Wings of Fire (in verbouwing)

Deel 34

Daarna kan ik me niet veel herinneren. Ik heb gehoord van mijn vrienden wat er was gebeurd, maar zelf weet ik er niks meer van. Ik weet dat ik gewoon in onze kamer wakker werd. Ik weet dat op het kastje naast mijn bed een strip pillen lagen en een glas water stond. Ik weet dat ik de hoofdpijn voelde en dat mijn gedachtes nog steeds niet op een normale snelheid gingen, maar ik kon ze bijhouden. Het koste me minder moeite om één gedachte vast te houden. Ik kon me weer, moeilijk maar het kon, vervelen. De vlek op het plafond was niet het enige wat me bezig hield na de lessen. Ik moest die week elke dag een keer naar Lydia toe om me te melden en ik moest me aan het begin ook melden bij Aranka. Toen ik drie keer had gezworen dat het absoluut niet door mijn transformatie gebrek kwam, was ik vrij om te gaan. Ze was nog steeds te zakelijk tegenover mij en het deed nog steeds pijn. Alsof er in een open wond gepord werd. Het deed me pijn om te bedenken dat ik ook Aranka niet meer zou zien als ik hier weg ging, maar het was mijn schuld dat ze nu zo deed en dat ik haar nooit meer zou zien.

Het was nu de week voor de toetsweek en iedereen was druk bezig met leren. Ik ook. Ik wilde mijn cijfers hoog houden. Ik weet niet waarom, misschien had ik de hoop dat als ik mijn cijfers maar hoog genoeg hielt, dat ik dan niet van school zou hoeven. Ik wist dat het waanzin was. Het was immers mijn eigen besluit geweest om hier weg te gaan en ik stond met pijn in mijn hart nog steeds achter dat besluit.

Ik nam een nieuwe pil voordat ik begon met het leren van OT. Ik kon voelen hoe mijn gedachten al weer wat wilder werden en het was zo'n vier uur geleden dat ik de laatste had genomen. Ik slikte Methylfenidaat, dat had Lydia gezegd. Het moest ervoor zorgen dat alles rustiger zou zijn voor mij. Het werkte, voor zover het kon werken, denk ik. De energie in mijn brein werd iets minder, niet normaal, maar minder. Genoeg om me bezig te kunnen houden met leren. Het leek soms alsof er geen tijd voorbij was gegaan sinds de kerstvakantie. Zo veel tijd was verloren gegaan in de tijd dat mijn brein "wild" was geworden. Ik wist nog steeds niet zeker of het kwam doordat ik niet transformeerde, maar ik besloot dat zolang de pillen werkten ik niet meer zou hoeven transformeren. Ik had zelfs overwogen om mijn ketting hier achter te laten. Ik wist echter niet of mijn ketting een gevaar kon vormen voor andere manimals, dus ik had besloten het zekere voor het onzekere te nemen en hem toch mee te nemen. Dat betekende wel dat ik terug moest naar de hortensia's. Ik zag ertegenop om mijn ketting weer op te graven, maar ik wist dat het nodig zou zijn. Ik zuchtte en sloeg mijn OT boek open. Het was een best interessant vak en het was makkelijk om mijn aandacht erbij te houden als ik een beetje mijn best deed.

Ik was bij de vijfde en laatste paragraaf toen er op de deur werd geklopt. Ik wist meteen dat het niet Sky, Tom, Rachel of Sophie konden zijn. Ze waren naar de bibliotheek gegaan om te studeren, een plek die ik nog steeds ontweek omdat de leerlingen nog steeds fluisterde over wat ik allemaal had gedaan volgens de steeds wildere geruchten, maar zouden nooit op de deur kloppen. Aranka zou nooit naar een leerlingenkamer komen en Lydia liet mij altijd naar haar toe komen. Het was Jesper, dat moest wel.

'Kom binnen,' zei ik. De deur ging open en daar stond Jesper dan.

'Hey, lang niet gezien. Ik hoorde van Lydia wat er was gebeurd en ze denkt blijkbaar dat ik Tom heet,' hij grinnikte, 'heb jij d'r dat wijs gemaakt?' Hij leek blij voor zijn doen. Natuurlijk droeg hij altijd een glimlach op zijn gezicht, maar dit keer was het toch anders.

