Wings of Fire (in verbouwing)

Deel 42

Ik kroop naar het lichaam van Tom toe en boog me over hem heen. Voorzichtig keek ik rond, maar niemand bewoog nog. Bang om te veel geluid te maken fluisterde ik, 'Tom, Tom wordt wakker.' Ik slikte mijn angst weg. Ik moest zijn hartslag voelen. Ik moest weten of hij nog leefde. Voorzichtig legde ik twee vingers tegen zijn nek, iets naast het midden. Toen ik niks voelde, drukte ik harder.

Ik wachtte, niks. Misschien zat ik op de verkeerde plek. Misschien kon ik beter zijn pols voelen. Ik schuifelde naar achter en tilde zijn pols snel op.

Tom's ogen schoten open en hij siste, 'jemig, mens, kijk uit!' Ik haalde opgelucht adem.

'Kijk uit?! Ik dacht dat je dood was,' siste ik terug, 'en wees wat stiller, straks word de rest ook wakker... als ze daartoe in staat zijn dan,' zei ik na een blik op het hoopje witte lichamen.

'Wat heb je gedaan?' Tom praatte nog steeds te hard terwijl hij verdwaast met zijn ogen knipperde.

'Weet ik niet. Ik leek net een atoombom. Er was gewoon een vuur explosie. Jij zat ook in de explosie, maar je ziet er goed uit voor iemand die net levend verbrand zou moeten zijn,' zei ik wat verdwaast.

'Ik zie er altijd goed uit,' ik zuchtte, 'maar misschien is het een goed idee om hier weg te gaan. Ik ben liever weg voordat zij wakker worden,' hij knikte met zijn hoofd naar de witte stapel.

'Goed punt. Oh, pas op voor je schouder,' zei ik toen hij kreunend omhoog kwam.

'Het gaat prima, vertel me onderweg maar hoe je in deze puinzooi terecht bent gekomen. Het duurt wel even voor we terug zijn bij school.' Ik stond nu ook op. Mijn benen en rug voelde stijf en koud, maar we konden hier niet blijven dus ik dwong ze om in beweging te komen. Ik liep naar mijn ketting en raapte hem op, hij voelde nog steeds warm, maar de warmte verspreide zich dit keer niet door mijn lichaam heen. De ketting bonkte in mijn hand, rustig, het was bijna als een hartslag.

Ik kon voelen dat ik energie had verloren door het transformeren en dat, als Tom me niet aan de praat had gehouden, ik onderweg in slaap was gevallen. Hij stelde me vragen over het bal, ik vertelde hem alles en hij luisterde stil toe tot het tijd was om weer een vraag te stellen. De enige keer dat hij me onderbrak was toen ik bij de kus tussen Jesper en mij aankwam.

'Je hebt wat gedaan!' Het was geen vraag, het was een kreet.

'Tom,' zei ik zo rustig mogelijk, 'het was het meest ongemakkelijke moment uit mijn leven. Ik ga mezelf niet herhalen.'

Tom hielt zijn mond en liet mij de rest van mijn verhaal doen. Ik was klaar voor we het luik bereikte en greep mijn kans om Tom te ondervragen.

'Hoe kwam jij aan mijn ketting?' Tom lachte om mijn vraag, maar de lach klonk vermoeider dan normaal.

'Met ijzer in de grond daalt de PH waarde van de aarde.'

'Dus...' drong ik aan.

'Dus de hortensia kleurde paars op de plek waar je ketting lag. Toen ik een paar dagen na ons geweldige gesprek terug kwam, waren de hortensia's al wat verkleurd. Daarnaast had ik je ketting niet gezien in de laatste paar dagen. Ik verbond automatisch de gebeurtenissen, dus toen ben ik geen graven tot ik hem tegenkwam.' Tom struikelde bijna en greep de muur vast. Toen voegde hij eraan toe, 'je bent erg slecht in begraafplekken uitzoeken.'

'Dank je, herinner me daar maar aan als je stervende bent,' zei ik bitter. 'Waarom heb je niks gezegd? heb je hem al die tijd gewoon bij je gehouden?'

'Ja. Nee. Soort van. Vraag maar aan Aranka als je meer wilt weten,' mompelde hij. Ik zuchtte alleen. We stonden voor een muur waar ijzeren treden in de muur geslagen waren. Ik keek omhoog naar het luik, dat weer netjes dicht zat.