Zielloos 2

5

Een pijn in mijn schouders en bovenarmen had mij de volgende ochtend vroeg wakker laten worden. Gehumeurd was ik langzaam overeind gekomen en zag toen ook pas dat ik niet ín het bed lag, maar daar naast. Om mijn humeur nog meer te verpesten, zag ik ook Evelyn wel nog sliep.

Ik slofte naar de woonkamer en trof daar een slapende Jordan aan. Zijn zachte gesnurk had iets schattigs en kort keek ik naar zijn gesloten ogen. Iedereen die slaapt is schattig.

Ik besloot om maar buiten een stukje te gaan lopen, dus snel trok ik de kleding aan die ik al enkele dagen aanhad. Daarna liep ik door naar de voordeur en trok deze open. Ik zette een paar stappen naar buiten en voelde hoe koude druppeltjes op mijn blote armen landden. Het was een heerlijk gevoel en strekte mijn armen voor me uit wat me meteen weer in elkaar liet krimpen.

Iets te hard knalden mijn knieën op het gras en met een pijnlijk gezicht ging ik snel op mijn kont zitten. Mijn armen waren echt te pijnlijk voor woorden! Vloekend veegde ik het zand van mijn knieën af en stond op.

'Lisa?' hoorde ik ineens een onbekende zeggen en keek op. Een vrouw van rond de veertig keek me bezorgd aan. Ik zuchtte en liep op haar af. Waarom kende iedereen mij? Het begon aardig vervelend te worden namelijk.

'Ja,' zei ik nadat ik langs haar was gaan staan, 'wat is er?' Ze wees naar mijn armen en zei: 'Heb je spierpijn? Ik heb je gisteren zien trainen, je bent echt heel erg sterk!'

Ik knikte afwezig en keek omhoog, naar de wolken. De druppels die nog steeds naar beneden aan het vallen waren leken wat dikker te worden. Heerlijk.

'Ik wil je wel wat paracetamols geven, wij thuis hebben er genoeg.' Zei ze en keek me aan. Ik staarde terug en besloot uiteindelijk om maar beleefd te knikken. Eigenlijk had ik op dit moment geen behoefte aan gezelschap, maar waarschijnlijk zij juist wel. Dus liep ik maar achter haar aan naar haar huisje. Niet luisterend naar het verhaal dat ze vertelde keek ik rond. Het was rustig, toch was de zon wel al op.

Waarom was nog niemand wakker? Hoorde het dan niet zo te zijn dat iedereen hard zou moeten werken? Weer kwam het boze gevoel opzetten en ik onderdrukte het door een paar keer diep in- en uit te ademen.

'Luister je wel?' vroeg de vrouw ineens, ze stond een paar meter achter me, 'Ik zei dat we er al waren.' Ik knikte en zette een paar passen achteruit. We liepen haar huisje binnen, het was er kaal. Het huisje bestond uit drie ruimtes: de woonkamer, de slaapkamer en de keuken. In de woonkamer stond alleen één tafel en één bank. Verder lag er nog een hoop rotzooi op de vloer. De keuken leek vrij normaal te zijn, behalve dan dat het er wel erg klein was.

In de slaapkamer stond één groot tweepersoonsbed. Op het bed lag een man die zeker niet te weinig voedsel had gekregen de laatste dagen. Toch zag de vrouw er ook niet dun uit. Zouden ze meer eten krijgen dan de rest? Jaloers nam ik plaats op de bank en wachtte tot de vrouw de paracetamol met het water had gepakt.

Een aantal minuten later had ik ze dan eindelijk op en een gevoel van voldoening kwam in me op. Eindelijk zou ik weer even weg zijn van deze wereld. De pijn, al helemaal de hoofdpijn, zou ik even niet meer voelen. Heerlijk.

'Goed,' zei ze ineens en pakte mijn handen vast, 'je snapt natuurlijk wel dat ik je niet voor niets die pillen geef.' Ik knikte en trok verbaast mijn handen terug. Natuurlijk was het stom geweest om ze zomaar aan te nemen! Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Geïrriteerd en op mijn hoede keek ik haar aan. In haar ogen was echter niet iets te zien van haat of woede, maar juist een soort opwinding.

'Ik zou graag willen dat je zo meteen mee gaat op jacht. We gaan niet ver weg hoor, gewoon voor de lol.' Zei ze en probeerde te glimlachen. Ik blies de ingehouden adem uit en keek haar opgelucht aan. Ze wilde me dus niet vermoorden of mee terug nemen naar Nigel. Ik knikte ter bevestiging dat ik wel mee zou willen.

