Secret of Miss Enigmatic | under editing

Chapter 58

Xedrick's Point of View

Two years had passed, but I can still remember her, always running away from me. Hindi nya ba ako gusto? Wala ba talaga akong pag-asa?

I can't help myself not to ask those questions. At sa loob ng dalawang taon, mukhang alam ko na ang sagot. She never came back. Mukhang nakalimutan na nya ako, or kinalimutan nya na ako rather.

Two years ago nang tumakbo na naman sya, the day after mangyari ang kaguluhan sa University, nalaman na lamang naming lahat na tumakas sya sa ospital. I can still remember how tears flow on her closed eyes nang sabihin ko ang mga gusto kong sabihin sa kanya. I know that she's listening that time. But even I utter my promise, my plans for the two of us, she still run away.

And even if she run away, I still try to chase her. Hindi ako humingi ng tulong sa tatay ko, o sa mga kaibigan ko. I do my own research. At finally, nahanap ko sya. It turns out na nasa poder na pala sya ng kanyang mga magulang, cities away from my hometown.

I beg them. Nagmakaawa ako na makausap si Rielle. Kung pwede nga lang akong lumuhod noong mga oras na iyon, ginawa ko na. Kung gusto nilang sungkitin ko ang mga bituin sa langit, sabihin lang nila at gagawin ko. But they don't ask me for something just to see my Rielle.Hindi nila ako binigyan ng pagkakataon. I can still remember how the guards chase me dahil nag trespass ako sa subdivision kung nasaan ang isa pang bahay ng mga magulang nya.

Parang kahapon lang.

"Please Ma'am let me see Rielle." I plead. The moment she shakes her head, it's like I've been punished. Unti-unti nyang sinaraduhan ang gate ng bahay nila.

"I'm sorry hijo, but she's not yet ready." Her eyes mirrors sadness, and mine's mirrors sorrow. Nagpumilit pa rin akong pumasok sa bahay nila, but the guards won't let me. God knows how many times I shouted her name. Kahit na sumasakit na ang lalamunan ko, hindi pa rin ako tumigil sa pagsigaw.

I came back the day after, and then the day after, and the days after. Hindi ko mabilang kung ilang beses akong pumupunta sa subdivision na iyon, nakikipagpatintero sa mga guards. Hanggang sa nalaman ko na lang na umalis na sila sa bahay na iyon. I'm about to ask my dad for help but I remember, worth it ba ang lahat? Kami ba talaga para sa isa't-isa? Maybe this isn't the right time, I thought. Na baka naman, nakahanap na sya ng iba, and it's time for me to find mine.

But I know in myself that I'm still hoping na babalik sya. At alam ko din sa sarili ko na hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko kapag bumalik sya. Nandoon pa rin yung takot na baka babalik nga sya, pero panandalian lang naman. Na aalis din sya pagkatapos. Na iiwan nya ulit ako.

Nabalik ako sa realidad nang tumunog ang telepono ko. Zen texted me. May usapan nga pala kami na magkita sa mall dahil nagpapatulong syang mamili ng mga gamit para sa project nya. Since I'm free, I said yes.

After I get my keys on my room, lumabas ako ng akin condo unit, only to saw a familiar girl standing in front of a door as if she's about to go inside. She's with her luggages. Ano naman ang gagawin nya dito? Malabo. I thought. So I continue to walk towards the elevator when i heard someone called my name.