Chapter59

22 0 0
                                    

Jing's POV



Hays! That guy talaga! He's always making me wait. Argh! He's so annoying as ever!

Kanina pa ko nandito sa airport and guess what? Until now, he's not here even a shadow. Ghad, he knows that I really hate waiting and for him making me do so makes me more annoy him.

I'm only wearing ripped jeans partnered with black fitted sando, I feel like I'm in an oven machine because of the severe heat! Athough the place is full of air conditioned still I can feel the heat because the place is over crowded.

Ghaaad! I can feel how my make up melts in my face. Deym it! Argh!

Suddenly, I felt my phone vibrates in my pants pocket. I saw the jerk's name in the screen. Inis na pinindot ko ang answer button at itinapat sa tenga ko.

"Where.Are.You." pigil na inis kong tanong sa kausap ko. Kahit papano naman ay may poise parin dapat ako despite of all the shits I'm facing right now, especially I'm in the public place. Fugde!

"Ah, e kasi labidab, hindi ako makakarating ngayon. May emergenc-"

"You know what?! Damn you!" I hang up. Hindi ko na siya pinatapos sa sasabihin niya dahil baka maitapon ko pa ang iPhone ko dahil sa inis sa kanya. Sayang ang pera.

He's really getting on my nerves. Hindi parin talaga siya nagbabago, rather wala pa rin siyang pagbabago. He's so insensitive. Actually, I'm starting to regret that I gave him a chance again. I think I'm wrong for giving him one.

After a few minutes of waiting, finally he's here. Dumating na rin ang kanina ko pa hinihintay. The reason why I'm here and waited so long.

Yung lalaking gwapo na mataray na ka-block namin ni Gen, siya ang dahilan kung bakit ako naghihintay ngayon. Si Zhey Conan Cullen o mas kilalang manok, dahil sa kulay pula nitong buhok.

5am in the morning ng magtext siya sakin para sabihin na ngayon daw ang flight niya from Singapore. And he wants us to fetch him, I and Gen. Tinanong ko siya kung bakit kami ang inuutusan niya knowing na marami siyang bodyguards and such, and guess what his answer, "Wala lang, I just want to help you two from loneliness. I know that you missed me so much. " Imbis na mainis ay natawa nalang ako sa pagbubuhat niya ng banko, not sure if that's what you call it. Haha!

Kahit papano naman ay may pinagsamahan na kami sa maikling panahon. Kung kailan at paano nagsimula ang aming "unexpected friendship" ay hindi ko rin alam. Basta ay bigla nalang nag-boom ito na parang halaman na unti-unting lumalago.

Hays, I'm so galing na talaga magtagalog hihi!

Flashback

7pm na nun, naglalakad kami ni lokaret  papunta sa parking lot ng school dahil nandoon ang mga sundo namin.

Habang naglalakad kami ay hindi ko mapigilan na mag-kwento ng kwento kay Gen, though hindi siya nakikinig dahil naka headset pala ang gaga. Nabatukan ko tuloy ng wala sa oras. Nagmukha ba naman akong tanga. Huhuhu!

Marrying A CommonerTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon