Sister of a genius

Hij vraagt meteen "Afghanistan of Irak?"

John's POV

Ik loop rond in een park in Londen, nadenkend over de dag. Ik ben naar mijn psychiater geweest, ze zei dat ik een blog moest schrijven over alles wat ik als soldaat in de oorlog heb meegemaakt. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik strompel met mijn kruk in mijn rechter hand en mijn zwakke been, waar tijdens de oorlog in Afghanistan een kogel in is gekomen, naar een bankje toe. Ik hoor iemand achter me roepen. "John!" De stem komt me niet bekend voor, de man kan best iemand anders bedoelen. "John Watson!" hoor ik erachter aan. Hij bedoelt zeker mij. Ik draai me om en zie een behoorlijk forse man staan. Ik herken hem, hij heeft bij mij op school gezeten. Ik begroet heb vriendelijk. "Goedemiddag!" Hij wijst naar het bankje. "Laten we eens bijkletsen" zegt hij en we gaan zitten. "Je bent een tijd weg geweest, maar echt niks veranderd." zegt hij met een lach. "Ik ben wat aangekomen." zegt hij dan. Dat had ik al wel gemerkt, maar ik lach vriendelijk naar hem. Het is ook weer zoiets om 'Ja klopt.' terug te zeggen. "Hoe staat het leven in Londen?" vraagt hij dan aan me. "Nou, ik heb niet genoeg geld om een fatsoenlijke woning te kunnen betalen." antwoord ik eerlijk. "Heb je dan niet iemand om kosten mee te delen? Een huisgenoot?" vraagt hij door. "Wie wilt mij nou weer als huisgenoot?" zeg ik terug, en ik ben serieus. Ik denk niet dat iemand me als huisgenoot wilt met al die nachtmerries die ik 's nachts heb over de oorlog waar ik vervolgens wakker van schrik. "Jij bent de tweede die dat vandaag tegen mij zegt." zegt hij dan terug. Er is dus nog iemand op zoek naar een huisgenoot om kosten mee te delen, maar blijkbaar ook zo is als ik. Dat klinkt nog best interessant. "Zal ik je aan hem voorstellen?" vraagt hij vervolgens aan me. "Ja, prima." zeg ik en we staan op.

Hij stopt voor een plaatselijk ziekenhuis. "Hier is hij soms om onderzoeken te doen. Hij werkt er niet echt." zegt hij tegen me en we gaan naar binnen. We lopen naar een bepaalde kamer toe waar hij blijkbaar meestal wel is. We blijven even staan, er zijn een man van ongeveer onze leeftijd met grijs haar en een tienermeisje met zwart haar die ook naar dezelfde plek gaan als wij. De man kijkt ons aan. "Wat brengt jullie hier naartoe?" vraagt hij aan ons. "Wij komen voor de man die daar zit." zegt hij en wijst naar de man die door een microscoop aan het kijken is. "Dat is toevallig, wij komen ook voor hem. Maar gaan jullie maar eerst." Dat is beleeft van hem. We lopen met z'n tweeën naar binnen. "Hoi, kan ik je mobiel lenen?" vraagt de man die bij de microscoop zit aan mijn vriend. "Sorry, ik heb hem nu niet bij." zegt hij terug. Ik pak mijn mobiel uit mijn jaszak. "Je mag die van mij wel lenen." zeg ik tegen de man. "Oh, bedankt." zegt hij en loopt naar me toe om mijn mobiel aan te pakken. "Ik ben John Watson trouwens" zeg ik tegen hem als hij mijn mobiel net vast heeft. "Oké." is zijn antwoord daarop. Heel erg beleefd, maar niet heus. Hij typt een sms naar iemand en hij vraagt meteen "Afghanistan of Irak?". Ik was even de draad kwijt, hoe komt hij daar ineens bij? "Wat bedoel je?" vraag ik terug. "Je been, is het gebeurd in Afghanistan of Irak?" vraagt hij vervolgens. Ik ben helemaal verbaast, hoe kan hij dat nou weten? "In Afghanistan." zeg ik kortaf. "Hoe kun je dat weten? We hebben elkaar nooit eerder gezien." vraag ik hem dan. "Ik zie dat. Je straalt duidelijk uit dat je een soldaat bent. Toen je je mobiel aan me gaf zag in de bruine tint op je arm. Je hebt dus gevochten in een oorlog op een plek waar het warm is. Recente oorlogen in dat zijn Afghanistan en Irak. Dus vandaar." zegt hij. Dat hij dat zo snel kan zien. "Dus jij bent mijn nieuwe huisgenoot. Ik heb al een goede plek gevonden die goed betaalbaar is. Ik hoop trouwens dat je het niet erg vindt dat ik viool speel." zegt hij ineens. "Pardon, nieuwe huisgenoot? Hoe weet je dat ik daarvoor kom? En trouwens, we kennen elkaar nog helemaal niet eens. Ik weet je naam niet eens." zeg ik terug. "Ik ken je al beter dan je denkt, John. Je mobiel bijvoorbeeld, die is tweedehands. Je hebt hem van je broer gekregen, je had een goede band met je broer. Maar hij had wel een probleem op het gebied van alcohol. Oh, en ik weet dat je voor een huisgenoot komt omdat je vriend vanochtend al was langs geweest, en nu heeft hij jou meegenomen. Dus dat is dan weer heel logisch." zegt hij en loopt richting de deur. Ik snap niet hoe hij zo snel alles te weten komt. "De naam is Sherlock Holmes en het adres is 221B Baker Street." Hij geeft nog een glimlach en loopt dan weg. "Zo is hij nou altijd." zegt mijn vriend nog tegen me. Dit gaat nog wat worden.