Sister of a genius

Hij zei dat ik hem zou kunnen vinden

Katie's POV (point of view)

"Er zijn de afgelopen maanden drie mensen overleden, we denken dat ze iets gemeen hebben aangezien ze hetzelfde gif hebben ingenomen voordat ze zelfmoord pleegden. Hierbij wil ik jullie vragen beantwoorden." zegt Lestrade tegen zijn collega's. Wat een zaak, dat ik hier naar binnen ben gekomen zonder dat ze me door hadden, in Scotland Yards nog wel. "Zouden het geen moorden kunnen zijn?" is de eerste vraag die door de zaal wordt gezegd. Het zijn waarschijnlijk moorden, het is anders wel heel toevallig dat deze totaal verschillende mensen op dezelfde manier zijn omgekomen. "Waarschijnlijk niet." begint Lestrade, hoe komt hij erbij? Het lijkt me saai, zo'n klein brein te hebben als hij. "De mensen hebben alle drie het gif duidelijk zelf ingenomen, dat wijst op zelfmoord." Iedereen in de zaal, behalve ik krijgt een sms binnen. "Er staat 'fout'." zegt iemand die de sms ook binnen had gekregen. "Besteed daar alstublieft geen aandacht aan, het enige wat we zoeken is verbanden tussen de drie overleden personen." zegt Lestrade tegen ze. Wie zou het zijn, degene die op precies het goede moment iedereen een sms stuurt waar 'fout' in geschreven staat. Wat zou er gebeuren als er iets wordt gezegd dat goed is? Wat zou het kunnen zijn? Denk eens logisch na Katie. Ik sta meteen op en zeg wat als eerste in mij opkomt. "Wat als ze geen zelfmoord wilden plegen, maar bedreigd werden het gif in te nemen?" Niemand krijgt een sms, maar ik heb wel veel vragende gezichten naar me toe gericht. "En wie ben jij?" vraagt Lestrade meteen. "Dat weet je best." is mijn antwoord. "Deze vergadering is gesloten!" roept Lestrade, staat op en loopt in mijn richting. "Je bent een kind, hoe kom je hier binnen?" vraagt hij als hij bij me staat. Ik had eigenlijk verwacht dat hij vroeg wie ik was, aangezien hij eigenlijk helemaal niet weet wie ik ben. "Het was niet moeilijk, ik kon eigenlijk gewoon zo doorlopen, jullie moeten echt betere beveiliging hebben" is mijn antwoord, ik heb geen zin alles in de details uit te leggen, ik ben namelijk geïnteresseerd in iets heel anders. "En wie ben je nou eigenlijk?" vraagt hij vervolgens. "Ik ben Katie Holmes." simpel antwoord, zou genoeg voor hem moeten zijn. "Wat kom je hier doen?" wat een stomme vraag, ik weet zeker dat hij dat best weet. "Nou, mijn vader is onlangs overleden. Aangezien ik een kind ben heb ik niet genoeg geld om in Londen te overleven, mijn vader zei dat ik bij Sherlock Holmes terecht kan. Hij zei dat ik hem zou kunnen vinden op een plek waar ik me waarschijnlijk wel zou vermaken." ik spreidt mijn armen en draai een rondje om duidelijk te maken dat ik deze plek bedoel. "Ik ben dol op onderzoeken, en ik weet zeker dat jij weet waar Sherlock is." zeg ik nog tegen hem. "Ben je net zoals hem?" vraagt hij lichtelijk geïrriteerd. "En daar bedoel ik mee dat je zeer van pas komt als iemand je nodig heeft. Maar als je een gewoon gesprek wilt voeren of zoiets dergelijks dat je meteen..." "Alles weet te vertellen over de persoon zonder dat die erom vraagt." maak ik zijn zin af. "Precies dat ja." zegt hij dan. "Dat is de rede dat ik dus niet meer op school zit." Het is spijtig, maar waar. De leraren, leerlingen en eigenlijk iedereen op de scholen waar ik op zat vonden het blijkbaar geen toegevoegde waarde hebben, hoewel ik het best handig vind. "Ga je me nog vertellen waar Sherlock Holmes is?" Ik wil het nu wel weten, volgens mijn vader een van de weinige manieren om onderdak te krijgen waar ik het net zo naar me zin zou hebben als vroeger thuis. "Natuurlijk, kom maar mee." Lestrade laat me zien waar Sherlock zich bevindt.