Büyük Umutlar

5. Bölüm KAYBOLDUM

'Niye yorum yok?!' Diye çemkirmeyeceğim sizlere. Bu işe (kitap yazma işi) istediğim için girdiğimi fark ettim. Bu yüzden iki yorumluk sınır geçilemeniş olsa bile bölüm yayınlıyorum...

~~~

Tam ilerlemeye başlayacaktım ki biri beni sertçe kolumdan tutp çekti. "Nereye gidiyorsun Emily?" Bu neden her gittiğim yerde bitiyor ben anlamıyorum.

Ona dürüst davrandım. "Bilmiyorum."

Bir kez daha kahkaha attı. Bana gülmesi sinirimi bozmaya başladığı için elimi elinden kurtardım ve yürümeye başladım. Ama nereye gittiğimi sorarsanız, hiç bir fikrim yok.

^^^^^

Bir park bulunca içimden Allaha (Tanrıya yazmak günahmış gibi geliyor) şükrettim. Bir banka bağdaş kurup oturdum ve başımı eğdim. Anında biri yanıma oturdu.

Evimi bulamamanın da verdiği bir sinirle başımı kaldırdım ve gelenin kim olduğuna baktım. Tanımıyordum. Ama maviş gözleri ve sapsarı saçları vardı.

"Merhaba bayan. Size yardımcı olabilir miyim acaba?" Konuşma tarzı hoşuma gitmişti. Ama ben resmiyeti pek sevmem.

"Bana böyle hitap etmek zorunda değilsin. Yalnızc 'Emily' demen yeterli."

Güldü ve elini uzattı. "Ben de Philip. Neden buradasın Emily?"

Yüzüm kızardı. Beş yaşındaki bir çocuk edasıyla başımı öne eğdim. "Ben kayboldum."

Gözlerine baktım. Çok derin bir maviydiler. Aslında şu anda onun gözlerinin içinde kaybolduğumu fark ettim.

Gülümsedi. Ama bu Josephinki gibi tehlikeli veya art niyetli bir gülümseme değildi. İçimi ısıtan ve beni de gülümseten gerçek bir gülümsemeydi. "O zaman bana evini tarif et ve ben de bu kaybolmuş bayan için en iyisini yapmaya çalışayım."

^^^^

Birlikte evime kadar yürüdük. Çok hoşsohbet biriydi. Bu akşam tek eğlendiğim yer Philip'in yanıydı.

Eve vardığımızda bana gülümsedi. "Umarım yollarımız tekrardan kesişir Emily."

Bende ona gülümsedim ve odama girmek için ağaca tırmandım. Odamın ışıklarını açtığımda sandalyemde oturan biri ile karşılaştım.