Wings of Fire (in verbouwing)

Deel 9

Ik had gym niet met Sarah, maar toch had ik er een hekel aan. De docent was, zoals Tom het altijd zo mooi zei; een vieze kinderhatende martelaar. Hij drong eropaan dat we toch minstens een deel van onszelf moesten kunnen veranderen als we iets wilde bereiken in de sport. Hij praatte over sporters die het wel konden alsof ze heilig waren.

'Neem nou Johannus van Huizenga, bekende voetballer. Hij kon zo snel veranderen dat niemand door had, dat hij al als muis door het veld heen rende. Niemand kon hem vinden, dat is hoe je een sport wint,' zei hij trots terwijl hij ons een filmpje toonde van deze Johannus.

'Zie, zie je dat! hier! Weg is ie. On-ge-lofelijk,' ging hij verder, 'Kijk! Hier, nu!' Hij wees naar het scherm waar de voetballer weer verscheen.

'En dan hebben we het nog niet eens over van Dijk gehad, pracht speler. Let goed op want dit is wat ik van jullie verwacht.'

Ik zuchtte. 'Dit gaat nog een lange dag worden,' dacht ik.

X

We waren de dag begonnen met gym. Na twee uur van die marteling hadden we een uur tijd voor onszelf. Rachel besloot om Sophie te helpen met dierentalen terwijl Tom... Tom was eigenlijk gewoon verdwenen na gym, we wisten niet waar hij heen was gegaan en eerlijk gezegd interesseerde het me niet heel veel. Sky was op zijn bed naar muziek aan het luisteren en ik besloot dat dit een goed moment was om het veld en de bossen van het school terrein te inspecteren.

Terwijl ik over het pad naar een van de vele ingangen van het bos dat om de school heen lag liep merkte ik dat het vrij rustig was. Het was ook niet echt geweldig weer om buiten te zijn. 'Te koud voor de andere,' mompelde ik. In het bos kwam ik pas na tien minuten een mens tegen. Niet echt een mens, hij of zij was in diervorm. Ik lette eerst niet heel erg op hem, te diep in mijn gedachten verzonken. Maar hij kon het niet laten mijn aandacht te trekken.

'River, hey?!' Zei hij, al getransformeerd naar zijn mensenvorm kwam hij naast me lopen.

'Wat? O, hoi Tom,' ik draaide me om en schonk hem een iets te kleine glimlach.

'Hoe kun je nou niet blij zijn om mij te zien?' zei hij, nep beledigt.

'Wie zegt dat ik niet blij ben?' ik probeerde wel blij te klinken, maar het kwam er een beetje gemeen uit.

'Sorry, ik had moeten weten dat dit niet de tijd voor grappen is. Zou ik mogen vragen waarom je zo... nou, niet blij bent?' Zijn stem klonk wat zacht en onzeker, wat ik niet van hem gewend was.

Ik zuchtte voordat ik hem antwoord gaf.

'Het is gewoon dat jullie allemaal doen alsof het goed gaat komen en ik nog wel transformeer, maar de waarheid is dat ik de hoop al heb opgegeven. Ik merk dat jullie me af en toe wat valse hoop geven. Gelukkig heb ik de gymlessen om me te herinneren hoe waardeloos ik ben als ik niet kan transformeren. Het is niet dat ik niet snap wat jullie proberen te doen voor me. Het is gewoon dat iedereen netjes op tijd transformeert. Behalve ik. Iedereen doet ook alsof het iets nieuws is, maar er zijn een heleboel kinderen die niet kunnen transformeren. Ik weet dat ik de eerste ben die uit een familie van manimals komt en niet kan transformeren en ik weet dat het gen dominant is en dat het niet anders kan. Ik weet dat de wetenschap zegt dat ik wel manimal moet zijn, maar ik ben het niet. Ik moet gewoon naar een school voor normale mensen, ik kan niet nog meer van die gymlessen aan.' Ik was verbaast over hoe makkelijk ik mijn hart had gelucht. Ik was nooit echt handig met woorden geweest.

