Before I Die

31

'Tess?' Jase knielt naast me neer en trekt me tegen zijn gespierde lichaam aan, maar ik protesteer en duw de blonde jongen van me af, zo ver als mijn gebroken lichaam kan.

Ik wil niet vast gehouden worden door Jase, door niemand niet. Alleen door Bradley.

'Wil je dat ik ga?' Zijn stem klinkt verdrietig, maar niets vergeleken met die van hem.

Mijn zicht is vervaagd door de vele tranen in mijn ogen, die ik verbied om naar beneden te rollen. In plaats van te praten en de jongen een fatsoenlijk antwoord te geven, schud ik gewoon mijn hoofd.

Hij zucht en ik hoor voetstappen schuifelen. 'Ik ben er altijd als je me nodig hebt, Tessa.'

Op het moment dat zijn woorden mijn oren binnen dringen begin ik alleen maar harder te huilen, maar hij is al weg. De deur valt zachtjes dicht en ik ben alleen in de hotelkamer.

Hij was weg, hij zat in weet-ik-veel-waar concerts te geven en fans te ontmoeten, zijn droom waar te maken en toch was hij hier. In Londen, in mijn hotelkamer. Hoe? Hoe wist hij waar ik was en wat mijn kamernummer was?

Zo veel vragen, en zo weinig antwoorden.

Dat is het ding met Bradley William Simpson, hij is een zingend vraagteken. Het maakt niet uit hoe goed je hem kent, bij elke antwoord hoort een nieuwe vraag. Het stopt niet, wat ik ook doe, hij blijft een onbeantwoorde vraag.

Ik sta op en loop richting de dingen die Bradley in zijn handen had, maar nu op de grond heeft gegooid.

De bos rode rozen is nog enigszins in tact, dus ik laat de wasbak vollopen en leg het perfecte boeket in het kalme water, zodat ze niet verdorren.

Vervolgens laat ik mezelf tegen ze achterkant van het bed zakken en open de envelop, waar in rommelige letters mijn naam op geschreven staat.

Mijn vingers trillen als ik de brief uit de envelop haal en hem open vouw. Ik voel dat er nog meer in de envelop zit, maar ik besluit eerst de brief te lezen.

'Theresa,

Toen ik je voor het eerst in mijn woonkamer zag staan, met je doorweekte kleren kon ik het niet opbrengen om je te leren kennen. Ik veroordeelde je gelijk, zonder dat we ooit hadden gepraat, en nog elke dag ben ik boos op mezelf dat ik je zo behandeld heb.

Ik behandelde je namelijk als afval, wat belachelijk en raar was, aangezien jij me altijd met liefde en respect aansprak, zelfs wanneer ik het niet verdiende.

Tess, door mensen zoals jij word deze wereld beter en door mensen zoals jij komt er vreugde in het leven. Je bent de stralende zon in een bittere winter, het lichtje in een duister gat.

Door jou, en alleen door jou, ben ik een ander persoon geworden. Je hebt me veranderd en je hebt me laten zien dat mensen goed zijn, en het waard zijn om het risico te nemen. Want voor jou, Tessa, zou ik zonder twijfel alles doen.

Ik ben altijd al bang geweest voor mijn verleden, dat als ik mezelf open zou stellen mensen bang voor me werden en me alleen lieten, maar je bleef. Zelfs toen je doorhad wat voor een afschuwelijk monster ik ben en was, bleef je. Ik kan niet gelukkiger zijn met iemand zoals jou.

Maar toch was ik degene die weg ging. Ik heb geen goed excuus voor mijn afwezigheid, waarom ik niet opgenomen heb, of niet geantwoord op je berichtjes. Ik kon het niet.

Ik was van plan om je elke dag te bellen Theresa, echt waar. Maar toen ik na dag drie nogsteeds niets van me had laten horen, schaamde ik me. Ik was zo bang dat je boos op me was, Tess, en dat je niets meer van me wou horen. Ik denk dat ik je een verklaring verschuldigd ben, dus hier komt het.

Vijf jaar terug ontmoette ik Lauren door mijn toen die tijd nieuwe vriend James, en het was gelijk liefde op het eerste gezicht. Ze was zo perfect, werkelijk waar. Het zien van haar heldere ogen en het horen van haar lach was mijn zuurstof. Het hield me sterk.

Lauren was het eerste meisje dat ik lief kon hebben, na de dood van mijn moeder en zus. Ik vertelde haar het verhaal, en ze begreep het. Ze was alles waar voor ik kon wensen.

Maar na een paar jaar begon ik onze liefde voor vanzelfsprekend te noemen. Ik ging er standaard van uit dat ze dingen voor me deed, dat ze thuis kwam als ik dat ook was en dat haar hele leven maar om mij moest draaien, dat ze haar plannen maar af moest zeggen als ik het er niet mee eens was.

Lauren is een sterke vrouw met een eigen wil, dus ze stond op voor zichzelf en deed wat haar gelukkig maakte, de simpele dingen. Ik kon daar niet mee leven dus ik trad in de voetstappen van mijn vader, ik deed enige wat ik dacht dat mogelijk was.

Ik sloeg de enige persoon die ooit oprecht van me heeft gehouden, naast mijn moeder en zus. Ik behandelde haar als afval, komt je dat bekent voor?

Dus op een dag dacht ik dat ik het goed kon maken en vroeg haar ten huwelijk, maar ze wees me af. Ze zei dat ze nooit met zo'n monster als mij kon zijn, en rende het huis uit. Dat was dezelfde dag dat ik je voor het eerst zag.

Ik was een vreselijk persoon, Tessa. Diep van binnen zal ik dat ook blijven, daarom ben ik bang dat ik dezelfde fouten ga maken, dezelfde fouten als mijn vader en als mijn vroegere zelf.

Maar jij veranderd me, oprecht veranderen. Voor jou wil ik een beter persoon zijn en voor jou wil ik mijn duistere kant kwijt raken, want je bent het waard. Ik was zo bang dat ik je pijn zou doen, net zoals ik Lauren pijn heb gedaan, maar de waarheid is dat ik niet zonder je kan.

De afgelopen dagen zijn zwaar geweest Tess, zonder jou. Ik wil graag dat je met ons mee gaat op tour, zodat we allemaal samen zijn, als de familie die ik nooit heb gehad.

Ik hou van je Theresa Elizabeth Veronica Jones, met heel mijn hart.

Bradley.'

Ik veeg de stromende tranen van mijn wangen af pak de envelop opnieuw, waardoor ik zie dat er een vliegticket voor vannacht naar Ierland in zit, samen met een kaartje voor het concert van de jongens.

Ik sta op, vlieg naar mijn jas en zie dat het zes uur is, wat betekend dat ik nog ongeveer zes uur heb om mijn spullen in te pakken en alles te doen voor het vliegtuig vertrekt.

Langzaam vouw ik de brief dicht en begin met het inpakken van mijn spullen, de woorden uit Bradley's brief door mijn hoofd galmend. Ik ga hem zien en ik ga die vlucht halen.

Ook als dat het laatste is wat ik doe voordat ik dood ga.