Φυλακισμένες Ψυχές

Κεφάλαιο 25ο

 Ο ήλιος έπεφτε σιγά σιγά στον ορίζοντα αφήνοντας μια γκάμα χρωμάτων στον ουρανό. Γύρω μου οι γαλαζοαίματοι βρισκόντουσαν στις θέσεις τους για να παρακολουθήσουν έναν από τους γάμους της χρονιάς. Ο Κωνσταντίνος στεκόταν ήδη όρθιος περιμένοντας την άφιξη της νύφης. Ο κήπος γύρω μας ήταν στολισμένος άψογα και καθώς περνούσε η ώρα θα γινόταν ακόμη πιο εντυπωσιακός. Ως αντιπρόσωποι της Βασιλικής οικογένειας είχαν έρθει ο Φίλλιπος, ο Αλέξανδρος και η Αναστασία,η πριγκίπισσα που μας είχε προσκαλέσει στο παλάτι. Δίπλα της καθόταν η Έλλη. Περνώντας το βλέμμα μου από πάνω τους ίσως και να στάθηκε λίγο περισσότερο από το πρέπον στον πρίγκιπα. Όμως η μουσική ακούστηκε και έστρεψα την προσοχή μου στην είσοδο της Μαρίνας και του Κρίστοφερ. Και οι δύο τους τράβηξαν όλα τα βλέμματα πάνω τους καθώς περπατούσαν αργά προς το μέρος του Κωνσταντίνου. Ο παππούς δίπλα μου είχε φουσκώσει από υπερηφάνεια και η γιαγιά από την άλλη πλευρά είχε συγκινηθεί βαθύτατα. Ίσως και οι δύο να σκεφτόντουσαν το γάμο των γονιών μου. Και την σημερινή απώλεια τους. Ίσως ότι η Μαρίνα πρώτη από εμάς είχε βρει τον δρόμο της και σήμερα γραφόταν η πρώτη σελίδα ενός καινούριου κεφαλαίου στο βιβλίο της ζωής της.

Τα λεπτά έγιναν ώρες και σύντομα η δεξίωση του γάμου της ξεκινούσε. Εκείνη παρά το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό την έκρινα συνέχεια για την επιλογή της, επειδή γνώριζα κυρίως ότι δεν ήταν δική της αλλά του παππού, φαινόταν να είναι υπερβολικά χαρούμενη και χαμογελαστή. Και αυτό ήταν μεταδοτικό. Με τον Κρίστοφερ πίναμε, γελάγαμε και χορεύαμε συνεχώς σε ένα κλίμα απόλυτης ευτυχίας. Κάθε γαλαζοαίματος που μου ζήτησε σήμερα να χορέψουμε κέρδιζε μια ευκαιρία με την χαρούμενη Κασσάνδρα ακριβώς όπως ήμουν 2 μήνες πριν και όχι εκείνη που της έλλειπε τρομερά ο Μαξ ψάχνοντας κάποιο κουσούρι στον κάθε παρτενέρ της ώστε να απομακρυνθεί μια ώρα αρχύτερα από εκείνον.

Έχοντας χορέψει με όλους στην αίθουσα και μάλιστα με τον Αλέξανδρο για περισσότερες από μία φορές έψαξα με το βλέμμα μου τον Φίλιππο. Εκείνος δεν με είχε πλησίασε σήμερα ούτε καν για να με χαιρετίσει και αυτό μου είχε κάνει εντύπωση. Όταν κατάφερα να τον εντοπίσω το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη μου. Έσφιξα το ποτήρι με την σαμπάνια λιγάκι περισσότερο στο χέρι μου και ήπια το περιεχόμενο του με μια μόνο γουλιά. Εκείνος στεκόταν χωμένος σε μια γωνιά με την Έλλη να βρίσκεται κολλημένη σχεδόν πάνω του. Τελικά η πριγκίπισσα είχε καταφέρει να φέρει κοντά την φίλη της με τον αδερφό της. Και τώρα μάλιστα χόρευε και με τον Κρίστοφερ. Όλα πήγαιναν σύμφωνα με τα σχέδια της.