A Beautiful Flight ft Martin Garrix

74

Pov Annick

"Annick Garritsen, hoelang heb je al weeën?" vraagt de dokter. "Half uurtje," zeg ik. dit. bed. ligt. niet. lekker. De dokter knikt, "je hebt al zes centimeter ontsluiting, dus het snel gaan. Druk maar op het belletje als je me nodig hebt." Ik knik en zucht. Tijn knijpt zachtjes in mijn hand en drukt er een kusje op. "Mag ik Juul bellen?" vraag ik zacht. "Tuurlijk," zegt Tijn en geeft zijn telefoon aan mij. Die van mij ligt nog thuis.

Ik bel Juul en na een tijdje wordt er opgenomen.

L: "Hey Martijn," zegt Louis gelijk, beetje tricky dit. Ik bel met Tijn zn telefoon naar Juul en Louis neemt op.

A: "Ha, got ya. Maar ik ben Annick," zeg ik gelijk.

L: "Oh hey Annick, wassup?"

A: "Naja, kan beter. Maar is Juul in de buurt?"

L: "Jaa, wacht. Hier is ze."

Op de achtergrnd hoor ik dat Louis de telefoon aan Juul geeft en dat ze vraagt wie het is. Waarop haar man mijn naam als antwoordt geeft.

J: "Hey, wat is er?"

A: "Mijn vliezen zijn gebroken en ja, lig nu in het ziekenhuis."

J: "Nee! O my god, hoeveel centimeter?"

A: "Zes," zeg ik zacht en wacht af op haar antwoordt.

J: "Oh wauw, over hoeveel tijd?"

A: "Half uurtje. Maar goed, ik wilde vragen of je alsjeblieft wilde komen, want heb je steun echt nodig."

J: "Ja, kom eraan. Maar loop nog over het vliegveld en die wegen zijn afgesloten. En deze fuckers zijn zo verschrikkelijk. Kom ik net van vakantie, staat hier een menigte mensen hier onze namen te roepen en shit. We komen er zo snel mogelijk aan. Denk wel dat het even zal duren, maar we doen onze best. EN hou ons op de hoogte. Is Martijn bij je?" Sow, een heel verhaal.

A: "Echt zwaar sad voor je daar, maar beter schiet u op. En ja, Tijn is hier. Mijn ouders ook en zijn moeder ook. Zijn pa komt eraan," vertel ik.

J: "Ahh, mooi zo. Wij komen er gelijk aan. Hou je taai en blijf rustig."

A: "Thanks. Tot zo," zeg ik en glimlach even.

J/L: "Daaag," zeggen ze en hangen op.

Die twee zijn gewoon erg, maar leuk. "Die Henkies staan vast op Schiphol, dus het kan nog wel even duren," zeg ik en geef de telefoon aan Tijn. Hij knikt.

•

"Nee nee, ik kan het niet," zeg ik als moet persen. "Annick, je kan het. Echt, je kan het," zegt Juul gelijk. "Nog even," zegt Tijn en drukt een kus op mijn voorhoofd.

"Annick, kin op je borst en persen in," begint de dokter, "3..2..1, nu." Ik knijp in Tijn zijn hand en begin te persen. Jesus, want een helse pijn is dit. Ik hou mijn kaken strak op elkaar, ik wik het niet uitschreeuwen en niemand wil dat überhaupt horen. Dus eh. "Kom op Annick, je kan het," zegt mijn moeder. Ik ben zo moe, ik wil en kan niet meer. "Het hoofdje is er al," hoor ik. Ik knijp harder in Tijn zn hand en hoor gekrijs dood de kamer. Gelijk ontstaan er tranen in mijn ogen en wordt er een baby op mijn borst neergelegd.

"Shh," sus ik en glimlach terwijl ik mijn neus ophaal. Er word een handdoek om hem heen gelegd en het is even stil in de kamer, op het gekrijs van ons kind na. Er rolt een traan over mijn wang van blijdschap en ik kijk naar het pasgeboren jochie. Ik wrijf zachtjes over zijn rug en probeer mijn tranen tegen te houden. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar Tijn, zijn ogen zijn glazig door de tranen. Ik glimlach en hij kijkt sprakeloos om zich heen. "Gefeliciteerd," zegt Juul zacht en glimlacht trots. Okay, effe, ze staat er hier echt heel dom bij: trainingsbroek, over-sized hoodie en een messy bun op dr hoofd. "Dank je," zeg ik zacht en bijt op mijn onderlip. Het jongetje huilt niet meer en opent zijn ogen even. Mijn kind.