Γυάλινο ποτήρι

Κουμπάρος

Flashback Vol 20

"Τι στο διάολο;Chris τι κάνεις εσύ εδώ;" σε παρακαλώ Θεέ μου πες μου ότι δεν είναι...

"Είμαι ο κουμπάρος.Πρέπει να σε πάω στην εκκλησία." είπε ψυχρά.

*Όχι ρε γαμώτο!*

Το αυτοκίνητο άρχισε να κινείται μα ήξερα πως είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας.Ο Max είχε επιλέξει ένα ξωκκλήσι στην Χαλκιδική. Μέχρι να φτάσουμε θα έχει περάσει τουλάχιστον μιάμιση ώρα. Μιάμιση ολόκληρη ώρα με τον Chris. Δεν προέβλεπα να πάνε όλα καλά. Ωστόσο ήμουν πολύ χαρούμενη που τον ξανά έβλεπα. Μου είχε λείψει πολύ. Κάθε του "αντίο" φοβάμαι μήπως είναι το τελευταίο. Αυτή την φορά όμως φοβάμαι για αλλά. Γιατί δέχτηκε να είναι κουμπάρος; Γιατί δεν με λυπάται καθόλου; Τα ερωτήματα έκαιγαν το μυαλό μου.

Δεν πέρασαν ούτε δέκα λεπτά μα η σιωπή με σκότωνε αργά και βασανιστικά.

"Γιατί είσαι εσύ ο κουμπάρος;" τον ρώτησα.

"Γιατί μου το ζήτησε ο Max."

"Κι εσύ δέχτηκες."

"Ναι Estelle. Δέχτηκα."

"Γιατί γαμώτο; Δεν πονάς καθόλου; Δεν σε καίει καθόλου που παντρεύομαι; Δεν νοιάζεσαι για μένα;"
Φρέναρε απότομα και ακούστηκε ο ανατριχιαστικός ήχος των ελαστικών που τρίβονταν με την άσφαλτο. Το αυτοκίνητο έστριψε στην άκρη και σταμάτησε. Σκόνη κάλυψε τον δρόμο. Πίσω μας ερχόντουσαν τα αυτοκίνητα των καλεσμένων. Μας προσπέρασα με τους επιβάτες να μας κοιτούν παραξενεμένοι.

"Μείνε εδώ." με πρόσταξε ο Chris.

Βγήκε από το αυτοκίνητο και προχώρησε προς το πορτ μπαγκαζ. Το άνοιξε και έβγαλε ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα. Δεν ήταν πολλά μα ήταν πανέμορφα. Τα αγαπημένα μου.

Μπήκε ξανά μέσα και με διέταξε να καθίσω στην μπροστινή θέση του αυτοκινήτου. Έτσι κι έκανα. Δεν ήταν η ώρα για αντιρρήσεις. Όσο κι αν δεν ήθελα να παντρευτώ το να μεινω με τον Chris αυτήν την μέρα φάνταζε επικίνδυνο. Ακόμα περισσότερο γιατί ήξερα πως δεν θα με έκλεβε. Δεν θα με έπαιρνε μακριά.

"Γιατί έφερες την ανθοδέσμη μου;" τον ρώτησα.

"Δεν είναι η ανθοδέσμη σου." μου είπε χωρίς να με κοιτάξει και ξεκίνησε το αυτοκίνητο.

"Τότε;"

"Είναι από μένα.Δώρο"

Τα έφερα κοντά στο πρόσωπό μου και τα μύρισα.