'Je moet niet letten op Peter, hij is gewoon...' begon Tom.

'Een vieze kinderhatende martelaar,' maakte ik de zin voor hem af.

'Precies,' zei hij met een grijns, 'je leert snel dingen van me over te nemen zie ik.'

Ik kon zien dat hij twijfelde of hij nog wat moest zeggen voordat hij er aan toe voegde.

'Bovendien Aranka gelooft volledig dat je nog gaat transformeren... En als het nog wat uitmaakt voor je, ik geloof dat ook.'

'Dankje,' zei ik, ook al wist ik niet goed of dat het beste was wat ik op dat moment kon zeggen. Toen ik naar Tom keek zag ik dat hij intensief naar de grond staarde, alsof hij mij niet aan wilde kijken.

'Hoe voelt het?' vroeg ik in een poging het gespreksonderwerp te veranderen.

'Wat?' zei Tom die opkeek van de grond, maar nog steeds mijn blik vermeed.

'Het transformeren, hoe voelt het?'

'Oh, uhm... Ik heb er nooit echt over nagedacht denk ik.' Hij dacht even na en ging toen verder, 'Ik denk dat het bij iedereen anders is en een volledige transformatie is ook anders dan een gedeeltelijke transformatie. Ik voel altijd eerst mijn huid veranderen. Dat jeukt eerst, dan doet het heel even pijn, alsof iemand een heleboel kleine spelden in je steekt...' Hij stopte toen hij zag hoe verschrikt ik keek, 'o, nee! Het is niet zo erg.'

'Spelden zijn gewoon niet echt mijn ding, de gedachte aan een heleboel spelden in mijn huid... Niet de beste gedachte voor mij...' Zei ik terwijl ik bad dat als ik ooit nog transformeerde het niet zo veel pijn zou doen.

'Spelden, hè? Goed om te weten waar je bang voor bent,' zei hij met zijn gebruikelijke grijns weer op zijn gezicht. 'Ik denk dat het is omdat ik een vogel ben, de veren die prikken. Dus als je maar geen vogel bent, zit je goed met je speldenangst.'

'Wat gebeurd er dan? Wat voel je?'

'Pijn, terwijl ik krimp voel ik eeuwige pijn,' zei hij dramatisch, 'dan voel ik de lucht uit mijn longen geperst worden en is het alsof iemand een mes in mijn buik steekt en die daar ronddraait.'

'Wat?!' Schreeuwde ik bijna.

Tom lachte terwijl hij de doodsangst op mijn gezicht zag. 'Grapje, River. Het valt heel erg mee. Bovendien hoe vaker je het doet hoe minder erg het is. Daarnaast gaat het ook steeds sneller en zodra de transformatie compleet is, voel je niks meer.'

'Ik haat je,' mompelde ik terwijl we het bos al weer uitliepen.

'We hebben nog een kwartier voor de volgende les. Zin om nog wat leuks te doen?'

'Ik denk niet dat jouw idee van iets leuks doen en mijn idee van iets leuks doen hetzelfde zijn, maar bedankt voor de geweldige uitleg,' zei ik sarcastisch. Ik pakte mijn mobiel uit mijn zak en stopte een paar oordopjes in.

'Awh, River, kom op! Het was maar een grapje,' zei hij met een grijns op zijn gezicht. Ik stak mijn middelvinger naar hem op.

'Ik hou ook van jou!' Riep hij me na.

----------------------------------------

:) - ik houd van dit deel.

Ik heb het trouwens nog niet eerder gezegd maar als je fouten ziet staan zou ik het waarderen als je reageerde zodat ik de fouten kan verbeteren. Ik lees stukken wel 5 keer door ofzo voordat ik ze publiceer, maar toch kunnen er nog fouten in zitten. Comment of vote als je daar zin in hebt.

Tot schrijvens - L