Before I Die

7

Een dag na dat ik wakker ben geworden mag ik naar huis. Bradley is niet meer langs geweest en het zit me dwars. Ik zit op mijn bed op mijn telefoon. Connor zit tegen over me, hij heeft de rol van Bradley op zich genomen en zorgt nu voor me, zodat ik me niet alleen voel. James bleef bij thuis bij Bradley, hij zei dat hij niet wou dat er iets gebeurde. Tristan komt af en toe ook langs, maar ik heb ze verteld dat dat niet nodig is. Ik red me wel in mijn eentje.

Dat heb ik altijd al gedaan.

De schade is niet zo erg als ik dacht. Nou ja, ik dacht dat ik dood was dus vergeleken met dat ben ik topfit, maar nee. Ik heb een paar gebroken ribben en mijn nier is verwijderd, hij was te erg beschadigd. Gelukkig voor mij, heb je maar één nier nodig. Ik denk dat ik mentaal meer in de war ben dan fysiek. En dat zegt heel wat, aangezien ik één nier armer ben en aangereden ben door een auto.

'Heb je zin om naar huis te gaan?' Connor kijkt me vragend aan.

'Nee,' beken ik. 'Ik haat het in mijn appartement, het is zo stil en leeg.'

'Tessa?' Ik kijk hem raar aan.

'Hm?'

'Ik mag het eigenlijk niet zeggen..' begint hij en kijkt bedenkelijk voor zich uit.

'Con, dit kan je echt niet maken!' Zeg ik terwijl ik een kussen naar zijn hoofd gooi. Hij vangt hem en gooit hem terug.

'Hé, ik ben de invalide hier, pas een beetje op ja!' Lach ik terwijl ik het kussen achter me neer zet. 'Zeg nou wat je wou zeggen!'

'Ik had eigenlijk beloofd om het pas te zeggen als de jongens er ook zijn,' zegt hij nadenkend. Net op het moment dat ik wil gaan protesteren, gaat de deur open en lopen James, Tristan én Bradley de ziekenhuis kamer binnen. Ik frons een klein beetje als ik Bradley zie. Bradley gaat op zijn oude vaste plek naast mijn bed zitten op de stoel en de rest gaan op mijn bed zitten. Ik zie hoe Bradley een klein beetje glimlacht als ik hem aan kijk. Ik glimlach terug maar ik mijn hoofd poppen tientallen vragen op. Waarom lacht hij naar me? De laatste keer dat ik hem zag liep hij kwaad weg, toch?
Veel tijd om na te denken heb ik niet want Tristan pakt mijn handen vast. Ik zie vanuit mijn ooghoeken hoe Bradley aanspant, maar James schiet hem een blik zodat hij weer rustiger word. Wat the fuck is hier aan de hand?

'Lieve, lieve Tess, wil je...'

De jongens moeten lachen door mijn gezicht.

'... bij ons in komen wonen?' Zeggen ze nu allemaal tegelijk.

Mijn mond valt open en kijk ze verbaasd aan.

'Oh, en voor dat je wat zegt, we hebben je huisbaas al gebelt en je spullen naar je nieuwe kamer verplaatst dus eigenlijk nemen we geen "nee" als antwoord,' zegt James er snel achter aan.

'Hoe? Wat? Huh?' Stotter ik en de jongens lachen.

'Je dokter heeft met ons gepraat en aangezien je 17 bent en je tante niet voor je zorgt, en je waarschijnlijk niet in een tehuis wilt nemen wij je in huis! Je hebt toezicht nodig Tessa. Vergeet niet dat je wel een ongeluk hebt gehad.'

Het enige wat ik nog kan doen is lachen.

'Dit is geweldig! Ja, ja natuurlijk wil ik bij jullie wonen!' Gil ik en krijg een groepsknuffel.

Dan schiet me iets te binnen.

'Je bent gewoon een voorbijganger voor ons, volgende week zijn we je al weer vergeten.'

Bradley.

'Zijn jullie het er allemaal mee eens..?' Vraag ik terwijl ik naar Bradley kijkt. Hij glimlacht.