Kill Or Be Killed - Deel 2 ✔️

Hoofdstuk 14

Ik sprong overeind en rende naar de muur toe. Er was al een kring om de muur heen gevormd. Ik wurmde mij tussen de mannen lichamen door. Ik tuurde tussen de muren door. Ik kon nog niets zien. Ik hoorde alleen voetstappen. "Jaa!!" Riep er iemand. "Ze zijn terug!" Daar in de verte zag ik Liam aan komen lopen. Naast hem een jongen. Zover ik had begrepen was dat Collin. "Verzorging!" Riep Liam. Er renden vijf mannen weg. De derde jonge man werd ondersteund door Liam en Collin. Volgens mij heette hij lex. Lex had zijn ogen gesloten. "Ze hebben het overleefd!" Riep er iemand. Vol bewondering keek ik ze aan. Iedereen om mij heen had respect voor ze. "Collin, Liam, Collin, Liam!" Werd er geschreeuwd. Ik juichte mee.  "Maak ruimte!" Klonk de stem van Wesley. Iedereen ging aan de kant. "Water." Zei Collin toen Wesley naast ze stond. Meteen werd er een flesje water aan Liam en Collin aangeboden.

POV Liam
Uitgeput zakte ik op de grond nadat iemand het zware lichaam van lex had overgenomen. Ik dronk gulzig van het water. Binnen een mum van tijd was het op. "Kom." Sprak Wesley tegen mij en Collin. "De rest, aan het werk." Iedereen deed wat Wesley zei, ook al kon je zien dat iedereen graag had willen horen wat er gebeurd was. Ik sjokte achter Wesley aan richting zijn huisje.
Daar aangekomen keek ik om mij heen. Het was een heel standaard huisje. Een bed in de linker hoek. Daarnaast een kast met een paar spulletjes erin. Een eetkamer was er niet omdat men dat altijd met zijn alle deed bij het kampvuur. Ik keek naar rechts. Er was een deur. "Kom." Zei Wesley tegen Collin. Collin liep achter Wesley aan door de deur. Ik liep braaf achter ze aan. In de kamer stopten ze. Ik keek mijn ogen uit. Op een tafeltje in het midden van de kamer stond een op schaal gemaakte maquette van een doolhof. Hèt doolhof. "Ehm..." zei Collin. "Hier komt een lang verhaal." Zei Wesley. "Dit." Hij wees op de het doolhof. "Dit is het doolhof. Elke muur is aangegeven." Ik knikte dat snapte ik. "Collin heeft mij dingen uitgelegd." Zei ik. Wesley keek streng naar Collin. "Ik dacht dat Liam wel wat moest weten. Hij heeft trouwens ook mijn leven en dat van lex gered. Daar ben ik hem erg dankbaar voor." Wesley keek mij aan. "Vertel mij het verhaal. Vanaf het begin."
Ik begon te spreken en vertelde het hele verhaal.
Op het moment dat ik bij de geplette robotspin beland was gaf ik het woord aan Collin. Hij had ondertussen het buisje met vloeistof en het cijfer uit zijn rugzak gepakt. "Kijk." Zei hij. Hij hield het buisje voor de neus van Wesley. "Dit is een tegengif voor zo een spinnenbeet." De ogen van Wesley rolden bijna uit zijn kassen. "Wat!?" Zei hij. "Ja, eindelijk." Zei Collin. "We hebben nog iets ontdekt." Begon Collin. "Elk spin hoort tot een bepaald deel van het doolhof. Aan de randen." Hij wees de randen op de maquette aan. "Hier, zijn ingangen. Lex en ik hadden al zo een idee dat de muur werd geactiveerd als de spin aan kwam. Maar we wisten niet hoe. Nu wel. Dankzij dit cijfer gaat de muur voor de spin open." Wesley knikte. "Alles is nu duidelijk geworden." Zei hij na een tijdje. We praatten nog even na en feitjes werden gewisseld. Zo kwam ik achter het verhaal van Hazel en die Jay. Ik zou zometeen nog even met Hazel gaan praten.
"Hey Liam, ik vroeg je wat." Ik keek Collin aan. "Sorry, wat zei je?" "Zullen we even bij lex gaan kijken?" Vroeg hij opnieuw. Ik knikte. We liepen naar de ziekenkamer. Op het bed zagen we lex liggen. Zijn ogen waren gesloten, maar zijn borstkas bleef op en neer gaan. We liepen dichterbij. Bezoek was eigenlijk niet toegestaan, maar voor ons werd er een uitzondering gemaakt. "Lex..." zei Collin. Natuurlijk reageerde lex niet. We bleven nog een tijdje bij zijn bed staan. "Zullen we?" Vroeg ik uiteindelijk. "Ga maar alvast." Zei Collin. Ik kon aan hem merken dat hij nog wat langer wilde blijven. "Tot zo." Zei ik terwijl ik mij omdraaide en weg liep. "Tot-t zo." Zei Collin terwijl hij een snik tussendoor liet horen. Ik was niet goed in troosten en begreep dat hij gewoon alleen wilde zijn. Ik wist niet wat er gebeurd was met Lex. Ik dacht dat Collin dat niet wilde vertellen.

