He catches me

Chapter 13,-

Hey cuties, als jullie het boek the nerdy girl he Never noticed hebben gelezen dan is dit een... interessant hoofdstuk. O en er is nog een leuke verassing. Het heeft iets te maken met een eerste keer.
Veel plezier met lezen 😊

💎 Amber 💎

'Het spijt me!'

'Hoe had dit kunnen gebeuren?' Luke is nu een stuk kalmer. In mijn ooghoek kijkt de vrouw gespannen naar mam.

Ik denk terug aan hoe vervelend het was. 'Het was mijn schuld!' Ik houd de tranen tegen.

'O jou schuld was het hè? Nathan reed!' Schreeuwt Luke. De vrouw kijkt naar de slapende Nathan.

'Jij was laat en Nathan kwam naar me toe,-'

#{}#

'Ik was gewoon een strontaap.' Ik heb ze alles uitgelegd en mam is ondertussen wakker geworden. Mam en de vrouw kijken elkaar gespannen aan.

Alsof ze iets verbergen.

Ze zijn alle drie stil. Doodse stilte het enige wat je kan horen is Nathans hart. 'Ik moet maar eens gaan.' Zegt de vrouw van middelbare leeftijd. Ze staat op en wilt weglopen maar ik hou haar tegen.

'Zou ik mogen vragen hoe u heet?'

'Maya, Maya George de moeder van Nathan.' En met dat loopt ze weg.

'Bezoek uur is voorbij.' Een man van middelbare leeftijd komt binnen gelopen en kijkt me verbaasd aan.

'Hallo meneer.' Zeg ik zo lief mogelijk. 'Hallo, Het spijt me maar jullie zouden moeten gaan.' Iedereen staat op en loopt weg. De enige die nu nog in de kamer zijn is Nathan, De meneer en ik.

'Hoe gaat het?' Vraagt hij dan. 'Goed maar ik zou graag willen weten hoe het met Nathan gaat.'

'Hij heeft zijn ribben gekneusd en is nog bewusteloos van de operatie.'

'Welke dag is het?' 'Vrijdag.'

'O shit! Ik lig hier dus al verdomd vijf dagen!?' Ik haal gefrustreerd mijn handen door mijn haren.

'Ja mevrouw en u kunt gaan wanneer u wilt.'

'Dankjewel.' Glimlach ik. 'Hier druk op deze rode knop als u me nodig hebt.'

De meneer legt een zwart kastje met een rode knop op mijn nachtkastje.
Zonder op een antwoord te wachten is de meneer weg.

Ik kijk naar Nathan die er vredig bij ligt. Ik sla de dekens af en ik loop voorzichtig naar Nathan toe. Ik heb zo'n ziekenhuis jurk aan met mijn ondergoed eronder.

Ik loop op mijn tenen want de vloer is erg koud en als ik bij Nathan aan kom ga ik voorzichtig op het groene bed zitten.

De piepjes van Nathans hart zijn erg regelmatig en ik haal mijn hand door zijn haren.

'Het spijt me voor het auto-ongeluk.'

Ik heb opeens de grote neiging om hem te zoenen.

Het ligt waarschijnlijk aan dat hij zo stil en vredig erbij ligt. En misschien kan het geen kwaad.

Misschien maakt het hem wel wakker en kan ik echt sorry zeggen!

Ik plaats mijn hand op zijn wang en ik hoor de piepjes sneller gaan. Ik kom dichterbij en ik druk dan teder mijn lippen op die van hem.

Ik hoor de piepjes razendsnel gaan en dan is het voor 3 seconden 1 lange piep en dan voel ik een hand in mijn nek en hem terug zoenen.

💎+💀=❤️💏👄💋😍😘🍌