Love Poems

Sa Ilalim ng Payong

Sa Ilalim ng Payong

Hindi ko inaasahan,sa ilalim ng payong 

Ako may matamis na mararanasan,

Bagay na ako mismo,

Hindi ko maintindihan, ni maunawaan..

Dahil ang puso ko'y labis na nasaktan.

Nang magpaalam ang araw,

at nagtrabaho ang buwan,

Nakisabay ang agos ng ulan,

Ako'y naglalakad sa daan,

at unti-unting, nalalamigan.

Sa bawat dampi ng kanyang patak,

Wala akong magawa, kundi mapaiyak.

Hanggang dito na lang ba ang lipad ng aking pakpak?

Kapag ako'y nakayapak,

Tuluyan na lamang bang lalagapak?

Sa pagsinta, ako'y tinaggihan.

Isang bagay, na matagal kong di nalaman.

Subalit, anong magagawa ng isang tulad ko?

Na walang iba kundi mahalin,

Ang isang lalaking akala kong naging tapat sa akin.

Tila rosas, nang ako'y nagpaangkin.

Nang tanggihan, parang ligaw na hangin.

Sa bawat patak ng ulan, may gusto akong hagkan,

Ngunit, mukhang mas mailap pa siya sa buhangin,

Na kahit minsan,  hindi magpapasaakin.

Nanggaling ako sa isang pangyayari,

Na tila sisira sa aking sarili.

Ang inakala kong totoo, siya palang lilo.

Ako'y tunay at totoo,

Bakit ako'y kanyang ginanito?

Inaasahan ko, nasa bawat pagpatak ng ulan,

Maalala niya akong balikan.

Sa bawat paglakad ko sa daan,

Ako'y habulin niya man lang.

Dahil, ang lakas ko, hindi ko alam, kung hanggang saan.

Habang ako'y pilit na nagliliwaliw,

Wala akong ibang naisip kundi ikaw, giliw.

Alam kong wala ng pag-asang mangyari,

dahil mismo sa dating tagpuan,

Lahat ay tuluyan mong binawi.

Napagdesisyunan kong sumuko na lamang,

Tumigil sa isang lugar, at tapusin nang tuluyan

Kabiguan at pait sa nakaraan.

Napahinto ako sa kawalan.

Eksakto, nang ang buwan, tila, nagpapaalam.

Ang kaninang lumalambing sa akin na bagyo,

Marahil siya ay tuluyan ng lumayo.

Sinikap kong tumingin sa kanyang ibayo,

Subalit, may naramdaman ako sa tabi ko,

Isang lalaking may dala ng payong ko.