He catches me

Chapter 7,-

Hey cuties, dit is een best saai hoofdstuk maar dat is mijn mening. Veel plezier met lezen!!

💎 Amber 💎

'Hey Amber.' Hoor ik door de telefoon. 'Hey Luke.' Zeg ik sip. 'Wat is er?' Ik plof op mijn bed neer.

'Daan.' Zucht ik. 'Ik kom persoonlijk naar je toe als hij het heeft uitgemaakt, ik sla hem dan ook nog even naar Mars!'

'Dan mag je je vliegticket al vast betalen.'

Het is stil aan de andere kant.

'Ik kom eraan.' Dan hoor ik een lange piep. Wat? Is hij gek geworden? Hij belt waarschijnlijk over een half uur en zegt dat hij daar blijft. Het is nu al 2 maanden geleden toen mam me wegsleepte.

Ik hoor mijn telefoon af gaan. 'Dus je komt ni-' ik word onderbroken.

'Wat?' Ik hoor Nathans stem aan de andere kant. 'O sorry ik dacht dat je Luke was.'

'Uh oké?' Ik zie hem gewoon zijn wenkbrauw optrekken.

'Waarom belde je me?'

'Oh uh ik weet het eigenlijk niet?' Ik hoor dat hij liegt en ik zucht.

'Nathan.'

'Oké ik wou weten hoe het met je ging aangezien jij tegen Daan zei dat hij dood neer mag vallen.'

'O dat.' Een traan ontsnapt mijn ooghoek. Ik hoor een lange piep. Hij heeft opgehangen. Tuurlijk ik zou ook niet naar mijn gezeur luisteren. Ik ben namelijk een vreselijk rot wijf.

Een vreselijk rot wi- de bel stoort mijn gedachtes. Ugh! Ik was nou net me zelf aan het uitschelden!

'Ik doe wel open!' Schreeuw ik terwijl ik de trap afloop. Een traan verlaat toch nog even mijn ooghoek.

'Oké!' Hoor ik mijn moeder roepen. Ik doe de deurklink neer beneden en ik open de witten deur.

Ik zie twee groene ogen waar ik me niet van kan afhaken.
Ze zijn zo prachtig. Ik wil weg kijken maar het lukt niet. 'Nathan.' Is wat ik mompel.

'Wat doe je hier?' Ik kijk weg uit zijn groene ogen en ik weet niet waar ik moet naar kijken.

'Ik uh ik wist dat je een traan liet lopen.'

'Wat nee ik huil niet.'

'Je liegt.'

'Helemaal niet.'

'O ja?'

'Ja! Rot op!' Ik duw hem naar achter en ik gooi de deur dicht. Ik zak neer op de grond en tranen lopen over mijn wang.

Niemand mag me zien huilen. Ze kunnen het tegen me gebruiken!!

Dat is me al een keer overkomen en ik wil dat hoofdstuk graag sluiten!

Mijn moeder loopt net de trap af en kijkt raar naar me. Ja, je dochter van 17 zit op de grond tegen de voordeur en zit te huilen. Of dat zo normaal is.

'Ach meisje wat is er?' Ze loopt op haar hakken naar me toe. Ze bukt bij me neer en ze strijkt over mijn haar.

'Een jongen, Daan, daar had ik dus verkering mee.' Tranen stromen en stoppen niet.

'Toen kwam ik erachter dat hij verliefd is op Lillian, mijn oude vriendin, en me gewoon gebruikte!' Ik huil geluidloos in mijn handen.

'Schatje het komt allemaal goed.' Ze strijkt ritmisch over mijn rug. 'Het doet pijn mam.'

Ze tilt mijn kin omhoog zodat ik in haar, net zoals mij, blauwe ogen kijk.

'Deze Daan, is je niet waard! Schatje er komen en gaan nog veel meer jongens! Tot er op een dag één is die voor je klaar staat. Op je wacht. Maar hij blijft niet voor eeuwig wachten. En je weet wie het is als hij bij je wegloopt en het voelt alsof je hart in duizenden stukjes ligt. In hoeveel stukjes ligt die van jou?'

Zal ik wat zeggen. Er zit een scheur in. Het is niet in stukken. Je laat bijvoorbeeld je telefoon vallen. Vreselijk natuurlijk. Je bekijkt de schade. Klein scheurtje. Daan was mijn telefoon.

Alsof mijn moeder mijn gedachtes leest tovert ze een glimlach op haar gezicht en loop op haar klikkende hakken weer weg.

Ze is toch misschien niet een heks.

😭😪🥀🔥⚡️✨💦🍌