Μια αθώα και γλυκιά κοπέλα ζει τη φοιτητική ζωή σε μια ονειρεμένη πόλη, τουλάχιστον έτσι πιστεύει, ώσπου ένα 'άτακτο' αγόρι της κλέβει το αγαπημένο της ρόφημα, ένα ποτήρι πράσινο τσάι.
< Έι, δώσ' το πίσω. >
<Όχι τόσο γρήγορα, μικρή>
Μπαινω μέσα στο σπίτι και ένα γιγάντιο πράγμα έρχεται καταπάνω μου.
«ΕΡΙΙΙΙΚΚΚΚ» ουρλιάζω καθώς αυτό το πλάσμα με γλύφει.
«Τι έγινε τσαγάκι---» σταμάτα να μιλά και αρχίζει να γελάει.
«ΣΩΣΕ ΜΕ ΘΑ ΜΕ ΦΆΕΙ » φωνάζω για ακόμα μια φορά κλαίγοντας...
«Tea, έλα στον μπαμπά » λέει γελώντας ο χαμένος και το γιγάντιο πράγμα φεύγει επιτέλους από πάνω μου πηγαίνοντας στην αγκαλιά του.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
«Από ποτέ ζει αυτό εδώ; Τι είναι και πως βρέθηκε εδώ; » ρωτάω γρήγορα σκουπίζοντας τα σάλια που μου άφησε.
«Όταν είχα πάει στην Ιταλία, μετά που έγινε ότι έγινε, ήταν στο λιμάνι χαμένος, μου θύμιζε εμένα που δεν Είχα κάποιον άλλο μαζί μου και για να μην μείνουνε και οι δυο μόνοι μας, σκέφτηκα να τον πάρω.» λέει χαϊδεύοντας τον.
«Πως το λένε; »
«Tea»
«Πως το λένε; » «Tea »
«Τι τι; »
«Tea, τσάι.. » «Tea?» ρωτάω ξανά και μου νεύει.
«Για ποιο λόγο έβγαλες το καημένο το σκυλάκι, τσάι; Που κολλάει; θεέ μου, που να το πεις και να το πιστέψουν.. »
«Μου έλειπες πολύ, Θεανώ, ήθελα κάποιον να μιλάω οπότε το Tea ήταν καταπληκτικό όνομα, σε θυμίζει, Theano, Tea..., οπότε.. »
«Ωωω μα τι γλυκούλης που είσαι; Λοιπόν, γρήγορα, πήγαινε τον στο κλουβί του γιατί πρέπει να ετοιμαστούμε... Πήρες τα πράγματα που σου ζήτησα από το σπίτι μου; »
«Ωω ναι, εκτός αυτό το ροζ βαλιτσάκι που δεν κατάλαβα που είναι.. »
«Γαμώτο, ρε, Έρικ, εκεί είναι όλα τα απαραίτητα πράγματα... »
«μα δεν το έβρισκα πουθενά... »
«Καλά καλά.. Λοιπόν πήγαινε να κάνεις μπάνιο για να φτιάξω κάτι να φάω πεινάω. »
