Γυάλινο ποτήρι

Μωρό

Flashback Vol 25

Ο κατήφορος ερχόταν ξανά. Έγερνε η ζυγαριά. Ο πόνος ήταν βαρύς. Ασήκωτος. Κι εγώ χανομουν και πάλι. Ένιωσα μοναξιά. Η καρδιά μου πάγωσε. Έχασε όση ζεστασιά είχε. Ήθελα χρόνο. Ήθελα να θρηνησω. Να κλαίω με τις ώρες. Να οδυρομαι. Αλλά ούτε αυτό δεν κατάφερα. Κουβαλούσα το μαρτύριο μου μέσα μου. Βουβα εκλαιγα, βουβα θρηνουσα. Τις περισσότερες ώρες ήμουν στο κρεβάτι μου. Αγκαλιά με το λευκό σεντόνι μου. Δεν έβαλα μαύρα. Δεν φόρεσα τα πενθημα ρούχα μου. Γιατί αγαπώ το μαύρο. Αλλά δεν αγαπώ τον θάνατο. Και αυτά πήγαιναν μαζί. Εγώ τα ήθελα χώρια όμως.

Φορούσα λευκά. Αγνό χρώμα. Αγνός και ο πατέρας μου. Ψεύτικο μου θυμίζει το λευκό. Μα ψεύτικος δεν είναι ο θάνατος. Είναι οριστικός. Κι εγώ έχασα. Έχασα ξανά την παρτίδα. Μόνη μου έχασα. Χωρίς αντίπαλο. Ανίκανη για ακόμα μια φορά. Με λυπάμαι πλέον.

Κάνεις δεν ήρθε σπίτι. Κανείς δεν ήθελε να μου δώσει μια αγκαλιά. Να μου πει τα λόγια παρηγοριάς που μισώ. Να μου πει ψέμματα πως όλα θα πάνε καλά. Και τότε συνηδητοποιησα πως δεν έμεινε κάνεις. Δεν είχα έναν τέτοιο άνθρωπο. Ένας έμεινε. Ένας. Ο άντρας μου. Αυτός που δούλευε μέρα νύχτα για να έχω ότι θελήσω. Αυτός που με αγαπούσε αληθινά. Αυτός που προσπαθούσε να μην αναφέρει τίποτα. Κάλυπτε τον πόνο. Συνέχιζε σαν να μην συνέβη τίποτα. Πως μπορούσε όμως;

Εγώ δεν μπορούσα να ξεχάσω. Ήταν αδύνατον. Δεν ήταν τακτική αυτή.

Μου συμπεριφεροταν όπως πάντα. Γλυκός και καλός. Μονότονος. Νευριαζα με μένα με αυτόν με τον πατέρα μου με όλους. Άδικα όμως. Ένας έφταιγε. Εγώ.

Ήταν Ιούνης μήνας όταν τον χάσαμε. Δεν γιορτασα. Πενθουσα. Ακόμα και τώρα που ήρθε το 2015 ακόμα πενθω. Για πάντα θα το κάνω νομίζω. Όπως και να έχει υποσχέθηκα στον Max μια αλλαγή με την νέα χρονιά. Ήταν Μάρτιος. Ωραίος μήνας. Όσο ωραίος μπορούσε να είναι. Συμμορφωνομουν με τον καιρό. Δουλειά βρήκα πάλι. Απλώς το θεώρησαν ένα διάλειμμα όλοι. Δεν ήταν αυτό όμως και το ξέρουμε. Δεν είναι έτσι τα διαλείμματα.

Χαμογελουσα. Και μεγαλωνα επίσης. Έτσι όντας δύο χρόνια παντρεμένη ήρθε η ώρα να πάμε παρακάτω. Να προχωρήσουμε όπως όλοι κάνουν. Να πατήσουμε την πεπατημένη. Να γίνουμε ένα με το σύνολο. Να ολοκληρώσουμε την ευτυχία μας. Να κάνουμε δική μας οικογένεια. Να γίνουμε υπεύθυνοι. Να κάνουμε παιδιά. Μωρά. Και να τα μεγαλώσουμε.

Όταν εγώ καλά καλά δεν είχα μεγαλώσει έπρεπε να αναθρεψω δικά μου παιδιά. Όταν εγώ είχα ένα σωρό θέματα και έχανα τον εαυτό μου έπρεπε να δώσω την ευτυχία σε ένα πλασματακι ενώ δεν την βρήκα εγώ! Έπρεπε να γίνω καλή μάνα ενώ ούτε καν καλή σύντροφος δεν ήμουν. Υστερούσα σε πολλά. Ήμουν αδύναμη σε πολλά. Αλλά μέχρι τότε όλα αυτά αφορούσαν εμένα. Μόνο εμένα. Σε εμένα είχα να δώσω λογαριασμό για τα λάθη μου. Τώρα ομως όχι.