Mrs. Hemmings

14

Luke's POV

"Stella!"φωνάζω μόλις συνειδητοποιώ πως μας έκλεισε έξω. Αρχίζω να χτυπάω την πόρτα. "Stella, άνοιξέ μας την πόρτα!"της λέω και την ακούω να γελάει στην άλλη πλευρά της πόρτας. Άρα αυτό εννοούσε η μαμά μου όταν έλεγε 'ελπίζω τα παιδιά σου να σου κάνουν τα ίδια'.

"Ρε 'σεις, αυτό το παιδάκι έχει πάρει πολύ φόρα!"λέει ο Michael.

"Σκάσε! Ποιος έχει κλειδιά?"ρωτάω προφανώς αγχωμένος.

Κοιτάζονται και οι τρεις και αμέσως αρχίζουν να ψάχνουν τις τσέπες τους. Τρομαγμένοι με κοιτούν ταυτόχρονα.

"Πλάκα κάνετε?!? Θα βγαίνατε! Δεν πήρατε κλειδιά?"

"Εσύ φταις! Ήθελες να μας διώξεις και δεν προλάβαμε!"μου απαντάει ο Ashton εκνευρισμένος.

"Και τώρα τι θα κάνουμε?"με κοιτάει ο Calum."Να πάρουμε κλειδαρά?"

"Άφησα την μπαλκονόπορτα ανοιχτή!" θυμάμαι. Και μετά βγαίνει έξω η Stella και φουντάρει! Μα γιατί σκέφτομαι τέτοια πράγματα?

"Ααα, ωραία! Θα πάρουμε γερανό, ή να φυτρώσουμε φτερά?"με ειρωνεύεται ο Michael.

"Θα μπούμε από το διπλανό διαμέρισμα βλάκα!"του φωνάζει ο Ashton.

"Δεν νομίζω πως κατοικείται"λέω.

"Δεν βλάπτει να χτυπήσουμε..."με κοιτάει ο Ashton. Διασχίζει τον διάδρομο και στέκεται μπροστά από την πόρτα για μερικά λεπτά. Χτυπάει και περιμένουμε γεμάτοι αγωνία.

Μια κοπέλα με μαύρα μαλλιά ανοίγει και αφήνω μια ανάσα που δεν είχα καταλάβει ότι κρατούσα τόση ώρα.

"Δεν το περίμενα αυτό!"μουρμουρίζει ο Ashton και γελάει άβολα. "Εεεε, συγνώμη για την ενόχληση, αλλά μένουμε στο δίπλα διαμέρισμα και η κόρη του τύπου εκεί πίσω μόλις έμαθε να περπατάει και μας έκλεισε έξω."

"Υπέροχη ιστορία, αλλά τι με νοιάζει?"ρωτάει εκείνη και μας ρίχνει συνεχώς υποτιμητικά βλέμματα. Ένα ειρωνικό χαμόγελο είναι κολλημένο στο πρόσωπό της.

"Μάλιστα."μουρμουρίζει για ακόμη μια φορά ο Ashton. "Θέλαμε να μπούμε από το μπαλκόνι σου στο δικό μας για να μην πάθει τίποτα η μικρή."

"Εγώ τι θα κερδίσω?"ρωτάει.

"Καθαρή συνείδηση?"της απαντάει εκείνος.

"Δεν είναι αρκετά καλό!"πάει να κλείσει την πόρτα.

"Περίμενε!"ο Ashton κρατάει την πόρτα. "Ειλικρινά πρέπει να πάμε στην μικρή. Σε παρακαλώ."