Chapter 26

3.2K 39 13
                                    

(mika's pov)

carol and camille: selective amnesia???

carol: nakakaloka.

camille: hindi ko kinaya.

carol: sa pelikula ko lang naman napapanood yan eh. nangyayari pala yan?

camile: the only thing you can do now is to wait... patiently. *looks mika* alam ko kakayanin mo to.

mika: i know cams. i'll be stronger for him. kakayanin ko to.

carol: andito lang kami miks.

mika: thank you guys.

                        Hindi na kasi nakasama sina Carol at Camille sa ospital kahapon dahil may therapy pa sila.

                        Nakahiga kaming tatlo ngayon sa kama ko. Nasa magkabilang sides ko sina Cams at Cars.

Camille: It’s really unexpected. I can’t believe it.

Carol: Sa lahat ba naman amnesia pa?

Camille: *sabay hampas kay Carol* mabuti na nga yun kaysa coma or worse dead on arrival.

                        Napaisip ako sa sinabi ni Camille. I should be thankful dahil hindi umabot sa punto na grabe ang tinamo ni Jeron. Nalaman ko na rin kay Kuya Jeric na he wont tell this yet to their parents dahil madadagdagan pa ang problema nila. He can still handle naman daw the situation. It’s a miracle na nga daw dahil grabe ang sira ng kotse ni Jeron pero amnesia lang ang inabot niya.

Carol: Like the truck driver.

Camille: Oh. That’s so sad… you know what? this should be a lesson to everyone. Don’t drive when you’re drunk.

                        Isa pa yan sa nalaman ko. The truck driver was already dead when he was rushed to the hospital. Nahulog kasi sa bangin ang truck. Good thing si Jeron sa isang malaking puno nabunggo. I felt pity sa family. They have 5 kids na maliliit pa and  only their father works for them. 

Mika: *napabangon pero nakaupo pa rin* Hahayy!! Bakit ba sa amin nangyari to? Is this what they call Karma? Because I was so rude to him before?

                        Napansin ko rin na napabangon din sina Cams at Cars.

Carol: Hey Miks, don’t talk like that.

Mika: *napayuko* Bakit ba kasi siya pa? Sana hindi ko na lang muna siya pinauwi nung gabing yun. Sana nag stay pa siya dito sa dorm, wala sanang ganito. Or sana hindi na lang ako pumayag na magdinner kami. Edi sana hindi siya naaksidente. Edi sana hindi niya ako nakalimutan.

                        I can’t contain myself anymore. Naluluha na ako. I don’t want to cry. Bago ko pa lang sinabi na Im going to be strong pero hindi ko talaga kayang pigilan ang sarili kong umiyak. Half of myself is telling me that it’s my fault.

Camille: miks, don’t blame yourself. Walang may kasalanan. Let’s just pray for his fast recovery, that he will remember everything.

Carol: Miks, everything's gonna be okay.

                        Niyakap na lang ako ng dalawa. It feels good that I have friends to comfort me. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko without the bullies, siguro mawawalan na ako ng pag asa.

                        After nung araw na yun, everything is back to normal. Training… school… pero siyempre dagdag sa sked ko ang pagbisita kay Jeron. Yun naman ang gusto ko, I don’t want to force Jeron na maalala lahat baka kasi lalo pang maging komplikado. Sa totoo lang hindi ko alam kung malulungkot ako o masasayahan.

The Heart Never Forgets (Jeron Teng and Mika Reyes Fan Fic <3) COMPLETE!Where stories live. Discover now