𝟷𝟹 𝚁𝙴𝙰𝚂𝙾𝙽𝚂 𝚆𝙷𝚈 (𝙉𝙇)

H3.

TAPE 2:

"Welkom terug. Fijn dat je nog steeds luistert. Vind je het leuk? Je vraagt je zeker af wie de volgende is en waarom. Ben jij het? Wat heb je gedaan? Waarom sta je op deze tape's? Misschien deed je iets gemeens. Of misschien keek je gewoon toe. Misschien wist je niet eens dat je gemeen was. Misschien deed je helemaal niets. Misschien had dat gemoeten. Te laat. Ik denk dat je precies weet wat je deed. En na deze bandjes zul het nooit meer vergeten. Ik niet, in elk geval. En tussen twee haakjes. Ik ben nog steeds dood..

"Clay, je komt te laat! Ik heb ontbijt gemaakt." Klinkt er vanaf de gang bij Clay zijn kamer. Verbaasd kijkt hij op. De hele nacht heeft hij amper een oog dicht kunnen doen. "Je hebt.. wat?" Reageert hij verbaasd. "Vandaag ontbijten we allemaal samen." Antwoordt zijn moeder vastberaden.

Vriendschap. Het is ingewikkeld. Maar maak je geen zorgen. Je hoeft het niet alleen te doen. Dat is niet leuk. Geloof me maar. Ik heb het meegemaakt. Het zal niet altijd gemakkelijk zijn. Het doet zelfs een beetje pijn. Of meer dan een beetje. Dat ligt aan jezelf. Wees niet bang: we slaan ons er wel doorheen. Stap voor stap, tape voor tape. Jij en ik. Samen. En vergeet niet dat er ook anderen zijn.

Wanneer Clay al zijn spullen bij elkaar zoekt en zijn tas inpakt, valt zijn oog op de straat. De zon schijnt helder op deze prachtige morgen. En dan schrikt hij op. Hij ziet een rode auto. Precies zo een die Tony ook heeft. Maar wanneer hij naar buiten rent om verhaal te komen halen bij Tony wat hij voor zijn huis doet. Ziet hij een geheel andere auto. Totaal verward blijft hij even bij de voordeur staan. Komt het door de klap die hij heeft gehad met zijn hoofd? Of door het te kort aan slaap vanwege de tapes? Of beiden?

"Jij drinkt toch geen koffie?" Vraagt zijn vader verbaasd wanneer Clay plaats neemt aan de ontbijt tafel met een kop koffie. "Ik eet ook geen ontbijt, dus.." Probeert Clay te reageren zonder al te chagrijnige over te komen. "Het is bijna twee weken geleden sinds we als gezin aan tafel zaten." Onderbreekt zijn moeder het gesprek. "Ik stel voor... dat we vanaf nu iedere dag samen ontbijten." Gaat ze door. Het kost Clay steeds meer moeite om zich rustig te houden. En niet als een chagrijnige bom te gaan ontploffen. "Ik moet naar school." Zegt hij, terwijl hij midden in het ontbijt opstaat. Zijn moeder vertrouwt hem niet, in die zin, dat er iets aan de hand is met hem. "Hij heeft geheimen." Fluistert ze naar haar man. "Hij is 17, tuurlijk heeft hij geheimen, ik zou me eerder zorgen maken als hij er geen zou hebben." Probeer hij haar gerust te stellen.

Ik weet zeker dat een van de redenen waarom je nog steeds luistert is omdat je graag wil weten wie de anderen zijn. Wie heeft ook mijn dood op zijn geweten? Je komt er snel genoeg achter. Natuurlijk komen ze ook te weten wie jij bent. Als ze dat al niet weten..
Wat is er? Ben je paranoïde? Nerveus? Ja, dat doet de middelbare school met je. Je weet nooit wie je echt kunt vertrouwen. En wie niet. En hou je hoofd erbij. Het hoort bij het spel. Maar denk eraan: het is geen spel. Absoluut niet..