'Nee, misschien heeft Tom het haar wijs gemaakt. Maakt ook niet uit... Hoe gaat het met de toetsweek? Heb je veel leerwerk.' Ik staarde hem waarschijnlijk nog steeds wat verbaast aan, maar het leek hem niet veel uit te maken. Hij stak alleen triomfantelijk zijn handen in de lucht.

'Laatste voor de examens. Ik ben er helemaal klaar voor,' zei hij trots 'Oh, en natuurlijk, de laatste voor het bal!' Voegde hij er enthousiast aan toe.

'Bal? Welk bal?'

'Dit meen je niet,' Jesper keek oprecht beledigt. Ik kon alleen mijn schouders ophalen.

'Het lente bal! We vieren ons 'nut' zeg maar.'

'Ons nut?' Vroeg ik verstomd.

'Ja! Als het goed is heb je het er al over gehad in OT. Met de bijen die de bloemetjes bestuiven, de miereneters die de-'

'O, dat,' ik wuifde met mijn hand om aan te geven dat ik dat al lang had gehad.

'Ja, dat,' hij deed mijn wuivende beweging na. 'Daar hebben we een heel bal aan toegewijd. Om ons te helpen herinneren wat wij voor de natuur doen en de natuur voor ons doet. We noemen het Flora en Fauna bal.'

Ik trok mijn wenkbrauwen op, 'originele naam.'

Jesper grijnsde alleen mysterieus. 'Je zult binnen kort wel merken dat iedereen zich er op voor gaat bereiden. Vooral na de toetsweek zal iedereen gek worden met het idee van het bal.'

'O geweldig, ik heb een hekel aan dat soort dingen,' ik draaide overdreven met mijn ogen om aan te geven dat dit niet mijn ding was. Waarschijnlijk was ik iets te enthousiast met het rollen van mijn ogen, want het bezorgde me hoofdpijn.

'Ik denk dat je dit wel leuk zult vinden.' Hij glimlachte onnozel en ik kon de glimlach die op mijn eigen gezicht verscheen niet tegen houden. Hij verscheen automatisch.

Omdat ik niet voor eeuwig, want ik wist zeker dat ik daartoe in staat was, zo dom naar hem wilde glimlachen, vroeg ik hem snel, 'waarom was je eigenlijk hierheen gekomen?'

'Voor het bal eigenlijk. Ik wilde de drukte en alle gekte voor zijn. Dus bij deze, zou je met me naar het bal willen gaan?' Zijn onnozele glimlach was veranderd in een zelfverzekerde. Natuurlijk was hij zelfverzekerd. Hij vroeg een eerste jaars, die geen flauw idee had wat het bal inhield, mee naar een bal waar hij al minstens twee keer heen was geweest.

'Tuurlijk,' antwoordde ik automatisch. Ik betrapte mezelf erop dat ik niet enthousiast klonk, al wist ik niet waarom. Ik zou me vereerd moeten voelen dat Jesper met mij naar het bal zou willen. 'Ja natuurlijk, graag!' Wist ik er enthousiaster uit te brengen. Ja, dit bal zou leuk gaan worden en ik had geen reden om niet enthousiast te zijn.

'Goed, ik zou graag horen welke kleur je jurk is, dan kan ik me daar op aanpassen.' Nog steeds droeg hij zijn zelfverzekerde glimlach. Die stond hem goed besloot ik, en de vlinders in mijn buik leken het daarmee eens te zijn.

----------------------

:) - Ho, sorry, ik ga even... *kotst*

Mag ik de shipnaam kiezen? Top! Ik bekroon deze ship tot #Jiver. Je mag zelf beslissen of dat als giver of jiver uitgesproken wordt.
Daarnaast vroeg iemand of ik jullie een naam wilde geven...? Betekend dat dat ik jullie een soort fandom naam moet geven zoals de phandom en de ikweetgeenanderefandomnamen-fandom? Dit is mijn eerste boek, ik ben hier nog niet handig in, sorry.

Tot schrijvens - L