Zielloos 2

Hoofdstuk 1

POV Lisa

'Laten we gaan,' fluisterde ik en wees met mijn duim naar het meisje dat de kamer uitliep. Drie maanden stil liggen in een bed was behoorlijk irritant: je uithoudingsvermogen ging achteruit, ook je spieren zouden verslappen en natuurlijk werd je enorm vertroeteld. Niet dat ik wilde eten, het tegendeel zelfs. Wekelijks vonden mensen hun dood en ik kon daar niets aan doen. Het kamp was enorm en dus had overal wel iemand hulp nodig. Jordan mocht al na één week uit het ziekenhuis, na nog wat weekjes aangesterkt te zijn, was hij ook al meegegaan op de jacht. Ik was natuurlijk weer enorm jaloers geweest.

Maar wat het allemaal nog erger had gemaakt, en wat ook veel andere mensen zeker niet accepteerden, was dat er een helikopter met goederen over was gevlogen, maar niet even was gestopt om ook ons een deel te geven. Er was dus ergens ver weg nog een kamp, dat goederen geleverd kreeg van waarschijnlijk Amerika en die dus een grote overlevingskans hadden dan wij. Natuurlijk hadden zombies die helikopter ook opgemerkt en was er een grote horde gekomen. Enkele mensen waren gestorven maar toch was het ons gelukt om die horde uit te schakelen. Nog steeds voelde ik me enorm schuldig: het hadden nul mensen moeten zijn die gestorven waren. Niemand verdiende het om zo'n akelige dood te krijgen, zeker niet als de rede ook nog is zo achterlijk is.

Nu was dus het moment gekomen dat ik zou gaan ontsnappen. Evelyn zei: 'Oké, we gaan wel naar mijn huisje toe.' Langzaam ging ik op de rand zitten en met mijn trillende lichaam steunde ik op haar lichaam die zeker meer gespierd was geworden de afgelopen weken.

'Ik ben eindelijk begonnen met krachttraining!' had ze trots gezegd, want zelfs zonder arm kon ze met gemak een groot aantal zombies zelf uitschakelen.

Evelyn pakte Sasha op haar arm en ik pakte mijn krukken die in de hoek van de kamer stonden. Ik had alle kracht in mijn lichaam nodig om mezelf vooruit te krijgen, dus elke keer na tien stappen moest ik weer tien seconden op adem komen. Uiteindelijk kwamen we uit bij de lift en zwaar leunend op de steunbalken keek ik in het glas. Geschrokken van mijn spiegelbeeld, zei ik: 'Wat is er gebeurd?'

'Je lichaam is zwak, Lisa. Waarom denk je anders dat je al die tijd in het ziekenhuis lag?' zei ze zacht en drukte op het knopje voor de begane grond, 'je hebt een virus opgelopen wat niemand herkende. Daarom hebben ze je ook zo veel mogelijk laten slapen: in je slaap hersteld je lichaam. Maar ik vertel dat straks allemaal wel.'

Ik knikte en pakte mijn krukken weer op. Het was waar dat ik amper wakker was geweest de afgelopen drie maanden. Maar de pijn die ik had als ik wél wakker was, was bijna dodelijk geweest. Wat ik had ik graag die stekker er uit getrokken om mezelf uit het lijden te lossen. Maar iets in me zei telkens dat ik mijn dochter niet zonder ouders kan laten leven.

'Goed,' zei Evelyn, het was ruim vijf minuten lopen geweest en ik zat nu uit te hijgen op een stoel, 'ik zal het je uitleggen.' Ik knikte en bekeek haar gezicht. Ze zag er moe uit, gekwetst, alsof ze meerdere malen had geprobeerd zichzelf van het leven te beroven, maar daar niet in geslaagd was. Had ze het dan echt op gegeven? Dagelijks had ze tegen me gepraat en verteld over haar angsten die ze had in de maanden dat ik haar niet heb kunnen zien. Waarschijnlijk dacht ze dat ik haar niet had gehoord, maar ik wist me elk details te herinneren.

'Omdat we hier niet de mogelijkheden hadden om je te helpen en om er achter te komen wat je zo ziek had gemaakt in zo'n korte tijd, hadden we dus besloten dat je eigen lichaam de ziekte uit je lichaam moest krijgen. In je slaap gebeurt het meeste van dit proces, dus hebben we je laten slapen. Ongeveer één week geleden hebben we je bloed weer getest en gisteren bleek dus dat dat je beter was. Doordat je lichaam dus extreem uitgeput is, moet je eigenlijk nu nog in het ziekenhuis liggen en wachten op de dingen die komen gaan. Maar omdat wij te stom zijn om daar niet naar te luisteren, hebben we dat niet gedaan.' Zei Evelyn in snel tempo en stond ineens op. Ze wees naar de keuken toe. Pas nu had ik de tijd om het huis is echt goed te gaan bekijken.

Terwijl Evelyn in de keuken thee aan het zetten was, viel mijn blik op een grote kast. De deurtjes waren van donker hout en in het midden van het hout zat glas. De borden en bekers die in de kast stonden waren allemaal netjes opgestapeld. Het wit tekende scherp af tegen de donkere kleur van het hout. Op de kast stonden foto's en kaarsen. Een paar foto's waren van Evelyn zelf, maar sommigen waren ook van andere mensen: op eentje stond een vrouw met pijl en boog. Haar gezicht straalde woede af en de manier waarop ze de boog vasthield vertelde mij dat ze zeer ervaren was.

'Wie is die vrouw?' vroeg ik en wees naar de foto toe. Evelyn was ondertussen alweer klaar en zette nu de mokken neer op houten plaatjes. Ze keek op en fronste haar wenkbrauwen. Daarna ging ze zitten en zei: 'Iemand die ik ken, ze betekende veel voor me.'

'Ze is dus dood,' zei ik, er ongeluk hardop. Evelyn knikte en ik merkte dat ik rood werd. Blijkbaar deed het haar niks want ze vervolgde haar verhaal.

'De rede dat Sasha zo vroeg is geboren, is dat ze anders dood zou gaan. Je koorts was echt enorm hoog en je lichaam zou te zwak zijn geweest om haar nog te voeden. Dus na de bevalling nadat je weer in slaap was gevallen, hebben ze de baby van je afgenomen, niet omdat ze je wantrouwden, maar omdat ze dachten dat er ook wat mis zou zijn met de baby. Je hebt geluk: ze is kerngezond!'

Alsof Sasha zich geroepen voelde, begon ze te huilen. Meteen stond Evelyn op en ging naast het wiegje staan. Met een gekke stem praatte ze tegen de baby terwijl ze haar optilde. Ik stond ook op en strompelde naar Evelyn en Sasha toe. Me vasthoudend aan de wieg streelde ik met mijn wijs- en middelvinger over haar zachte wangetjes heen. Opnieuw overspoelde een gevoel van geluk me en ik glimlachte.

'Kan dit niet gewoon voor eeuwig zijn?' fluisterde ik en keek Evelyn aan. Ze knikte en legde Sasha weer terug. Ze zei: 'Voor eeuwig is een lange tijd, ik wil haar graag zien opgroeien.' Ik grinnikte en tegelijk liepen we weer terug naar de woonkamer. Op dat moment werd er ook hard op de deur gebonsd.

heel veel woorden ;D vonden jullie het niet langdradig worden? (MORGEN GA IK LANGS BIJ 3FM OMG VEEL ZIN IN > onze school heeft een djopleiding van hun dus ja xD)