Γυάλινο ποτήρι

Επίσκεψη

Estelle

Πόσος πόνος πια; Πόσες λέξεις ξεστόμισε και με πονεσαν; Πόσα ακόμα έχει να πει; Τι άλλο πρέπει να πει πια; Με σκοτώνει αργά. Αν πιστεύει ότι εγώ σκοτωσα τον αδελφό του και δηλώνει πως με μισεί τώρα πως με αγαπάει;

"Αν με αγαπούσες δεν θα έφευγες." του απάντησα αργά και σταθερά σκουπιζοντας τα δάκρυα μου.

"Αν με αγαπούσες εσύ δεν θα έκανες πολλά από αυτά που έκανες."

"Πάντα σε αγαπούσα. Ακόμα το κάνω. Δεν αντέχω να υποκρινομαι άλλο Estelle. Γύρνα πίσω. Σε θέλω εδώ. Μαζί μου. Δεν αντέχω άλλο. Σε ικετεύω."

"Τώρα; Τώρα που παντρεύτηκα; Τώρα που ζω μια κανονική ζωή; Γιατί τώρα ρε γαμώτο; "

" Γιατί τα λάθη που κάναμε έκλειναν τον δρόμο. Τώρα θέλω να τα παραβλέψω όλα. Όλα για σένα. "

" Άργησες. " είπα και σηκώθηκα να φύγω. Ήμουν καταβρεγμενη αλλά δεν με ένοιαζε. Ίσως αρρωσταινα κι όλας. Τι πιο άσχημο από το να αρρωστήσει η ψυχή σου; Καμία αξία το σώμα.

Περπάτησα αργά αυτή την φορά. Δεν θα με σταματούσε. Το ήξερα. Και δεν το έκανε. Δεν σηκώθηκε από το χιόνι. Δεν κουνήθηκε. Με άφησε να φύγει. Όχι γιατί δεν μπορούσε να προσπαθήσει άλλο ή γιατί πίστευε ότι είναι μάταιος κόπος αλλά γιατί πόνεσε. Τον χτύπησαν τα δικά μου λόγια. Πληγώθηκε. Και δεν μπόρεσε να επεξεργαστεί την απόρριψη. Το τέλος μας. Φυσικά και δεν θα μπορούσε. Γιατί εμείς δώσαμε πολλά τέλη σε αυτήν την σχέση. Και ακόμα είναι μπερδεμένος. Εγώ όμως ξέρω. Ξέρω πως έχω μια κόρη και έναν σύζυγο. Ξέρω πως δεν θα τους απογοητεύσω. Ξέρω επίσης πως η κόρη μου δεν χρειάζεται κανέναν ναρκωμανη στο πλάι της. Και λυπάμαι που το λέω αλλά αυτό είναι. Όχι μόνο αυτό αλλά και αυτό.

Γύρισα στο διαμέρισμα της Annie. Με περίμενε η οικογένεια μου. Γιορτασαμε μαζί τα φετινά Χριστούγεννα. Παντού χαμόγελα και χαρές κι εγώ υποκρινομουν. Υποκρινομουν πως είμαι κι εγώ υπερευτυχισμενη. Πως όλα πάνε καλά. Αυτό περιμένουν όμως από εμένα. Να είμαι καλά. Και προσπαθούν. Το ξέρω πως προσπαθούν. Αλλά δεν είναι όλα στο δικό τους χέρι. Μάλλον είναι κυρίως στο δικό μου. Στο δικό μου να ξεχάσω και να συνεχίσω την ζωή που έχτισα. Οι υποσχέσεις μου πρέπει να μετουσιωνονται. Δεν φτάνουν τα λόγια.

Γυρίσαμε σπίτι. Αυτό έπρεπε να γίνει. Η Annie δεν έμαθε. Κατάλαβε όμως πως σκοτείνιασα. Γνώριζε. Μάλλον ήθελα να κρυφτώ. Να κρυφτώ από τις καταστάσεις της ζωής μου. Μπορεί βέβαια να μην ήθελα να επαναλάβω την σκηνή στο μυαλό μου. Πονάει να εξιστορείς κάτι οδυνηρό. Κάτι που σου ματώνει την καρδιά. Ο Andrew δίπλα μου ξανά. Για μια ακόμα φορά έχω έναν άντρα δίπλα μου να με φροντίζει. Όπως έκανε και ο Max. Όχι, ο Andrew δεν μπορεί να μοιάζει με τον Max. Δεν είναι εμμονικος. Δεν έχει ψυχολογικά προβλήματα. Δεν είναι ψυχικά ασθενής. Δεν μπορεί να είναι.