Buiten aangekomen twijfelde ik wat ik zou gaan doen. Plots kwam er weer de gedachte bij mij op dat ik even langs Hazel zou gaan. Ik liep naar de plek waar ik vermoedde dat ze was. De uitkijktoren.

Daar was ze inderdaad. Ik klom omhoog. Hazel zat op de grond en staarde voor zich uit. "Hey." Zei ik. Hazel keek mij aan. Ik kon geen emotie bij haar zien. Ik liep naar haar toe en ging naast haar zitten. "Over Jay hè.." begon ik. Uit het niets stroomde er tranen over haar wangen heen en begon ze te snikken. "I..ik kan h..het niet me...meer." Zei ze. Ik sloeg mijn armen om haar heen het voelde vertrouwd. Zo zaten we een tijdje. Ging dit allemaal over Jay?
"Ik was zo bang." Zei ze. Haar tranen waren opgedroogd, maar nu zat ze te bibberen. Ik deed mijn jas uit en sloeg deze om haar heen. Alleen een shirt was ook wel erg koud. "Ik dacht dat ik dood zou gaan." Zei ze. "Hij wilde mij doden, maar ik weet gewoon niet waarom." Ging ze verder. "Ik wil hem begrijpen." Zei ze. Dit keer vastbesloten. Ik knikte. Ik wist niet of ze mijn knik had gezien. "Eten!" Werd er geroepen. Langzaam stond Hazel op. Samen liepen we naar het kampvuur en begonnen met eten.

Zo ging er minstens een week voorbij. Een week met trainingen en werk. We werden getraind om te kunnen vechten. Het hielp wel. Ik werd met de dag sterker. Ik was ook bekroond als Runner omdat lex nog steeds niet wakker was geworden. Samen met Collin ging ik er vaak op uit. We hadden niet echt nieuwe dingen ontdekt, maar we waren bezig met een plan.

"Hey Wesley. Ik heb een vraag." Zei ik. Wesley zat in zijn huisje. Hij was waarschijnlijk aan het nadenken over de afgelopen weken. "Vraag maar." Zei hij. "Wil je wat meer vertellen over Jay?" Hazel en Jay hielden mij al een lange tijd bezig. "Ja hoor." Zei Wesley. "Jay kwam niet heel veel weken na mij binnen. Hij was een aardige kerel. Hij was vaak in het bos. Tot een moment dat hij wild uit het bos kwam rennen. Hij riep alleen maar bloed, bloed. Sindsdien is hij gek. Zijn gedrag verschilt per dag. De ene keer is hij gek bezig en het volgende moment is hij zichzelf. Het is verwarrend en we weten niet wat er in het bos gebeurd is. Daarom hebben we het ook verboden om naar het bos te gaan, zonder team dan." Ik knikte. Hoezo was hij hier eigenlijk zo open over? Ik had het hem gevraagd, maar... "Je wil het weten vanwege Hazel, toch?" Vroeg hij. "Eigenlijk wel." Zei ik. Hij wist wat ik wilde. Ik wilde met hem gaan praten. "Ik weet niet of je er iets mee opschiet om met hem te praten, maar als het goed is, is hij nu zichzelf. "Dankje man." Zei ik. Daarna liep ik zijn huisje uit. Ik zou eens gaan praten met Jay.
-------------------------------------------------
Heyhey,
Don't forget to follow, vote and comment!
Xx Lara