Romeo & Juliet [Werewolf Story]

5.

5.

Juliet

Ik voelde me compleet. Vroeger toen ik klein was, werden veel verhalen verteld over onze mates. Hoe we ons zouden voelen. Wanneer we zouden weten wie onze mate was. Hoe we dat zouden weten. Het voelde nog beter dan ze me verteld hadden. Het voelde alsof ik nu pas echt leefde. En dat allemaal door die bruine ogen, die me met liefde aankeken. Hij had zijn armen terug om me heen geslagen, net zoals gisteren. Mijn lichaam was dicht tegen het zijne aangedrukt en ik had mijn handen tegen zijn borst gezet.

" Ik weet nu nog steeds niet hoe je eruit ziet " Mijn handen gingen langzaam naar zijn gezicht. Ze wreven over het masker. Net hetzelfde zoals gisteren. Daardoor begreep ik dat hij mijn vraag van gisteren toch nog gehoord had. Hij zuchtte zachtjes, alsof hij in tweestrijd was. " Ben je zeker? " Ik trok een wenkbrauw op. Waarom zou ik niet zeker zijn? Waarom zou ik mijn mate niet willen zien? Was er dan echt iets mis met hem?

Hij merkte mijn bezorgdheid op. " Het is gewoon ... Het zou kunnen dat je misschien niet zo blij bent, met wie ik ben. " zei hij, nadat hij zijn keel geschraapt had. Ik had inderdaad nagedacht vannacht. Ik had zelfs aan Lize gevraagd of zij een Romeo kende. Hij moest van hier dichtbij zijn. Anders zou hij niet zomaar teruggekomen zijn. Of was hij een rogue? En kende daarom niemand hem? Nee, dat kon niet. Dan zou hij niet zo bezorgd zijn om dat masker.

Mijn handen waren al de hele tijd aan het prutsen aan zijn masker. Zijn ene hand hield het wel nog steeds vast, zodat ik het niet helemaal kon losmaken. Zijn lippen drukten kort een kus op mijn voorhoofd, voor hij zijn hand terug om mijn middel legde. Zijn teken om te laten weten dat ik het masker los mocht maken. En dat deed ik meteen.

Mijn ogen bekeken zijn gezicht. Ik zag er niets verkeerd aan. Niets abnormaals. Hoewel, dat dacht ik tot ik wat beter ging kijken. Ik herkende hem van ergens. Alleen kon ik er mijn vinger niet opleggen. Het leek alsof ik een familielid van hem herkende. " Van welke roedel ben je? " vroeg ik hem voorzichtig. Ik merkte dat zijn hartslag even sneller ging. Alsof zijn antwoord me niet zou geruststellen. " Romeo Montague " zei hij. " Da's mijn volledige naam. "

Ik moest toch even slikken toen hij zijn achternaam vertelde. Zijn familie en roedel lagen niet in goede aard met die van mij. Mijn vader zou Romeo nooit aanvaarden als mijn mate. Toch voelde ik geen haat. Ik zag nog steeds dezelfde man voor me. Nog steeds dezelfde Romeo. Mijn hand legde ik op zijn wang. " Het maakt me niet uit, Romeo " zei ik. " Al kwam je van mars. Je bent en blijft mijn mate. " Er ontstond een kleine glimlach op zijn gezicht. " Je weet niet hoe blij je me maakt nu "

Ik giechelde zachtjes en legde mijn hoofd tegen zijn borst. " Was je echt zo bang voor mijn reactie? " vroeg ik hem. Zijn lichaam bewoog eventjes van het lachen. " Natuurlijk. Ik wil wel goedgekeurd worden door mijn mate " Zijn lippen belandde terug op mijn voorhoofd. Zijn lippen zaten als een strak deken om me heen. Niet dat ik dat erg vond. Ik zou niets liever willen dan dat dit moment voor eeuwig kon blijven duren.

" Ik ga polsen bij mijn vader hoe hij dit zou vinden. " zei ik opeens. Waarom, wist ik zelf niet. Ik wou gewoon overdag ook bij Romeo kunnen zijn. Niet alleen dit stiekeme gedoe. " Misschien reageert hij beter dan je denkt. Zeker als hij je zal leren kennen. " Romeo zuchtte, voor hij me nog wat steviger tegen zich aandrukte. " Vertel me morgen maar wat hij gezegd heeft. " fluisterde hij in mijn oor. " Als ik nog thuis wil geraken, moet ik nu vertrekken. " We knuffelden nog eventjes. Wachtend op de eerste die zich zou wegtrekken.

Ik maakte me uiteindelijk als eerste los. Alleen had Romeo nog andere plannen. Hij drukte enthousiast, maar toch voorzichtig, een eerste kus op mijn lippen. Ik had helemaal niet verwacht dat hij dat zou doen. Mijn wangen werden vuurrood. " Tot morgen, Juliet. " Mijn naam verliet zijn mond en ik voelde hoe de vlinders vrolijk rondfladderden. Hij knipoogde nog naar me, voor hij terug begon te lopen. Net zoals gisteren. Ik bleef naar zijn rug kijken, tot hij verdwenen was.

Daarna draaide ik me om. Ik had geen tijdsbesef, dus ik wist niet zeker hoe lang ik weggeweest was. Niet dat dat veel uitmaakte. Ik stapte uit het struikgewas, naar het trapje toe. Net toen ik boven stond, keek ik recht in de ogen van mijn moeder. " Was die jongen wie ik denk dat hij is? " 

A/N: Cliffhanger :O 

Vote/Comment/Follow