Aşıktı toprak gözlüsü. Güzel gözleri, aşık olduğu kişiyi görünce ışıl ışıl parlardı. Bakmaya, tutmaya kıyamadığı o erkeksi, güçlü, sıcak elleri başka bir kızın elini tutardı. Canı yanardı o zaman genç kızın. Canından bile çok sevdiği toprak gözlüsü...
Endişelenmeyin güzel okuyucularım, hikaye hakkettiği finali yaşayacak.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ona ne zaman aşık olduğumu bilmiyorum. Belki de dilim bile çözülmeden önce olmuştur. Belki de annelerimiz bizi yan yana koyup, bebek diliyle anlaşabileceğimizi düşündüğü zaman olmuştur. Bilmiyorum.
Onunla toz toprak içinde gezdiğim anları hatırlıyorum. Çamurdan evler yaptığımız anları. Ben genellikle bir ev ya da araba yapardım o ise pasta yapmakla uğraşırdı.
Çamurdan olmasına rağmen öyle güzel görünürdü ki, yemek isterdim. Ama sonra büyüdü ve şuan mutfakta harikalar yaratıyor.
Bir gün onun kocası olabilirsem, eğer böyle bir ihtimal var ise, ömrümün geri kalanı boyunca onun ellerinden yemek yiyeceğim için kendimi şanslı sayacağım.
Hani derler ya, zehir olsa yerim elinden. İçerim aldırmadan.
Lafı güzaf değil söylediğim. Hakikaten zehir içirse, içerim. Ama o bana zehir içirmez bilirim.
Bir kadını bilmenin çok güzel bir şey olduğunu düşünüyorum. Özellikle Onu bilmenin. Neyi sevdiğini, neden nefret ettiğini bilmenin.
Ellerinin ılıklığını, gözlerinin sıcaklığını, o yanaklarının utandığı ya da çekindiği zaman nasıl da pembe pembe kızardığını.
Bunları en yakından biliyorum yıllardır. Mesûdum da bundan. Birazcık bencillik de olacak ama kimsenin bilmesini de istemiyorum. Onun ağzından sadece ismim çıksın istiyorum. Gözleri yalnızca bana baktığı zaman sıcacık birer elmas gibi parlasın.
O canımı verecek kadar sevdiğim kalbinde sadece ben olayım istiyorum. O çok sevdiği, küçükken bile hayalini kurduğu masallara özgü o yuvayı ona ben vereyim istiyorum.
Söz konusu o olunca, her şeyi isteyebilirim. Bencilim bu konuda. Sevmek insanı bencil yapıyor. İnsan her daim sevdiği ile olmak istiyor. Elde değil, o denli derin duygular bunlar. Kelimelerin bile bir anlam oluşturamadığı derinlikte bir kuyu. Öyle bir kuyu ki, gözü kapalı atlıyor insan..her defasında.
Bugün ondan bana yemek yapmasını istedim. Evlerine gideceğim. Gece uyumadan önce mesaj atıp geleceğimi söyledim. Öğle yemeğinde onun o özel soslu makarnasından yapmasını istedim. Eli mi bu kadar marifetli yoksa ben onu seviyorum diye mi yaptığı her yemek bana mükemmel lezzetli geliyor bilemiyorum.
Tek bildiğim, ömrümün sonuna kadar o yemekleri yemek. O pişirsin, getirsin soframıza koysun, ben o güzelliği izleyeyim. Görüntüyü içime çekeyim. Sonra belki yemeğe başlamadan evvel onu öperim.
Evimin kadını demeyi öyle çok istiyorum ki... Benim yüzüğümü onun parmağında görmeyi. O güzel, ince bembeyaz parmağında.
Ona, "Karım..."diye seslenmeyi ... Göğsümü kabartan duygular dışarıya taşıp beni boğana dek .. Bu nasıl bir muhtaçlıktır? Ne zaman dinecek?
