Romeo & Juliet [Werewolf Story]

14.

14.

Juliet 

Mijn lichaam liet zich op het bed neervallen. Romeo was nu in de badkamer. Als een echte gentleman had hij mij eerst laten gaan. Het verliep tussen ons beter dan verwacht. Hoewel het waarschijnlijk door de mate bond kwam, dat we alle fouten van de andere door de vingers zagen.

Ik trok het laken wat meer over me heen en wachtte dan geduldig op Romeo. Ik voelde wel wat nervositeit in mijn onderbuik. Het zou de eerste keer zijn dat ik samen met hem in één bed zou slapen. De eerste keer zelfs dat ik zo dicht bij een man zou zijn. Ik voelde me daar wel wat verlegen om worden. Gewoon omdat dit de eerste keer, van veel keren zou worden.

"Ik ben er bijna!" Romeo's stem kwam van een aantal kamers verderop. Ik voelde mijn wangen al rood worden. Waarschijnlijk dacht hij dat ik ongeduldig aan het worden was, wat eigenlijk niet het geval was. Ik was meer aan het nadenken, dan aan het wachten.

Een paar minuten later hoorde ik voetstappen dichterbij komen. Ik slikte vluchtig, terwijl mijn ogen gericht waren op de kamerdeur, recht voor me. "Ik hoop dat ik je niet te lang heb laten wachten." grinnikte Romeo, terwijl hij de kamer binnenkwam. Mijn ogen wisten niet waar eerst te kijken. Hij had enkel een boxershort aan, en liep naar zijn kant van het bed, alsof hij helemaal niet doorhad hoe hij erbij liep.

"Je ziet een beetje rood." zei hij met een knipoog. Ik wende meteen mijn hoofd naar de andere kant. Hij had me betrapt ... Gênant. Romeo lacht even en sloeg dan zijn arm om me heen." Ik vind het niet erg dat je kijk, Juliet. Dit is allemaal van jou." Hij drukte een kus op mijn wang, voor hij het deken over zich heen trok. Ik draaide me naar de andere kant, en trok het laken helemaal over mijn hoofd. In de hoop zo mijn rode wangen te kunnen verbergen.

*****

"Romeo?" Ik was net wakker geworden. Alleen. Romeo was nergens te bekennen. Dit was helemaal niet hoe ik me onze eerste nacht had voorgesteld. Ik was meteen op zoek gegaan naar hem. Uiteindelijk vond ik hem in de eetkamer. Hij had zijn handen op de tafel gezet en zijn ogen gesloten.

"Wat is er aan de hand?" Ik stapte dichter naar hem toe en legde mijn hand op zijn rug. Hij was al een hele tijd wakker, maar had nog niet de moeite genomen om wat meer kleren aan te doen. Niet dat ik dat heel erg vond. Integendeel.

Romeo zuchtte diep, voor hij zich omdraaide en me dicht tegen zich aandrukte. "Mijn vader heeft me wakker gemaakt. Blijkbaar is je vader daar geweest." Ik had wel verwacht dat mijn vader naar me op zoek zou gaan, maar dat hij meteen al vanaf 's morgens bij Romeo's roedel was langs geweest was toch onverwacht.

"Wat zei hij?" vroeg ik nieuwsgierig. Ik wou weten wat er aan de hand was. Romeo wou eerst niets zeggen, om me niet ongerust te maken, maar ik wist hem toch te overtuigen. "Hij gaat naar je op zoek, zoals verwacht eigenlijk." Ik trok een wenkbrauw op. Zo erg klonk dat toch niet? Dat was juist te verwachten.

"Alleen denk ik niet dat hij het zo snel zal opgeven. Je vader zal er alles aan doen om je terug te krijgen en hij weet goed genoeg dat wij er iets mee te maken hebben." Ik wreef over zijn rug, in de hoop hem zo wat te kalmeren. "We moeten gewoon even afwachten nu. Meer kunnen we niet doen." Ik ging op mijn tippen staan, om een kus op zijn kin te duwen. Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen.

"Het maakt me niet uit wat je vader doet. Ik zal er alles aan doen om je bij mij te houden." Hij duwde mijn hoofd tegen zijn borst en pakte me stevig vast. "Zolang we hier blijven zijn we beide veilig. Je vader zal je hier nooit vinden. Of iemand zou zijn mond voorbij moeten praten." Deze keer was hij het die over mijn rug wreef. Ik had mijn ogen gesloten en genoot van de omhelzing.

"Mijn moeder staat aan onze kant. Ze zal er alles aan doen om mijn vader tegen te werken." Ik voelde hoe Romeo wat verstijfde. "Ben je heel zeker? Je vader is nog steeds haar mate. Het is niet gemakkelijk om tegen je mate in te gaan." Nu ik er wat meer over nadacht had hij wel gelijk. Als mijn vader haar probeerde uit te horen, zou het niet lang duren voor ze zich zou verspreken. Hoewel ik er alle vertrouwen in had dat ze het zo lang mogelijk zou rekken. Alles in de hoop om ons toch enkele gelukkige momenten te kunnen geven samen.

A/N: Volgend hoofdstuk gaat er één zijn in het standpunt van Juliet's moeder :)

Vote/Comment/Follow