler içeriyor❤️

Başlangıç: 20 Mayıs 2017
Bitiş: 2 Aralık 2018

Spotify listemize profilimdeki linkten ulaşabilirsiniz🎶

İyi okumalar°•○●

❀

17 NUMARA

GİRİŞ

Nefes aldığının farkında mısın? İnsan çoğu zaman nefes aldığını anlamaz. Ancak ölümün kıyısındayken ya da ölüm çok yakınken nefeslerini kontrol eder. Ölüm, haftalardır burnumun ucundaydı ve bana dokunmak yerine burnumun ucunu sıyırıp geçiyordu.

Nefeslerimi duyuyordum, hissediyordum ve son bulmasını istiyordum. Son bir nefes, karanlık ve ardından sonsuz boşluk... Hayallerim, son günlerde bunlardan ibaretti. Nefes alıyor, yürüyor, görüyor, hissediyordum ama bir ruhtan farksızdım.

Ruhumu öldürmüşlerdi hatta sadece öldürmekle kalmamış, ona işkence etmişlerdi. Şimdi yalnızca bir bedenden ibarettim ve işkencem bitmek bilmiyordu.

Işıl ışıl parlayan mavi gözlerim gri birer boşluklara dönüşmüştü. Gözlerim, parlak mavilerden soluk grilere dönene dek çoktan hissizleşmiştim.

Bu, mükemmel hayatımın kana bulanması gibiydi.

Yapbozun eksik parçalarının hayatımla eş değer tutulması gibiydi.

Papatyaların ölünce kokması gibiydi.

Tozpembenin masumiyeti simgelemesi gibiydi.

İmkânsız görünenin yaşanması gibiydi.

Oysaki her şey bir otobüs yolculuğu ile başlamıştı. Hayatımı değiştiren bir otobüs yolcuğu ile...

❀

BÖLÜM 1

YOLCU

"Evet, başarılı bir ödev olmuş ancak sana bazı sorularım olacak, Defne."

Üzerinde bir aydır araştırma yaptığım ödevimi elinde tutan Profesör Belin Aydın, gözlüklerinin üzerinden bana bakıp konuşmaya başladığında, oturduğum yerde doğruldum. Ellerimi önümde birleştirerek tüm sınıfın dikkatini üzerime çeviren "seçmeli insan psikolojisi" dersi profesörüne gözlerimi diktim.

Yazdığım cümlelerden yararlandığım kaynaklara kadar tüm bilgiler, taze bir şekilde zihnimdeydi, bu yüzden kendimden oldukça emindim ve bu, dudaklarımın arasından çıkan kelimelere güç veriyordu. "Tabii, istediğinizi sorabilirsiniz," dedim.