Before I Die

14

Na een uur besluit ik dat het wel genoeg is geweest en probeer me uit bad te trekken, wat tot mijn verbazing nog best wel oké gaat. Ik sla een handdoek om mijn gewassen haren en droog me snel af met een andere handdoek terwijl ik op de badrand zit. Ik sla mijn badjas om en laat mezelf in mijn rolstoel zakken, die Bradley naast de wc heeft gezet. Ik verwacht dat Bradley de kamer al weer verlaten heeft, net zoals de dag van het niet-gebeurde etentje en limo rit, maar tot mijn verbazing ligt hij te slapen op mijn matras. Hij ligt er vredig bij, in zijn grijze joggingsbroek en zwarte shirt. Ik rol me glimlachend naar mijn inloopkast en gris snel wat ondergoed van de nog bijna lege planken en pak ook snek een pyjama, die ik moeilijk aan probeer te trekken. Na een paar minuten worstelen heb ik me in mijn slaapkleding gehijst en rij weer terug de slaapkamer in, en gooi snel mijn handdoek en badjas in de hoek van de kamer, waar Bradley nu de dekens van zich af getrapt heeft. Ik wiebel naar het bed en laat mezelf er zachtjes opvallen, naast Bradley. Als ik de dekens over me heen trek, bedenk ik me dat het misschien slimmer is om op de bank te gaan slapen. Ik wil opstaan, maar ik voel me teruggetrokken worden door een sterke arm.

Zijn sterke arm duwt me terug op de stenen. 'Blijf hier, kreng,' zegt hij nadat hij mijn mijn gezicht spuugt.

'Laat me los! Ik ken je niet eens, laat me los alsjeblieft,' smeek ik hem terwijl ik me uit zijn greep probeer te worstelen.

'Soms hoef je mensen niet te kennen, om een rede te hebben,' zegt hij, wat me aan Connor doet denken. Connor. James. Tristan. Bradley. Ze kennen me niet, maar toch zo goed. Zijn handen vinden hun weg snel over mijn lichaam en starten mijn kleding kapot te trekken.

'Blijf van me af!' Gil ik, zonder succes. Als resultaat van mijn gegil krijg ik een stomp in mijn zij, wat me laat krijsen van de pijn.

'Hou je mond, slet! Durf je wel, zonder mammie of pappie in het donker rondrijden?' Langzaam opent ook hij zijn broek en geeft me een klap met zijn leren riem. Ik schreeuw het uit van de pijn, dit is vreselijk. Dit is vreselijk.

Nog geen vijf seconden laten hoor ik hem kreunen. Gadverdamme. Ik heb me nog nooit zo vies gevoelt, nog nooit zo walgelijk als nu. Hij houd me stevig vast met één hand bij mijn heupen, en de ander in mijn nek, wat mijn hoofd op de grond doet beuken. Langzaam voel ik me duizelig worden, nadat hij met mijn slaap op de ijskoude grond heeft geramd.
Ik verzet me nog, maar na een tijdje besef ik dat ik hier niet weg kom en voel ik het laatste vuur wat in mij zat verdwijnen. Ik verlam en geef me over aan de onbekende man zonder gevoel.

Ruim een half uur later sprint hij weg in de duisternis.

'Blijf van me af!' Gil ik als ik zijn arm van me af sla, wat gemakkelijker gaat dan gedacht. Ik sla mijn handen om mijn hoofd en trek mijn knieën naar mijn kin terwijl ik mijn ogen stijf dicht knijp.

'Blijf van me af, alsjeblieft!' Huil ik tegen mijn benen aan.

'Theresa!' Bradley's stem dringt mijn oren binnen.

Bradley?

'Theresa, ik ben het maar,' zegt hij zachtjes, maar toch paniekerig terwijl hij voorzichtig mijn arm vastpakt. Ik verstijf even snel, maar besef me dan dat ik helemaal niet op de grond lig, maar gewoon in mijn bed. Langzaam open ik mijn ogen, en zie dan een verwarde en vermoeide Bradley naast me zitten. Ik laat mijn benen zakken en sla mijn handen voor mijn ogen als ik begin te huilen.

'Hij is er niet meer, Theresa. Hij kan je geen pijn meer doen,' fluistert hij terwijl hij me tegen zich aandrukt. Hij speelt met een plukje van mijn nog natte haar.

'Het spijt me Bradley...' Snik ik in zijn shirt, mijn handen nogsteeds voor mijn ogen.

'Het is niet erg, het is niet erg...' fluistert hij in mijn haar. Langzaam laat ik mijn handen zakken en ze vinden hun weg naar zijn borstkas. Mijn vingers rusten op zijn losse shirt.

'De manier waarop je me vastpakte...' fluister ik met een schorre stem, 'leek zo erg op die van hem..'

'Ik weet het Theresa, en het spijt me voor dat, ik was aan het slapen en ik weet niet waar-'

'Brad, het is oké,' fluister ik en ik voel hem in mijn haar glimlachen.

'Je noemde me voor het eerst Brad,' hoor ik hem glimlachen.

'Voor alles een eerste keer, toch?'

'Klopt,' zegt hij terwijl hij me nog dichter tegen zich aan drukt.

'Je mag me ook Tessa noemen, dat weet je toch?' Vraag ik terwijl ik met de stof van zijn shirt speel.

'Ja, dat weet ik Theresa,' bevestigd hij. Ik rol met mijn ogen, sukkel. Ik hoor hem zachtjes grinniken,

'Slaap lekker, Theresa.'

'Slaap lekker, Bradley,' fluister ik en ik voel hoe hij zucht.

'Voor alles een laatste keer,' mompel ik er snel achter aan.

'Night,' fluistert hij terwijl hij de dekens verder over ons heen trekt en een kus op mijn voorhoofd drukt.

Op dat moment voel ik mijn innerlijke vlam weer langzaam aanwakkeren,

en ik ben meer dan blij dat Bradley degene is die hem heeft aangestoken.