'Goed, de leiders willen namelijk niet dat de mensen die een wat mindere conditie hebben hier weg gaan.' Zei ze zacht en wees naar zichzelf en de slaapkamer, 'Ik ben blij dat je mee wilt, je zult een goede aanwinst zijn.'

Ik knikte en stond tegelijk met haar op. Ze glimlachte en omhelsde me ineens. Verstijfd liet ik dit toe. Een geur van zweet en opgedroogd bloed drong mijn neus binnen. Ze had dit dus al vaker gedaan.

Twijfelend liep ik haar maar achterna. Ze zei nog voordat ze de deur open deed: 'Eerst gaan we even langs het arsenaal natuurlijk!'

Het arsenaal was anders dan ik me voorstelde. Ik dacht ten eerste dat het niet zo groot zou zijn. Waarschijnlijk zou het maar iets van honderd wapens bevatten, en ook meer geweren dan messen en dergelijke. Ten tweede dacht ik dus ook dat er minder messen zouden zijn en dat je dus echt niet met zwaarden of speren de monsters hun hersenen zou kunnen doorboren. Later zou blijken dat dat wel kan.

Maar ik had nog nooit zó'n grote wapenopslag gezien. De ruimte was zo'n tien meter diep en vijf meter breed. Drie lange kasten -twee aan de zijkant en één in het midden- waren helemaal vol beladen met wapens. Van mitrailleurs -van die enorme, lange geweren met grote magazijnen en totaal zwart- tot kleine handgeweren die, je hoefde nog niet eens zo'n heel grote handen te hebben, bijna helemaal verdwenen in je hand. Link achterin lagen drie enorme kruisbogen, waarvan één zwart en de andere twee legerprint. Links van de kruisbogen lagen de gewone pijl en boog. Aan het aantal pijlen in de kokers te zien waren deze niet vaak gebruikt.

Rechts waren vooral de handwapens. Voorin het gangpad waren vooral de messen. Ook lag er weer het mes met het handvat zoals dat van een bokshandschoen bij. Ook was er een vleesmes waarbij het snijgedeelte dubbel zo lang was als normaal. Na de messen ging het over op de langere wapens. Eerst waren er een aantal speren waarvan duidelijk te zien was dat ze zo bewerkt waren dat ze scherper waren. Ook waren er een aantal zwaardvechters zwaarden. De zwaarden zelf waren nergens te bekennen. Waarschijnlijk zou je die ook alleen maar uit een musea nog kunnen halen. Of die zouden we zelf moeten maken.

En toen viel mijn blik op de katana's. Het waren er wel tien. Stuk voor stuk in een speciaal daarvoor gemaakte hoes. Allemaal van het beste en duurste merk. Van een verzamelaar?

Langzaam liep ik op deze juweeltjes op en pakte er één op. Ik trok de hoes er van af en bekeek het glimmende staal. Aan de kant van het handvat was er iets in gegrafeerd, het leek op dat teken dat aangeeft dat iets nucleair is. Ik slikte.

'Mooi hé' zei de vrouw en ik werd weer teruggetrokken naar de realiteit. Dit was zeker mooi! Ik liet mijn blik weer even kort op de katana in mijn hand vallen en slikte opnieuw. Wat zou ik graag hiermee willen leren vechten!

'Ze zijn van een fanatieke verzamelaar,' zei de vrouw zacht en zette een aantal stappen richting mij, 'stuk voor stuk enkel duizenden euro's waard.' Ik knikte en stopte de katana weer terug in haar hoes. Daarna legde ik haar zorgvuldig terug bij de rest.

'Laten we onze wapens gaan uitkiezen en dan hergroeperen bij de rest,' zei ze en liep de andere kant in. Ik knikte en pakte meteen het lange vleesmes. Die hing ik in een speciale houder aan mijn riem. Ook pakte ik een klein handgeweer en stopte deze achter in mijn broek. Daarna pakte ik ook nog een klein mesje en duwde deze in mijn schoen. Je wist maar nooit. Zeker nu ik nog zwakker was en ook nog is met vreemde meeging was het al helemaal belangrijk om goed beschermd te zijn.

oeh.. what's going to happen? hehe de katana's zijn natuurlijk allemaal de katana die Michone in TWD ook heeft XD Net als dat mes met de bokshandshoen die van Carol is :) hopelijk morgen weer een deel ;D